My guardian devil (voltooid)

Hoofdstuk 30: Stafs verleden

p.o.v. Jessica

Samen met de dokter lopen we door de koude, witte gangen van het ziekenhuis. Het gevoel dat hier mensen sterven doet me rillen. We stoppen voor een kamer en dan zegt de dokter: "Het is best dat jullie per een naar binnen gaan. Dat is het beste voor meneer De Wilde." We knikken en dan verdwijnt hij in het doolhof van gangen.

Zonder aan de rest te vragen loop ik zijn kamer binnen. Voor de verandering is het nog steeds een wit kamertje. Meteen springen de verschillende apparatuur in mijn oog. In het midden van de kille kamer staat zijn bed. Hoe hij daar ligt, zo levenloos, zijn huid zo wit. Het lijkt haast wel alsof hij een kameleon wilt zijn en zich aan wilt passen aan zijn omgeving. In zijn arm zitten verschillende draadjes. Ik weet niet wat al die kabeltjes doen, maar ik weet zeker dat enkele van hen Dylan in leven houden. En ervoor zorgen dat hij in coma ligt. Het geluid van het beademingsapparaat bereikt mijn oren. Een onbehaaglijk gevoel kruipt over mijn lichaam.

Ik ga naast het bed staan en wrijf een verdwaalde pluk haar aan de kant. Dan ga ik in de stoel zitten langs zijn bed. Ik pak Dylans hand vast. Ik wil wat zeggen maar er vormt zich een brok in mijn keel. Opnieuw beginnen de tranen over mijn wangen te stromen. Ik kan het niet, het lukt me niet om sterk te blijven. Na even te snikken lukt het toch om enkele woorden over mijn lippen te krijgen: "Dylan, ik weet dat Oliver dit gedaan heeft en hij zal ervoor boeten. Hij is er echt over gegaan. Kom snel terug! Ik mis je." Dan sta ik recht, geef hem een kus op zijn voorhoofd en met gebogen hoofd verlaat ik de kamer.

p.o.v Staf

Oh nee een ziekenhuis. Ik kan echt niet tegen ziekenhuizen. Hier is veel te veel gebeurd! ik weet niet hoelang ik dit nog geheim kan houden. Kom op staf je kan dit hou het nog heel even vol. Ineens hoor ik de dokter zeggen dat we 1 voor 1 binnen moeten gaan. Ik zie Jessica nog net de kamer van Dylan binnen rennen en daarna wordt het zwart. Ik word duizelig en probeer me tegen de muur te zetten zodat ik niet omval, ik zet mij met mijn rug tegen de muur maar ik zie nog steeds zwart. Na een tijd ebt het zwart weg maar wat ik dan voor mij zie doet me rillen. Verschillende herinneringen vliegen voorbij. Ik zie allemaal herinneringen van de dag dat Luke in het ziekenhuisbed ligt. Ik herinner mij die dag alsof het gisteren was...

***Flashback***

Ik was op weg naar school toen ik werd gebeld door een politieagent die mij vertelde dat mijn broer is neergeschoten. Op dat moment stond mijn hele wereld stil. Ik liet mijn gsm op de grond vallen en rende zo hard als ik kon naar het ziekenhuis. Toen ik eindelijk aan het ziekenhuis was aangekomen rende ik naar de balie waar ik vroeg waar mijn broer lag. Na 5 minuten te staan wachten op het kamernummer, kreeg ik het eindelijk. Ik rende naar de lift drukte op de knop. De lift deed er te lang over dus snelde ik naar de trappenhal. Daar aangekomen, liep ik de trappen zo snel mogelijk op per 3 treden.

Ik liep door de gangen op zoek naar zijn kamer. Toen ik hem daar zo zag lag storte ik in. Ik zakte door mijn knieën en begon te huilen. Ja ik huilde, ook jongens mogen hun gevoelens tonen. Nadat ik uitgehuild was ging ik op de stoel zitten die langs zijn bed stond

***Einde flaschback***

Ik kom weer bij werkelijkheid door een hand op mijn been. Het is Hannah. "Alles oké? Je ziet zo wit." "neen, alles is oké, ik ben gewoon een beetje overdonderd door alles. Ga maar naar binnen Jessica komt zo wel naar buiten." Zij moet niet weten wat er achter de nerdy Staf zit. Niemand moet dat weten, alleen ik moet er mee leven.

p.o.v. Hannah

Kan de dag nog erger? De jongen waarop ik verliefd ben, is in elkaar geslagen en weet ik veel wat er nog allemaal is gebeurd. Jessica is al een kwartier binnen en is nog steeds niet buiten gekomen. Ik begeef me naar de deur en zie dat Jessica een kus op zijn voorhoofd geeft. En met gebogen hoofd loopt ze naar de deur. Ze laat een spoor van tranen achter maar op dit moment boeit het me geen reet. Ik wandel de kille kamer binnen. Daar ligt hij dan, mijn crush, voor dood in een ziekenhuisbed. Hoe ik hem daar zie liggen, doet mijn hart breken. Tranen ontsnappen uit mijn ogen en vallen op zijn hand. Hij is er echt erg aan toe. Hij heeft een dik blauw oog en zijn kaak is blauw. Wanneer ik door het beademingskapje kijk, zie ik dat zijn lippen gespleten zijn.

Ik ga op de rand van het bed zitten en pak zijn hand vast. Zijn hand voelt koud en kil alsof hij al dood is. Maar dat mag niet gebeuren. Dan stort mijn leven in en dan heb ik het nog niet over Jessica. Als Dylan sterft gaat Jessica een wrak zijn, ze gaat niet meer willen eten en gaat zichzelf in een donkere put duwen waar ze onmogelijk uitgeraakt.

Ik veeg mijn tranen weg en schraap al mijn moed bijeen: "Dylan, ik weet niet of je mij kan horen maar als het wel zo het geval is, luister dan goed. Ik weet dat je op dit moment heel veel pijn hebt, maar je moet sterk zijn en niet opgeven. Het lijkt misschien onmogelijk maar ik weet zeker dat je het kan. Als jij het niet haalt dan " enkele snikken verlaten mijn mond " dan is Jessica niet de enige die het moeilijk gaat hebben. Je moet gewoon even sterk zijn, je lichaam laten genezen en niet opgeven." Ik geef een kneepje in zijn hand en zeg: "Voor ik je kamer verlaat, moet ik je iets bekennen. Ik weet niet of je het doorhebt maar ik ben verliefd op je. Ik weet dat het niet wederzijds is maar aub wordt wakker!" Dan draai ik me om en laat hem levenloos achter.

p.o.v. Jessica

Als ik de kamer verlaat wilt Staf mij in een knuffel trekken maar ik sta het niet toe. Ik wil nu even alleen zijn. Hij probeert het opnieuw maar nu schreeuw ik: "Blijf van me af!" Hij laat me gelukkig los. Het wordt me even allemaal te veel. Eerst Dylan die het ziekenhuis in wordt geslagen dan mama die er niet meer is en nu, nu ligt hij hier weer opnieuw door die klootzak en nu heeft hij hem zelfs in coma geslagen. Ik wil hem echt nooit meer zien! Ik houd mijn handen voor mijn ogen en laat me langzaam tegen de muur zakken. Ik trek mijn knieën op en maak een klein bolletje. De tranen stromen over mijn wangen en vinden hun weg naar mijn kin waarna ze op mijn t-shirt vallen.

p.o.v. Dylan

Plots sta ik naar mijn eigen lichaam te kijken. Hoe ik daar lig, het is echt beangstigend. Ik hoor Hannah vanalles zeggen maar daar schenk ik geen aandacht aan. Wat mijn aandacht trekt, is mijn kleine zusje. Ze slaat Staf en roept: "Blijf van me af!" Dan laat ze zich ineenzakken tegen de muur. Maakt zich zo klein mogelijk en begint te snikken. Ik kan er niet tegen en loop naar haar toe. Zou ze mij kunnen voelen? Ik kan het altijd proberen. Ik ga voor haar staan en zeg "Jessica, kan je mij horen." Natuurlijk krijg ik geen antwoord terug, wat had ik ook verwacht? Maar ik geef het nog niet op, Jessica moet weten dat ik er nog steeds ben. Nu wel als geest maar ik leef nog. Ik leg mijn hand op haar schouder en probeer haar te troosten. Ik weet dat ze me niet kan horen maar misschien voelt ze mijn aanwezigheid wel.

------

Hey

Dit hoofdstukje heb ik samen geschreven met een vriendin :) Hopelijk vinden jullie het leuk.

xxx Smiling_tomato