Alleen Wij

Hoofdstuk 15

Nauwfel:

Ik rijd naar Tariq. Hij doet de deur niet open. "Zemmer!! Doe de deur open, jij vuile ******", roep ik. Maar niemand opent de deur. "Ben je bang ofzo eh vuile mongool!!!"ga ik door. Maar het blijft stil. Langzaam dringt het tot me door dat Tariq niet thuis is. Tsss!! Ik word gek!! Mijn Intisar is in gevaar en ik kan er niks aan doen!!! Tranen vormen zich in mijn ogen. Nee, ik wil niet huilen, ik ben beter dan dat! Maar toch vallen de tranen. Awilii, niemand mag me zo zien!! Huilen om een meisje... Wel niet zomaar een meisje.

Thuis ga ik zuchtend in de woonkamer slapen. Als mijn telefoon opeens afgaat, wil ik niet opnemen, maar doe het toch. Het is Kamal. "Wat is er, bradaa?"vraag ik. "Ik denk dat ik weet waar Intisar is", hoor ik hem zeggen. Automatisch ga ik recht zitten. "Waar???"vraag ik. "Ik ben nu onderweg, maar maak je geen zorgen, Inty krijgen we zo terug", zegt Kamal en dan hangt hij op. Ik krijg een vreselijk gevoel. Ik mis Intisar, het is vreselijk om niet te weten waar ze is en of het wel goed gaat komen. In mijn hoofd doe ik du'aa. Dat het goed komt, met haar en met mij.

Intisar:

Als ik mijn ogen open, weet ik niet waar ik ben of hoe lang ik hier ben. Het is donker, ik zie sterren. Ik weet dat ik normaal bang moet zijn, maar ik zit niet opgesloten! Ik ben vrij!! Ik weet niet waar ik ben, oké, maar dat betekent nu niet dat ik niet blij mag zijn. Het feit dat ik gewoon mijn weg terug naar huis mag volgen voelt geweldig. Als ik opeens lawaai naast me hoor, zet ik me schrap. Maar het is een jongen die ik nog nooit eerder heb gezien. "Ik wist wel dat hier iemand lag, gaat het?"vraagt de jongen. Ik weet niet wat ik moet antwoorden.

"Ik woon even verderop, als je wilt mag je je opfrissen", zegt de jongen, maar ik weet niet of ik hem wel kan vertrouwen. De jongen ziet dat en lacht. "Mijn naam is Jamal en maak je geen zorgen, ik ga je niks aandoen. Je kiest zelf maar wat je doet", zegt Jamal. Maar ik voel dat ik vies ben en verlang zo hard naar een warme douche. Ik knik. "Goed, heb je toevallig schone kleren?"vraag ik. "Ja, van mijn zusje, Allahy rahma", zegt Jamal. Ik voel direct een steek door mijn hart. Ik loop met Jamal mee naar zijn kleine huisje. Ik voel me niet op mijn gemak, want normaal ga ik nooit met jongens mee. Het is hier precies platteland. En er is niemand die hier woont. Toch loop ik met Jamal mee. Niet omdat ik hem vertrouw, maar omdat ik geen keus heb.