My guardian devil (voltooid)

Hoofdstuk 36: Eind goed al goed?

p.o.v. Jessica

Ik lig nog steeds in foetushouding. Niet in staat mij te verleggen. De deur zwaait open en daar staat het grootste misbaksel dat ik ooit heb gezien. Mijn ontvoerder a.k.a. Oliver. Gewoon de gedachten aan hem doet me rillen. Die jongen heeft me al zo veel pijn gedaan. Ik weet niet of ik het nog wel kan volhouden tot Dries me komt redden. Wanneer ik opkijk siert een grijns zijn gezicht. Je weet niet hoeveel zin ik heb om die eraf te slaan, maar dat doe ik beter niet.

Hij loopt nonchalant naar me toe en zet zich neer naast me. Ik gun hem geen blik waardig. "Jessica schat?" zegt hij zwoel. "Nee klootzak" zeg ik boos. "Wat zei je daar?" Hij kijkt me dreigend aan maar kan je geloven dat het me geen f*ck kan schelen. Ik negeer hem en staar levenloos voor me uit. "Oké ik was niet van plan om het nu al te doen maar je vraagt er zelf om."

Ik toon nog steeds geen emotie. Hij komt op me liggen en een vlaag van paniek stroomt door mijn lichaam. "Nu ik er zo over nadenk schat, ik heb wel zin in jou." Dan barst Oliver in lachen uit maar ik, ik kan alleen maar hopen dat hij het niet gaat doen. Maar mis poes, hij verkracht me opnieuw. Opnieuw voel ik dezelfde pijn, misschien zelfs nog meer. Ik voel me vies en kan niets anders doen dan wenen. Ik kan evengoed gewoon zelfmoord plegen, want dit kan ik echt niet meer aan. Zo ben ik verlost van alle pijn en voelt hij de pijn om zijn pleziertje te moeten missen. Het enige probleem is, ik denk niet dat ik het over mijn hart krijg om zelfmoord te plegen.

Ik schrik op uit mijn gedachten door Oliver die me over zijn schouder gooit. Blijkbaar heeft hij mijn kleren terug aangedaan maar ik zat zo diep in gedachte dat ik het niet eens heb gemerkt. "Omdat je weer niet meewerkte, ga ik je straffen." zegt Oliver boos. Oh nee fuck mijn leven. En daar gaan we weer. Hij brengt me terug naar de kille kamer, Ik word vastgeketend aan de stoel en hij haalt de messen weer tevoorschijn. Hij hurkt zich voor me en snijdt op de de korstjes van de vorige keer. Het doet pijn maar niet zoveel pijn als ik daarnet gevoeld heb en nog steeds voel. Hij merkt dat het me niet zo veel doet.

Hij komt op mijn schoot zitten en kust me vurig. Plotseling trekt hij aan mijn haar en dringt zijn tong mijn mond binnen. Ik bijt zo hard ik kan op zijn tong. Hij gromt en slaat me hard in mijn gezicht. Ik voel het branden maar negeer het. Ik kijk hem uitdagend aan. Ineens begint hij te grijnzen, maar zo heb ik hem nog nooit zien grijnzen het is haast angstaanjagend. Dit is foute boel. Dan zegt hij: "Ik zal je wonden even dichtmaken." "Dank je" zeg ik stil. Dan begint hij hard, maar echt hard te lachen. Heb ik iets fout gezegd ofzo? Neen toch?

Hij zet een gasbrander aan. Een gasbrander waarom? Hij ging mijn wonden toch verzorgen of ja zoals hij zei dichtmaken. Hij trekt een handschoen aan en neemt een stuk ijzer in zijn hand. Nee aub niet, zeg dat dit een droom is. Iemand knijp in mijn arm! Ik wil wakker worden uit deze nachtmerrie!! Wanneer zijn stuk ijzer gloeiend heet is, loopt hij naar mij toe en slaat met het ijzer op mijn arm. Het laat een ferme brandwonde achter. Ik kerm van pijn. Dan legt hij het ijzer op mijn been, hij snuift diep en zegt: "Hmm de geur van verbrand vlees. Hemel." zegt hij met krankzinnige ogen vol verlangen. Dan roept hij: "Maar ik wil meer! Veel meer." Hij verwarmt het ijzer en komt terug. Hij scheurt mijn bloes open en laat ook daar brandwonden achter. Plots hoor ik een schot en Oliver valt voor mijn ogen neer. Tranen stomen over mijn wangen.

p.o.v. Dries

Ik zie wat Oliver mijn klein prinsesje allemaal aandoet. Snel haal ik mijn pistool boven en schiet hem neer. Ik zie dat Jessica veel pijn heeft. Tranen stromen over haar wangen. Als ik zie hoe die holbewoner haar heeft toegetakeld, breekt mijn hart in kleine stukjes. Ik snel naar haar toe, geef haar snel een kus op haar lippen en maak haar los. "Dank je" zegt ze. Ik voel de pijn in haar stem. Die kerel heeft mijn sterke meid gewoon gebroken. De mooiste persoon op aarde heeft hij naar de klote geholpen en voor wat. Niemand weet waarom. "Alles voor jou prinses, ik houd van je dat weet je." zeg ik.

p.o.v. Jessica

Dries neemt me op in zijn armen. Ik heb geen kracht meer. Dit is het enige wat ik er nog kan uitpersen: "Dries, wil je een ding beloven?" "Jazeker prinses", zegt hij terwijl hij een sombere glimlach op zijn gezicht siert. "Blijf leven ... en weet dat ik ... van je houd." Dan voel ik hoe ik wegzak. Mijn hartslag vertraagt. Mijn gezicht wordt nat door de tranen van Dries. Ik wil hem niet verlaten, ik houd te veel van hem. Maar het is tijd, ik hoop alleen dat hij sterk genoeg zal zijn om zijn toekomst tegemoet gaat komen. Zijn problemen gaat aanpakken en voor zichzelf gaat opkomen ook als ik er niet meer ben. Hij is niet voor niets mijn Dries. Ik ga hem missen....

p.o.v. Dries

Ze kijkt me recht in mijn ogen. Ik zie hoe haar ogen langzaam dichtvallen en hoe haar lichaam verslapt in mijn armen. Tranen stromen over mijn wangen. "Neeeeeeeeeeeeeeeeeeeee" roep ik. "Neeeeee Jessica Neeee word wakker, ik kan niet zonder jou." roep ik. Ik weet dat het tevergeefs is maar toch probeer ik. Ik voel hoe mijn hart breekt. Even lijkt het alsof ik ook ineen ga zakken, maar ik vind de moed om terug recht te staan.

Ik loop roekeloos door het gebouw op weg naar buiten. Eens buiten aangekomen, laat ik me op mijn knieen zakken terwijl ik haar nog steeds in mijn armen houd. Niet in staat haar los te laten. Mijn liefde voor haar is te groot. Een hele stroom tranen vloeien op haar levenloze lichaam. Ik sluit mijn ogen en zie onze prachtige momenten samen voorbijschieten. De tranen blijven over mijn wangen stromen maar toch verschijnt er een glimlach op mijn gezicht bij die gedachten. Het kan niet, het mag niet. Ze mag me niet achterlaten, zij was mijn enige houvast en dat heeft die klootzak van een oliver van me weggenomen. Ik buig me voorover en kus haar nog een laatste keer. "Ik houd ook van jou en ga proberen je laatste wens te vervullen. Ik ga je missen prinses." zeg ik tegen haar lippen. Dan leg ik haar voorzichtig neer in het gras en loop het bos in. In de verte hoor ik de ambulance maar ze zijn te laat spijtig genoeg. De liefde van mijn leven is van me weggenomen.

Als de avond is gevallen, leg ik me neer en kijk naar de sterren. Vannacht schitteren de sterren opvallend licht net zoals haar glimlach, ene die ik nooit meer zal kunnen zien. Ik lach somber naar de hemel, terwijl er een traan rolt over mijn wang. Jessica is daar ergens, dat weet ik zeker.

---------

Dit is gewoon het einde van dit boek. Jessica is dood en Dries blijft achter. Hadden jullie dit verwacht? Hopelijk zijn er niet te veel traantjes gevloeid. 

Ik ga ook nog een epiloog schrijven. Als we 10 jaar verder zijn. 

Vote

Comment

Follow

xxx Smiling_tomato