My guardian devil (voltooid)

Hoofdstuk 31: Stafs flashbacks

p.o.v. Jessica

De tranen blijven over mijn wangen stromen. Ik probeer ze weg te drukken maar hoe meer ik probeer, des te meer ze over mijn wangen stromen. Het lijkt haast wel of Dylan heel dichtbij is maar dat kan natuurlijk niet. Hij ligt daar dood te gaan in dat klote bed door de grootste sukkel op aarde. Ik weet niet of ik Oliver ooit nog onder ogen kan komen zonder mijn controle te verliezen. 

p.o.v. Staf 

Ik laat me neerzakken naast Jessica, ik sla een arm om haar heen en trek haar tegen mij aan. Ze begraaft haar gezicht in mijn shirt en ik voel hoe haar tranen een weg vinden naar beneden richting mijn shirt. Haar tranen maken mijn borstkas nat maar dat maakt me helemaal niet uit. Ik wrijf met mijn hand geruststellend over haar rug en probeer haar te troosten. Wanneer haar snikken minder worden, flitsen herinneringen door mijn hoofd. Mijn ademhaling versnelt en plots wordt het weer zwart voor mijn ogen. Even later krijg ik weer helder beeld, maar niet het beeld dat ik verwachtte. De herinnering van Luke. 

***Flashback***

Ik  zit nog steeds in de stoel naast het bed van Luke. Ik vind het raar dat mama er nog steeds niet is.  Waarom  in godsnaam belt de politie mij om te vertellen dat mijn broer in het ziekenhuis ligt. Ik word uit mijn gedachte gehaald door de dokter die de kamer binnengewandeld gevolgd door twee politieagenten. De dokter begint te vertellen dat mijn broer meerdere schotwonden in zijn lichaam heeft. 

"Zijn toestand is kritiek, je kan beter afscheid nemen voor het te laat is." zegt de dokter. In plaats van een beetje moed in te spreken kraakt hij me gewoon met zijn facking woorden. Dan geeft hij me een klopje op mijn schouder en verlaat de kamer. Ik probeer mij op dit moment echt in te houden om niet te wenen. Een vrouwelijke politieagente stapt op mij af en ze ziet dat ik het moeilijk heb. Ze geeft mij een knuffel en begint te vertellen: " Dit ga je niet graag horen zeker niet op dit moment maar is je moeder gisteren thuis gekomen?" Ik knik nee. Dan vervolgt ze met deze woorden:" Wel dan heb ik slecht nieuws voor je :( We hebben gisteren je moeder dood aangetroffen op straat." 

Ik staar emotieloos  voor me uit en als de woorden tot me doordringen, ontstaat er een enorme druk in mijn hoofd. Ik grijp met mijn handen naar mijn hoofd en tranen ontspannen uit mijn ogen.  Ze nemen de vrije loop. Ik sta gehaast van mijn stoel op, die op  de grond is beland. Ik ren naar buiten en zet mezelf tegen de muur. Al snikkend begin ik tegen mezelf te praten. " Eerst wordt mijn vader opgesloten, dan hoor ik dat mijn broer in het ziekenhuis ligt en nu is mijn moeder ook nog vermoord. Ik ben gewoon alles kwijt."  

De vrouwelijke politieagente komt naar mij toe en gaat verder: "Ik weet dat dit veel is om te verwerken maar ik moet je vragen om met ons mee te komen. Je wordt vanaf dit moment beschermd door ons. Wij denken dat het plotse overlijden van je moeder en je broer die beschoten is, iets te maken heeft met je vader en omdat jij de laatste persoon bent waar nog niks mee is gebeurt, is het onze taak om je te beschermen."

De tweede politieagent komt naast mij staan en trekt mij op. Ze brengt me naar mijn broer en zegt dat ik afscheid moet nemen en dat ik 5 minuten heb. Eenmaal de politieagente de deur achter zich dicht trekt, begin ik te praten...

*** Einde flashback***

Ik word dooreen geschud door Jessica vermoed ik. Ik zie nog steeds het beeld van Luke in het ziekenhuisbed voor mij. Het lijkt haast wel of het niet wilt weggaan. Mij wilt kwellen, mij wilt breken, mij gewoon kapot wilt maken. Ik was gebroken, ik wilde zelfmoord plegen maar het lukte me uiteindelijk niet om het daadwerkelijk te doen. Gelukkig maar anders had ik Jessica niet ontmoet. Jessica. Ik probeer mijn gedachten op haar te zetten. Langzamerhand wordt mijn beeld weer scherp. 

Jessica staat voor mij en haar gezicht staat bezorgd. Maar als ik in haar ogen kijk zie ik verschillende emoties voorbijvliegen: angst, verdriet, woede, opluchting,... "Alles oké Staf?" vraagt ze. Ik hoor de bezorgdheid gewoon in haar stem. "Ik weet het niet" zeg ik. "Wil je erover praten?" vraagt ze lief. Het enige wat ik doe is mijn schouders ophalen, opnieuw ontsnapt er een traan uit mijn ooghoek. Jessica veegt hem teder weg. Ik probeer te glimlachen maar ik weet dat het helemaal mislukt. Er ontsnappen opnieuw enkele tranen. De druk in mijn hoofd stijgt opnieuw, ik grijp naar mijn haar en trek er verwoed aan. Terwijl ik dit doe schreeuw ik: "Aaaarrrrrrgggggggg" Ik word door de herinneringen terug in het zwart gat getrokken. En daar verschijnen de herinneringen weer ...

***Flashback***

De politieagente verlaat de kamer en ik begin te praten: "Hey Luke, ik weet niet of je mij kan horen maar ik hoop het wel. Mama is dood en ik weet niet wat ik moet doen, zeker niet als jij ook al weg gaat. Maar ik moet nu gaan lukey. Ik ga mij echt niet laten meenemen door die politieagenten als er  echt iemand achter onze familie aanzit, kan de politie mij niet beschermen. Ik moet achterhalen wat er aan de hand is. Ik hou van je onthoud  dat altijd. Je zal altijd in mijn hart blijven maar ik ga je wel heel hard missen." Ik staar nog enkele seconden naar zijn lichaam, geef hem nog een kus op zijn voorhoofd en zoek een weg om te ontsnappen uit de kamer. Natuurlijk niet via de deur, dan zouden ze me meenemen, het moet iets anders zijn. 

Ik kijk rond en plots zie ik het raam. Natuurlijk het raam, ik open het raam en kijk naar beneden. Shit dat is te hoog om naar beneden te springen. Maar rechts van mij staat een boom als ik gewoon uit het raam spring en dan de boom in, moet dat wel lukken, alle dat hoop ik. Ik ga op de vensterbank staan en spring richting de boom, maar ik mis. Ik land op een veel te dunne tak die direct doormidden breekt. Ik tuimel naar beneden maar gelukkig val ik niet al te hard. Ik ben er zonder kleerscheuren uitgekomen, gelukkig. Eenmaal ik bekomen ben van mijn val sta ik op en ren naar huis....

*** Einde flashback***

Ik word uit mijn herinnering getrokken door Jessica. Ze schreeuwt: "Schat wat is er allemaal aan de hand??? Geef antwoord aub ik kan jou ook niet nog verliezen" Door het laatste zinnetje open ik mijn ogen en word terug opgenomen in realiteit. 

p.o.v. Jessica 

Ik was net nog tegen Staf aan het praten. Plots grijpt hij naar zijn hoofd en het lijkt dat hij zijn haren eruit wilt trekken. Hij schreeuwt heel hard, waardoor kippenvel zich op mijn huid vormt. Hij zakt ineen en word heel bleek. Lijkbleek. Ik probeer hem uit zijn trance te krijgen maar het lukt niet. Niets lukt. Hem zo zien doet mij ook pijn. Ik moet weten wat er nu in zijn hoofd afspeelt. Ik blijf praten en plots opent hij zijn ogen. "Schat ik was echt ongerust kan je mijn aub vertellen wat er aan de hand is?" De radeloosheid is goed te horen in mijn stem. "Sorry prinses maar de herinneringen werden me even allemaal te veel." zegt hij gebroken. Hij kijkt me zelfs niet aan, hij staart naar zijn schoenen. "Ik zie dt het je zwaar ligt en het niet echt het juiste moment is maar wil je erover praten?" vraag ik voorzichtig. Hij haalt zijn schouders nonchalant op: "Ik wil proberen maar word niet boos." "Ik kan je niets beloven maar ik ga proberen om niet boos te worden. Ook al weet ik niet waar het over gaat." "Ik wil gewoon niet dat je me verlaat nadat ik het gezegd heb." Ik kijk hem niet begrijpend aan. Zijn gezicht vertrekt en hij kijkt naar zijn schoenen. 

Waar heeft hij het over? Waarom zou ik boos worden of hem überhaupt zelfs verlaten? Ik snap er niets van maar daar kom ik snel achter hoop ik. 

-------------

xxx Smiling_tomato