YAKISIKLI PATRONUM

hamza

Yolculuk uzun sürmüş olmalıydı. Gozlerimi açtığımda başka bir yerdeydim. Yanimda barış yatıyordu. Oda çok yorulmuştu. Onun hayatina girmemle ikimiz için garip şeyler olmaya başlamıştı. Hayatım kararmisti fakat artık umrumda degildi. Barış annem ve babam hakkindakileri anlatmıştı. Artık bir ailem yoktu. Tek guvenebilecegim kişi şu an barıştı. Bugra nerdeydi bilmiyorum. Barışa sarilarak gözlerimi kapattim. Kisa sürede uyumustum. Gozlerime vuran güneş ışığıyla tekrar uyanmıştım. Barış bana bakıyordu.
- Günaydın premses. Demişti. Uzun sureden sonra duyduğum en güzel kelimeydi sanırım.
- Günaydın. Demistim.
- artık burda guvendeyiz. Merak Etme.
- bitti mi yani.
- daha değil güzelim ama az kaldı.
- bir an önce bitsin istiyorum barış. Bitsinde kurtulalim.
- bitecek. Hadi aşağıya inelim kahvaltıya bekliyorlar bizi. Diyerek alnimdan öpmüştü. Gülümseyerek ayağa kalktım. Aşağıya indigimizde baş köşede oturan pala bıyıklı adam vardı. Iki yaninda takım elbiseli adamlar. Açıkçası biraz korkmustum. Kimin evindeydim. Nasil bir evdeydim. Korktugumu belli etmemeye çalışarak barışın yanına oturdum.
- Günaydın efendim. Dedim. Barış gülmeye başlamıştı. Yanlış bisey mi soylemistim acaba.
- ona öyle davranmana gerek yok. Giniydin Ifindim. Hahaha.
- Günaydın kızım. Sen Barışa bakma. O kucuklukten beri beni tanıdığı için zevzeklik yapiyor. Nasıl istersen öyle seslenebilirsin bana demişti. Korkum git gide azalıyordu. Iyi birine benziyordu.
- peki efendim. Diyerek tabagimdakileri yemeye başlamıştım. Çok açtım. En son ne zaman yemek yediğimi bile bilmiyordum. Barış ve ismini bilmediğim adam biseyler konusmaya baslamislardi. Konusmalarini anlamiyordum. Garip seylerden hamza diye bir adamdan bahsediyorlardi. Hamza kimdi. Bana bize bütün bunları yapan adam o muydu. Aishh kafamı kurcalayan şeyler yine başlamıştı. Son lokmamida yiyerek teşekkür etmistim. Barışta yemegini bitirmisti. Birlikte yukarı çıkarken ona hamzanin kim olduğunu sormustum. Ama cevap vermemisti. Hadi ama kim olabilirdi ki bu adam.