My guardian devil (voltooid)

Hoofdstuk 28: Het mes

p.o.v. Dylan

"Dylan, ik zou oppassen met wat je zegt." zegt hij dreigend. "Of wat? Ga je me anders vermoorden" zeg ik spottend. "Dylan, het spijt me. Maar je hebt er zelf om gevraagd." ...

p.o.v. Dylan

"Dylan, het spijt me maar je hebt er zelf om gevraagd." Dan voel ik een boks in mijn maag. Ik krimp ineen en grijp met mijn handen naar mijn maag terwijl ik oemph zeg. Dan pakt hij mij bij mijn shirt en trekt me omhoog: "Kan je het nu al niet meer aan?!" zegt Oliver spottend. Ik kijk hem boos aan maar ik weet zeker dat de pijn nog te zien is. 

Ik word tegen de muur gedrukt en kan geen enkele kant meer uit. Ik ga me echt niet laten doen. Dat kan en mag niet! Ik steek mijn armen in de lucht als overgave. Even later haal ik snel mijn knie omhoog en raak hem. Hij laat me los en zijn blik word duister alsof al zijn gevoel wegebt.  Als ik eerlijk ben, is het een beetje angstaanjagend. Dan brult hij: "XANDER, BRUNO NU!" Xander en Bruno verschijnen vanachter het muurtje."ohw kan meneertje me niet alleen aan?" zeg ik spottend. Dit bevalt hem niet en hij slaat me recht op mijn oog. Even later voel ik mijn oog zwellen en begint hij kloppen. Urgh dat is vervelend. 

Als Xander en Bruno er bijna zijn, krijg ook nog snel een knietje. Ik zak op de grond terwijl ik kreun. Ik krijg een schop tegen mijn ribben. Dan word ik met mijn beide armen opgetild en hardhandig meegesleurd. Ik schreeuw het uit van de pijn. En het enige wat Oliver kan doen is grijnzen. Die kerel haalt echt het bloed vanonder mijn nagels. 

p.o.v. Jessica 

We zijn het restaurant ondertussen buiten. Ik wil zo snel mogelijk naar school. Iets in mij zegt dat het daar foute boel is. Waarom ben ik ook zo dom geweest om Oliver sorry te laten zeggen. Wie weet wat hij nu allemaal met mijn broer uitspookt. Ik word uit mijn gedachten gehaald door Staf die me bezorgd aankijkt. "Alles oké jess?" "Nee, we moeten zo snel mogelijk het school bereiken." "Spring achterop, dan doe ik mijn best om er zo snel mogelijk te geraken." zegt Staf. Hij is vanaf nu mijn held. Omdat ik het niet vertrouw neem ik mijn gsm en bel Oliver. Ik laat hem rinkelen maar natuurlijk pakt die niet op. Dan bel ik Dylan maar ook hij pakt niet op. Dit is echt geen goed teken. "Schat kan je misschien nog een beetje sneller? Ik begin me echt zorgen te maken!" zeg ik. Ik merk dat Staf nog meer moeite doet om vooruit te komen...

p.o.v. Dylan 

Mijn voeten schuren over de harde stenen. Plots word ik bij mijn voeten gepakt, ik kijk en zie dat het Oliver is. Ik zeg: "Dankje" Hij houdt mijn voeten enkele seconden vast en laat ze dan hard op de grond vallen. Mijn voeten raken de grond en er schieten pijnscheuten door. Dan zegt Oliver grijnzend: "Je dacht nu toch niet dat ik je zou helpen he." Eigenlijk dacht ik het wel even maar ja Oliver is nu niet bepaald het helpende type. Dan begint hij te lachen maar echt gemeen. Het is zo een lach waar je echt kippenvel van krijgt en niet op de goede manier. Mijn gsm trilt maar het lukt me niet om erbij te geraken. Ach ik bel zometeen wel terug.

Even later naderen we het gras en worden mijn armen losgelaten. Ik zweef enkele seconden en val hard op mijn rug. Alle lucht word uit mijn longen geprest en ik probeer naar adem te happen. Dan wordt er naar mij gesnauwd: "Sta op!" Ik doe een poging om op te staan maar wanneer ik recht sta, zak ik door mijn enkels en val op de grond. "Sta op en wel nu meteen!" roept Oliver. Ik probeer het nog een keer maar val alweer. "Komaan watje, sta recht!" zegt hij sissend. Ik probeer het nog een keer aangezien ze altijd zeggen: derde keer goede keer. Ik sta recht en kan blijven staan maar al snel lig ik weer op de grond door een vuist die mijn neus raakt. "Oké, als je niet recht wilt staan zullen we het op een andere manier moeten doen." 

Hij haalt iets glimmend uit zijn zak. Ik merk dat het een zakmes is. Voor hij iets kan doen vraag ik gebroken: "Waarom doe je mij dit aan?"  "Waarom denk je?" zegt hij boos. "Sorry Oliver maar ik heb echt geen idee." zeg ik onschuldig. Ik weet het eigenlijk echt niet, als het is voor dat knietje van vorige keer dan is hij toch wel echt laag gevallen. 

"Jij hebt geen idee, ben je dom ofzo. Je hebt mijn speeltje afgepakt, me geslagen en bovendien staat je kop me niet aan." Dit laatste zegt hij al grijnzend. Ik denk dat ik best kan zwijgen als ik er nog levend uit wil komen. Hij klapt zijn mes open en zet de punt in van het mes in mijn zij. Hij duwt het mes wat dieper in mijn huid en maakt een lijn naar mijn navel toe. Ik kreun van de pijn. Een seconde later voel ik bloed vloeien. 

Dan zet hij de punt van het mes in mijn andere zij maar voordat hij opnieuw een snee kan maken smeek ik: "Please Oliver doe het niet." Hij luistert niet en snijdt in mijn huid. Tranen springen in mijn ogen. "Oliver please stop!" Dan zet hij de punt van het mes op de verticale lijn van mijn sixpack. Hij vervolgt zijn weg naar onder maar deze keer is het minder diep. Steeds meer bloed stoomt uit de wonden. Ik begin zwarte vlekken voor mijn ogen te zien. "Oliver aub ik smeek het je stop." Nog steeds doet hij alsof hij mij niet hoort en zet zijn punt op de eerste horizontale lijn van mijn sixpack en gaat met zijn mes over de lijn. Er komen steeds meer zwarte vlekken voor mijn ogen. Ik gebruik mijn laatste kracht om het mes weg te duwen. Erg goed lukt het niet. Ik snij mijn hand aan het mes en dan wordt het zwart voor mijn ogen. 

---------------------
Oliver is echt gestoord! Komt het goed met Dylan?

xxx Smiling_tomato