✖Sexlessons Ft L.H✖

25. Poor Luke

POV Rachel
"Luke?" Vroeg ik. Luke keek om en ik zag tranende ogen. Arme Luke. "Wat is er, baby?" Vroeg ik en wreef over zijn rug. "Z-ze noemden me dik" zei hij en snikte. "Wie noemden je dik?" Vroeg ik. "Pestkoppen" zei hij en huilde nog steeds. Ik sloeg mijn arm om hem heen. "Vertel, Lukey" zei ik.

Ik kwam de school binnen en meteen kwam er iemand op me aflopen. "Dikkie, ga met je vriendjes spelen en loop ons niet in de weg". Ik moest huilen en ging naar de wc en kotste alles uit. "Met dat lichaam van Hemmings krijg je nooit iemand" hoorde ik ze zeggen. Ik sloeg mijn armen om mijn knieën. "Waar is dat dikke kind?". Ik besloot om me ziek te melden.

Maar toen kwamen de pesters achter me aan. "Ziek melden gaat je niet redden, dikke" zei er eentje. Hij sloeg me vol in mijn maag, waardoor ik geen lucht meer kreeg. Ik zakte in elkaar en huilde alweer. Toen ik eindelijk thuis was, vroeg mijn moeder wat er was gebeurd. "Ben ik dik?"  Vroeg ik. Mijn moeder schrok. "Wie zegt dat?" Vroeg ze. "P-pesters" snikte ik. "Natuurlijk niet, schatje" zei ze en gaf me een knuffel.

Maar toch bleef ik mijn eten uitspugen. En ik ben begonnen met fitness. Op school bleven ze zeggen dat ik dik was, ook al had ik nu een lichte sixpack. Op een gegeven moment had ik zo weinig kracht dat ik tijdens gym down ging. Maar toch bleef ik doorgaan. Ik was niet alleen bezig met mijn eten uit te kotsen, maar ook was ik begonnen met mezelf pijn te doen. Iedere dag deed ik het, maar niet op mijn pols, dat viel teveel op.

Langzamer hand werd ik steeds dunner en dunner. Ik had geen kracht meer en zag krijtwit. Mijn benen waren net luciferstokjes. Maar voor de pesters was dat een sein om meer te gaan pesten. "Kijk, daar heb je een anorexia patient" zei er een. Het is voor hun ook nooit goed. Ik ging naar huis en ik wilde echt niet meer. Ik pakte een stuk papier.

"Dit kind heeft een vorm van anorexia. Niemand houdt van hem. Hij wilt niet meer, het gepest en getreiter stopte niet. Dit kind heeft zichzelf pijn gedaan. Meerdere malen per dag.

Lieve mam en pap,
Bedankt voor alles, maar ik wil niet meer. Ik wil niet meer leven met Anorexia en Depressie. Het spijt me, ik ben te onzeker over alles, maar vooral over mezelf. Tot ziens, ik waak over jullie vanaf hier boven
xLuke

Ik ging op de rand van de brug staan en keek naar beneden met tranende ogen. Opeens voelde ik een hand om mijn pols. "Luke, wat doe je?" Vroeg een jongens stem. Michael, mijn pester. "Ik haat jullie allemaal. Maar vooral mezelf" zei ik en zakte neer, zodat ik op de rand van de brug zat. "Ik snap dat je me haat, maar dit verdien je niet" zei Michael. Ik keek hem niet aan. Uiteindelijk werden we goeie vrienden.

"Luke, je bent echt gek" zei ik en sloeg mijn armen om hem heen. "Je had anorexia, Lukey". "Je haat me vast nu" zei hij zachtjes. "Doe normaal, gekkie" zei ik. Ik wreef over zijn rug. "Al zou je dik zijn, ik zou van je houden. Maar je bent helemaal niet dik, Luke" zei ik. "Echt niet?" Vroeg hij onzeker. "Nee, joh" zei ik en gaf hem een speels duwtje. "Dan vind je het vast niet erg dat ik dit doe" zei hij en ging op me liggen.

"Nee" giechelde ik en speelde met zijn haar. "Zo zacht" mompelde ik. "Zullen we gaan slapen?" Vroeg ik. Hij knikte en ging naast me liggen. Meteen had ik het koud. "Teruuug" smeekte ik. Hij rolde terug. Ik grijnsde tevreden. Ik viel al snel in slaap.

De volgende ochtend werd ik wakker. Luke lag naar me te kijken. "Goeiemorgen" zei hij. "Hey" zei ik. Hij drukte een lief kusje op mijn lippen. "Kom, we gaan eten" zei hij en droeg me naar beneden. "Goeiemorgen, vanmiddag komen je ouders" zei tante Rose. Ik glimlachte en pakte eten voor ons. Luke voerde me stukjes pannenkoek.

Ik ging douchen, en zei dat Luke mijn kleren mocht uitzoeken. Hij kwam terug met een zwart high-waisted shortje en een rode crop-top. Ik trok het aan en liep naar hem toe. "Je ziet er echt geweldig uit" zei hij en ging achter me staan. Hij sloeg zijn armen om me heen. "I love you" zei ik. "I love you more" zei hij en drukte een kusje op mijn wang.

"Rachel, komen jullie?" Vroeg Rose. Ik streek mijn kleren glad en liep naar beneden en trok Luke achter me aan. "Hoi mam, hoi pap" zei ik. "Rachel" zei pap en tilde me de lucht in. "Mam, pap" zei ik zenuwachtig. "Wat is er?" Vroeg mam. "Ik heb een vriendje" zei ik. "Oh, en wie is hij? Wanneer krijgen we hem te zien? Is hij lief voor je?" Vroeg mam.

"Hij zit in de kamer, hij heet Luke en is heel lief voor me" zei ik en liep de kamer in. Luke zat nerveus op de bank. "Het komt goed, Luke. Niet nerveus zijn, baby" zei ik en gaf hem een kusje. Hij pakte mijn hand en ik ging naast hem zitten. Pap en mam kwamen de kamer binnen. "Hallo jongeman" zei mijn vader. Luke glimlachte. "Hallo Meneer" zei Luke beleefd en gaf hem een hand. "Hallo mevrouw, leuk u te ontmoeten". We gingen zitten.

Rose kwam koffie en koekjes binnen en een glas cola voor ons. "Hoe oud ben je, Luke?" Vroeg pap. "Ik ben bijna 19" zei Luke. Hij liet mijn hand geen moment los. "Wat zijn je plannen voor de toekomst?" Vroeg mam. "Ik zit in een bandje, en we zijn al redelijk beroemd" zei hij. "Je had gelijk, hij kwam me al heel bekend voor" zei pap tegen mam. "Mag ik vragen welk bandje?" Vroeg pap.

"5 Seconds Of Summer" zei Luke. "Ooh, jullie hebben een clip met superhelden volgens mij" zei pap. Luke knikte. "En wat ben je van plan met onze dochter?" Vroeg mam. "Gewoon, heel lief voor haar zijn" zei Luke en glimlachte naar me. "Dat bedoel ik niet" zei mam.