Ponad chmurami! /Zakończona

2.10 Musieliśmy tyle czekać..!

                    Czekasz na coś tak długi czas i kiedy w końcu to dostajesz, nie wiesz jak mogłeś bez tego żyć. Kochałaś go przez cały ten czas wiec jak mogłaś bez niego funkcjonować? Dziś już nie znajdziesz odpowiedzi na to pytanie, bo nie wyobrażasz sobie życia bez tej osoby. Tak wiele czasu minęło a ty dziś stojąc i patrząc na tą osobę wiesz, że kompletnie nic się nie zmieniło. Może trochę postarzył was czas, może odebrano wam kilka lat, może już nigdy nie będziecie tak idealni jak kiedyś ale wasze uczucia się nie zmieniły. Wchodzisz do domu który po raz kolejny jest twoim, uśmiechasz się na wspomnienia które przychodzą ci do głowy. Już nawet nie pamiętasz tych złych chwil które się tu wydarzyły. Bo jakim cudem można pamiętać takie rzeczy jeżeli jesteś najszczęśliwszą osobą na świecie. Rozglądasz się po kontach i widzisz, że zupełnie nic się nie zmieniło, że jesteś w tym samym domu co kiedyś, że on niczego nie ruszył. Na półce dalej stoją twoje zdjęcia, twoje ciuchy dalej leżą w jego szafie, twój koc dalej leży dokładnie złożony na sofie  a twój kubek dalej czaka na zasypanie go kawą jak robiłaś to każdego dnia. Dlaczego on tego nie zmienił, pewnie gdyby chodziło o ciebie wywaliła byś wszystko za okno. Już takie jesteśmy, my kobiety, uczuciowe, emocjonalne, czasem zbyt pochopnie podejmujemy decyzję z którą musimy później żyć. Dlatego błagam was, wszystkie jak to czytacie, pamiętajcie zastanówcie się nad tym wszystkim dziesięć razy. Nigdy nie rzucajcie słów na wiatr, bo mimo iż ich nie widać, cholernie bolą. Musicie walczyć o swoje, musicie zdobywać to co się wam należy, musicie żyć bez znaczenia ile razy upadło niebie. A jeżeli ktoś wam kiedyś powie, że odchodzi, nie słuchajcie tych głupich rad, że jak kocha to wróci, bo to nieprawda. Jeżeli wy kochacie nie możecie mu pozwolić odejść, bo mogę wam powiedzieć na własnym przykładnie, że ich duma nigdy nie pozwoli im wrócić. To nawet nie jest zależne od nich, coś zawsze zatrzyma ich jakaś nienaturalna siła, zagubić się w tym bezpowrotnie. Możecie już nigdy nie mieć tyle szczęścia co ja, możecie już nigdy nie spotkać się kolejny raz. Wasze kręte ścieżki mogą się nigdy więcej nie przeciąć. Ja teraz żałuje podjętej decyzji, bo straciłam tak wiele lat. Niestety nie da się już tego czasu odzyskać. Więc jeśli kochacie walczcie! 

         Usiadłam w salonie na kanapie i przykryłam się swoim kocem. Zawsze tak robiłam, to był taki mój mały zwyczaj. Andrzej usiadł obok mnie, przyglądał mi się ze zdziwieniem, szukał odpowiedzi na pytanie, którego ja jeszcze nie znałam i może nigdy nie poznam. Spojrzałam na niego, kochałam kolor jego oczu kiedy był szczęśliwy, rozświetlał nim wtedy cały pokój, może nawet cały świat. Wróciłam wzrokiem na pokój, który wyglądał jak muzeum. Medale, puchary, statuetki i masa innych trofeów które chłopak zdobył przez te lata, niestety nie było mi dane patrzeć na jego sukcesy. 

Ja: Co dalej?- Zapytałam cicho dalej nie patrząc na chłopaka, ale odpowiedziała mi tylko cisza, więc zadałam pytanie kolejny raz.- Co dalej z nami?- Teraz przeniosłam swój wzrok na niego. 

Andrzej: A co ma być?- Potrząsnęłam rękoma w geście niewiedzy.- Kochamy się, a ja już nie chcę żyć bez ciebie, nie chcę myśleć gdzie jesteś i co robisz. Chcę być i robić te wszystkie rzeczy razem. Chce dzielić z tobą każdy dzień i każdą noc. Chce budzić się obok ciebie i obok ciebie usypiać. Bo czym jest to nasze życie jeżeli mamy je spędzić samemu albo z osobą której nie kochamy, ja już tak dłużej nie chcę. Chcę być z kimś kto jest dla mnie wszystkim. Zostawiłem już tak wiele osób po drodze ale nigdy nie tęskniłem za nikim tak bardzo.- Poczułam ciepłą ciecz na moim policzku ale chłopak bardzo szybko starł ją swoim kciukiem.- Nie płacz, nie chcę żebyś płakała. Łamie mi się serce kiedy tak jest. Chcę żebyś mi wybaczyła, że pozwoliłem ci wtedy odejść. 

Ja: Nie to ja chcę abyś wybaczył mi.- Chłopak próbował mi przerwać ale zasłoniłam mu usta ręką.- Chcę abyś mi wybaczył te wszystkie lata, chcę abyś wybaczył mi te wszystkie błędy, że nie przyjechałam wcześniej, że nie prosiłam o wybaczenie. Chcę abyś mi to wszystko wybaczył, bo inaczej nie będę potrafiła żyć.