My guardian devil (voltooid)

Hoofdstuk 22: Date

Wat voorafging:

"Is het dit?" vraag ik teleurgesteld. Ik denk dat hij de teleurstelling gehoord had, want hij zei: "Nee, daar achter de bomen bevind zich het."

We lopen naar de bomen toe, dan zie ik waar we naartoe gaan. Spontaan komt er een lach op mijn gezicht. Ik heb er nu al zin in! :)

p.o.v. Jessica

Achter de bomen bevindt zich er een kermis. Ik hou echt van kermissen. Zou hij het geweten hebben. Ik wist niet eens dat er hier zo dicht in de buurt 1 was. Dan was ik zeker al eens gekomen. "Ik hou echt van de kermis. Dank je" zeg ik terwijl ik hem in een knuffel trek. "Wist je dat?" vraag ik. "Nee, maar ik vind de kermis ook wel tof dus ik dacht ik neem Jessica mee. Dat wordt sowieso knallen" zegt hij.

"Waar zullen we eerst naartoe gaan?" vraag ik. "Zeg maar, jij mag kiezen." zegt hij. "Oké dan wil ik naar het schietkraam." Ik zie dat hij een beetje verbaasd kijkt. "Je moet me wel helpen dan, want ik kan het niet."zeg ik zo onschuldig mogelijk. Hij mag echt niet weten dat ik dat kan. "Oké. Kom, ik zal het je leren." We lopen naar het schietkraampje. Staf betaalt en we krijgen 1 geweer. Staf komt achter mij staan en zegt: "Leg je hand hier en dan je wijsvinger om de trekker."Hij denkt dat ik nog niet eens weet hoe je een geweer moet vasthouden maar dan heeft hij het toch wel mis eigenlijk. Hij houd zijn hand over de mijne en richt het geweer. We schieten recht op het staafje. "Hoe komt het dat jij zo goed kan schieten?"

p.o.v. Staf

Oké, die vraag had ik eigenlijk wel kunnen verwachten. Waarom zou een nerd ook kunnen schieten? Soms kan ik toch zo dom zijn hé. Wanneer ik bij haar ben, voel ik me geen nerd en doe ik dingen waar zij dan een antwoord op wilt weten maar wat ik niet kan geven. Dus snel verzin ik iets: "Enkele jaren geleden was ik nog bevriend met andere jongens. Zij waren eigenlijk niet echt goed. Zij gingen iedere week een partijtje schieten. Op een dag vroegen ze of ik mee wilde komen. Dit deed ik dan ook en zo heb ik leren schieten." Als enige antwoord komt er een ohw. "Wil jij ook eens proberen zonder hulp?" "ja graag." Ze richt het pistool en schiet ook een staafje af. Wow, zelfs ik kan nog niet eens iedere keer raak schieten. Zij heeft nog nooit geschoten en raakt nu gewoon al een staafje. "Ik kan beter aan jou vragen hoe het komt dat jij zo goed kan schieten." "Het is gewoon beginnersgeluk." zegt ze. Dan schiet ze nog eens en mist. Ze zal dan wel gelijk hebben zeker? Eigenlijk kan het nog geen kwaad dat ze dat nu doet. Het kan ooit misschien eens van pas komen.

p.o.v. Jessica

Ik schiet meteen raak. Natuurlijk krijg ik de vraag die ik net aan hem stelde, teruggekaatst. Dus zeg ik maar: " Het is gewoon beginnersgeluk" Daarna mis ik expres. Hij mag niet weten dat ik kan schieten. Staf schiet ook een paar keer, maar ik heb het gevoel dat hij soms expres mist. Uiteindelijk krijg ik toch een mega beer. Daarna gaan we nog in enkele attracties. Na enkele attracties zegt Staf:"Zullen we nu in het reuzenrad gaan?" "Oké, maar ik heb wel hoogtevrees." "Ik zal je wel beschermen"

p.o.v. Staf

Wow, dat was echt zo melig. Ik wist niet dat Jessica hoogtevrees had maar ik vind het wel dapper dat ze het dan wilt doen. Ik vind het altijd zo mooi als je helemaal boven in het reuzenrad bent. Dan kan je uitkijken over de stad die belicht is. Ik kan soms echt van die kleine dingen genieten. Over New York uitkijken is zo een van die dingen.

We schuiven aan in de rij om in het reuzenrad te gaan. Wanneer we dichter bij de kassa komen, klampt Jessica zich steeds meer aan mij vast. Best schattig eigenlijk.

p.o.v. Jessica

Eigenlijk heb ik niet echt hoogtevrees maar toch een beetje. Ik vind het reuzenrad echt het engste van de hele kermis. Zelfs het spookhuis vind ik minder eng. Zonder dat ik het doorheb, klamp ik me vast aan Staf. Hij lijkt het niet erg te vinden. Als we in het 'karretje' zitten, kruip ik tegen Staf aan. Hij slaat een arm om mij heen. Raar maar waar, ik voel me echt al veiliger. "Je bent veilig in mijn armen." zegt hij. Het reuzenrad gaat vooruit met schokken. Ik leg mij hoofd op zijn schouder. We gaan steeds hoger en hoger. Ik merk dat ik het kouder krijg. "Staf, ik krijg het eigenlijk koud."
Nadat ik dit heb gezegd, trekt hij mij tegen zich aan. Ik krijg het er spontaan warmer van. Als we boven zijn, zegt hij: "Kijk eens hoe mooi New York er 's avonds uitziet." Ik kijk op en zie het mooiste wat ik ooit gezien heb. New York in de nacht. Ik geniet van volle teugen en geef hem een zoen op zijn wang en zeg: "Dank je, dit is het mooiste wat iemand ooit voor mij gedaan heeft." Hij trekt me in een knuffel mompelt iets van graag gedaan. wanneer we terug beneden zijn, heb ik spijt dat ik niet vaker in het reuzenrad ga. Het was echt zo mooi, ik vergat even mijn lichte hoogtevrees. 

P.o.v Staf
Ik merk dat Jessica er echt van geniet. Als we terug beneden zijn heb ik echt zin om in het spookhuis te gaan. "Jessica heb je misschien zin om het spookhuis in te gaan?" Vraag ik toch wel een beetje twijfelend. "Jah eigenlijk best wel" zegt ze tot mijn verbazing. Dat meisje heeft echt pit! Hou ik van. Je zou denken dat ze een heel preuts meisje is, maar dat is ze helemaal niet. In tegenstelling, ze is een dapper meisje met haar eigen wil. Dat laatste kan nog wel een probleem vormen denk ik. 

p.o.v. Jessica

Staf vraagt om in het spookhuis te gaan. Ik stem toe, want eigenlijk heb ik daar best wel zin in. Staf koopt de kaartjes en we mogen al direct in de 'karretjes' gaan zitten. Als we erin zitten, komt het karretje schokkend in beweging. We rijden het duister in. Ik weet niet waarom maar ik begin te glimlachen. Wanneer we ons volledig in het duister bevinden, voel ik plots een hand op mijn schouder terwijl ik "oeeeeeeeeh" hoor. Ik schrik even en pak Stafs hand vast. Ik weet gewoon dat hij op dit moment aan het grijnzen is. 

p.o.v. Staf 

We zitten ondertussen al 1 minuut in het spookhuis en ze heeft nog niet gegild. Een normaal meisje had haar longen al uit haar lichaam geschreeuwd denk ik. Wel heeft ze mijn hand vastgepakt en soms knijpt ze erin. Best schattig. 

p.o.v. Jessica

We horen steeds zo van die enge, krakende geluiden en nog andere geluiden vanuit horrorfilms. Ik heb nog niet eens 1 keer geschreeuwd. Staf ook niet. Plots neemt ons karretje een looping. Dit heb ik nog nooit meegemaakt, geeft wel een leuke sfeer. Zal wel iets typisch Amerikaans zijn. Na de looping laat ik zijn hand los. We vervolgen onze tocht en nog steeds heeft geen een van ons een kreetje geslaakt.Eigenlijk vind ik dat niet kunnen dus probeer ik Staf te doen schrikken. Dit had hij opmerkelijk niet zien aankomen want hij zegt "Wwaaaah". Hij heeft niet eens geschreeuwd toen er zo van die vieze dingen ons aanraakte. En als ik hem verschrik, verschrikt hij zich wel. Ik blijf echt lachen tot het einde van de attractie. 

"Eigenlijk ben je echt een watje" zeg ik al lachend. "Eigenlijk ben jij gewoon een slecht mens" kaatst hij terug. "Mij zo doen verschieten, dat is echt niet grappig Jessica" "Ik vind het nochtans grappig!" Hij probeert me boos aan te kijken maar het lukt niet echt. "Oh is meneertje boos?" vraag ik. Hij knikt zoals een klein jongetje waaraan je vraagt of hij een snoepje wilt. "Oh, ik denk dat je snel van gedacht gaat veranderen." 

p.o.v. Staf 

Ik kijk haar verward aan maar al snel verdwijnt deze uitdrukken als ze me kust. Ik leg mijn hand in haar onderrug terwijl ik de andere teder op haar wang leg. Zij woelt met haar hand in mijn haar en het geeft me een gevoel van zaligheid. Het lijkt alsof we alleen op de wereld zijn. Door ademtekort, trek ik terug. Moest ik het probleem van ademen niet hebben, denk ik dat ik uren met haar zou zoenen. 

p.o.v. Jessica

Ik kus hem. Alweer krijg ik vlinders in mijn buik. Het lijkt haast wel of de tijd stilstaat en alleen wij op de wereld leven. Staf maakt zich los uit de kus om adem te nemen. Als we weer naar realiteit worden getrokken, beginnen de mensen rondom ons te klappen. Ik begin te blozen. "Het is schattig als je bloost" wordt er in mijn oor gefluisterd. Ik bloos nog een beetje meer. De mensen rondom ons zijn ondertussen verdwenen en we lopen terug.

 "Ik weet nog een mooi plekje. Kom je mee?" zegt Staf plots. "Ja" Dan begeleidt hij me naar zijn fiets. Ik ga weer achterop zitten en dan fiets hij een steegje binnen. Hij zei toch iets moois, waarom bevinden we ons dan in een steegje? 

----------------