My guardian devil (voltooid)

Hoofdstuk 29: Please...

Wat vooraf ging (p.o.v. Dylan)

Ik snij mijn hand aan het mes en dan wordt het zwart voor mijn ogen.

p.o.v. Hanne

Ik heb echt zo veel zin in de date met Dylan. Ik heb een dun laagje make-up op en een laagje mascara maar nu ik er zo over nadenk: ik had het beter niet gedaan. Het heeft toch niet echt nut en ik ben altijd de persoon die tegen van die barbiepoppen is. Nu doe ik het gewoon zelf. Natuurlijk niet zo veel als de bitches maar toch ook een dun laagje. Mascara vind ik wel mooi maar alleen als het niet te overdreven is want sommige mensen kunnen er wat van hoor.

Ondertussen loop ik de speelplaats op en ga naar de afgesproken plek. Ik ben een beetje te vroeg maar dat komt gewoon door de zenuwen :) Ik had eigenlijk verwacht dat Dylan er al zou zijn. Wacht had ik het verwacht of gehoopt. Ik denk het tweede. Een zucht verlaat mijn mond. Plots zie ik iets in mijn ooghoek bewegen. Ik draai me om en loop richting het gedaante. "Dylan?" komt er vragend uit mijn mond. "Dylan als jij het bent antwoord aub want ik vind dit niet zo aangenaam."

Ik denk dat het een jongen is aan de bouw te zien. Het gedaante heeft een capuchon op en geeft een stamp tegen hoopje dat op de grond ligt. Dan roep ik "Ey stop daar eens mee!" Ik had nooit verwacht dat ik dit kon. Ik ben niet echt het type dat zijn mond opentrekt maar gewoon stil afwacht. Het gedaante draait zijn hoofd maar door de schaduw van de kap is het onmogelijk om zijn gezicht te zien. Hij draait zijn hoofd terug en neemt de voeten. Ik snel naar het hoopje toe maar met mijn hakken en mijn spannend kleedje gaat dat niet al te vlotjes. Wanneer ik bij het hoopje aankom zie ik dat het Dylan is.

Hij ligt levenloos op de grond en zit helemaal onder het bloed. Ik laat me op mijn knieën vallen en zeg stilletjes "Dylan, hoor je mij". Maar het blijft stil. Ik pak mijn gsm en bel de 112. Dan bel ik Jessica. "Hannah?" klinkt aan de andere kant van de lijn Een snik verlaat mijn mond. "Waar ben je? Is alles oké" Het enige wat mijn mond verlaat is boom.

p.o.v. Jessica

Hannah belt me, ik neem op. "Hannah?" Ik krijg geen antwoord terug wat niet van haar gewoontes is. Er zal toch niets ergs gebeurt zijn? Ik hoor een snik aan de andere kant van de lijn die me nog meer zorgen baart. "Waar ben je? Is alles oké?" vraag ik dan maar. Ik hoor haar snikken maar het woord boom is het enige wat er door de lijn komt.

Staf rijdt het schoolplein op en ik zie een gedaante gehurkt zitten naast iets wat lijkt op een hoopje. Ik spring van Staf' fiets af en loop in het allersnelste tempo dat mijn benen aankunnen naar het gedaante. "Hannah, Dylan?" roep ik luid. Hannah draait haar hoofd en staat recht. Ik ben ondertussen bij hen en Hannah trekt me in een knuffel maar ik ruk me los. Ik kijk naar Dylan en voel me licht worden in mijn hoofd. Ik kan niet zo goed tegen bloed. Ik mag niet flauwvallen dat mag niet ik moet hier blijven voor Dylan. Het moet gewoon. "Er is een ambulance onderweg. Die komt er zo aan" zegt ze met gebroken stem. Ja ook zij heeft het moeilijk. Dylan was haar crush. Ja eigenlijk is haar crush.

Ik val neer op mijn knieën naast Dylan. Tranen stromen over mijn wangen en vallen op zijn naakte buik die helemaal onder de sneeën en het bloed zit. Ik pak zijn koude hand vast en voel er iets inzitten. Ik kijk en bemerk een papiertje. Als ik het openvouw, begin ik te lezen.

Dit is mijn laatste waarschuwing, volgende keer ben je er nog erger aan toe x O.

Heeft die mongool van een Oliver dit gedaan? Ik vertrouwde hem. Ik wil echt niks meer met hem te maken hebben. Dit was de druppel. Hier gaat hij niet heelhuids mee wegkomen! Ik was zo diep in gedachten verzonken dat ik de ambulance nog niet eens heb gehoord. Ik loop naar de ambulance en vraag of ik mee mag. "Familie?" "Ja zus." krijg ik eruit geperst. We kruipen erin en dan wordt er mij gevraagd: " Weet u misschien toevallig wat er gebeurt is?" "Nee mijn vriendin vond hem zo." "Wat naar voor jou. Weet u misschien zijn bloedgroep? Want hij heeft nogal veel bloed verloren." "Uhmmmm ja, O positief." "Oké goed." Ondertussen hebben ze een infuus in zijn arm gestoken en nu maken ze het bloedzakje vast aan het infuus. Langzaamaan zakt het bloed naar beneden en verdwijnt het in zijn arm. Zijn waarden beginnen stilaan te stijgen.

Als we aankomen wordt hij uit de ambulance gedragen en ineens begint hij te stuiptrekken. Het is echt heel eng. Er komt een dokter naar mij toe en trekt me weg bij hem. Ik probeer tegen te werken maar uiteindelijk geef ik het op en laat me meeslepen door hem. Hij zet me in de wachtkamer en verdwijnt. De tranen blijven stromen en dan realiseer ik mij plots dat papa nog niets weet. Ik pak mijn iPhone en tussen de tranen door typ ik zijn nummer in. De telefoon gaat over en even later beland ik op zijn voicemail. "P..pap, Dylan ligt in het ziekenhuis en ik wacht op de resultaten. Zou je kunnen komen?" breng snikkend uit.

Dan komen Staf en Hannah binnengestormd. Hannah trekt me in een knuffel en ik merk dat ik er toch wel nood aan had. Als we loskomen uit onze omhelzing vraagt ze: "En nog iets gehoord?" Een brok vormt zich in mijn keel en ik kan geen woord meer uitbrengen dus schud ik maar nee. En opnieuw word ik in een omhelzing getrokken. Als ik loslaat trekt Staf me tegen hem aan. Hij gaat zitten en trekt me op zijn schoot. Ik verberg mijn gezicht in zijn shirt en begin te snikken. Hij wrijft met zijn hand over mijn rug en zegt geruststellende woordjes. Langzaamaan word ik rustig.

p.o.v. Staf

Jessica is in slaap gevallen op mijn schoot. Ze heeft het echt moeilijk. Bijna de hele tijd heeft ze geweend en dat heeft haar volledig uitgeput. De dokter komt eraan dus ik zeg stilletjes: "Jessica, wakker worden. De dokter is er." 

p.o.v. Jessica

"Jessica, wakker worden. De dokter is er." hoor ik. Wow was ik in slaap gevallen? Wanneer het doordringt wat Staf zegt, ben ik klaarwakker. "Mevrouw De Wilde?" "ja dat ben ik." "Er is nieuws over Meneer De Wilde. Momenteel wordt hij in een kunstmatige coma gehouden door al zijn verwondingen. Hij heeft een klaplong, gekneusde ribben, gebroken arm, verstuikte enkel en nog enkele kleine dingetjes. Toen hij binnenkwam kreeg hij een aanval waardoor zijn toestand kritiek is geworden. Zijn toestand is nog steeds kritiek maar je mag hem wel gaan bezoeken. Maar niet te lang." "Oké dank u voor de informatie." zeg ik maar.

Moet ik nu blij zijn of niet? Ik weet het even allemaal niet meer. Hij is nog steeds in een kritieke toestand en dat baart me toch wel zorgen. Ik hoop maar dat hij snel weer de oude is want zoals het nu is thuis overleef ik het niet. Mijn vader komt iedere dag dronken thuis en hecht geen enkel belang meer aan ons.

----

Hey lezertjes

Dylan in een coma. 😭😭😭😭😭Zal hij ontwaken uit zijn coma?

xxx Smiling_tomato