My guardian devil (voltooid)

Hoofdstuk 26: mama

wat voorafging (p.o.v. Dylan)

Ik loop door naar de keuken en zie mams. "Hoi mam, alles goed? Je ziet een beetje bleek." "Ja jongen, ik ben gewoon een beetje moe." Dan zakt ze in elkaar...

p.o.v. Dylan

Ik zie haar ineenzakken. Ik loop naar haar toe en klop lichtjes op haar wang terwijl ik "mams" zeg. Als ze niet reageert, roep ik "Paps, kom! Er is iets met mama!" Dan roept papa: "Bel 112" Ik neem mijn iPhone en bel de 112.

"Hallo, waar kan ik u mee helpen" zegt de vrouw aan de andere kant van de lijn.

"Mijn moeder is ineen gezakt. En ze komt niet meer bij."

"Waar bevind u zich?"

"350 5th Ave, New York, Verenigde Staten"

"Over 2 minuten is er iemand bij jullie. Blijf aan de telefoon"

Ondertussen zijn Jessica en Staf erbij komen staan. "Dylan, papa, wat is hier aan de hand?""Je moeder is in elkaar gezakt. Dylan heeft de ambulance gebeld, die komt er zo aan."

Ik hoor de sirene dichterbij komen. Ik snel naar de deur en open hem. Er stappen twee mensen uit de ambulance en snellen naar binnen. "Waar is ze?"

"In de keuken, tweede deur links."

"Dank u"

Dan stapt er nog een man uit en haalt de brancard uit de ambulance. En rijdt hem vervolgens naar binnen. Ik loop achter hem aan naar de keuken. "Heeft ze dit al vaker gehad?" vraagt een vrouw.

"Ja al enkele keren, maar het komt steeds vaker voor." zegt papa.

Mama wordt aan de beademing gelegd en leggen haar op de brancard. Ze rijden haar de ambulance in. Staf hebben we naar huis gestuurd. Het is het beste dat hij dit niet moet meemaken. Papa gaat mee de ambulance in en Jessica en ik rijden op ons zelf naar het ziekenhuis. Ik kan maar beter rustig rijden want het zou erg zijn moest er nu ook nog iets met ons gebeuren.

***

p.o.v. Jessica

Als we in het ziekenhuis zijn moeten we in de wachtkamer wachten. Alweer. Ik was net zo blij dat we eruit waren en nu zijn we er terug in maar nu voor mama. Ik hoop maar dat er niks erg aan de hand is, maar ik vrees er voor. Ik kan het wachten niet meer aan. Ik sta op en loop naar een dokter. "Dag dokter, weet u misschien toevallig iets over Emily De Smet? Ze is een uur geleden binnengebracht op spoed en we hebben nog steeds niks van haar gehoord." "Ik zal eens gaan vragen juffrouw, wacht in de wachtzaal, ik kom er zo aan."

Even later komt de dokter terug. "Juffrouw, je moeder is net uit de scans en wordt zometeen naar haar kamer gebracht." zegt hij. "Mogen wij al wachten op die kamer?" vraag ik. "Ja natuurlijk, kamer 387 dacht ik. Als je moeder op de kamer is, komt de dokter langs om te vertellen wat er aan de hand is" "Oke bedankt" "Graag gedaan en sterkte meisje." Dan verdwijnt hij uit mijn zicht. "Pap, Dylan, we mogen naar mama haar kamer. Ze is er nog niet maar kan elk moment gebracht worden." zeg ik blij. Mijn vader daarentegen kijkt al de hele tijd somber.

We lopen naar haar kamer. Papa en Dylan gaan op een stoel zitten en ik kijk naar buiten. De net nog heldere lucht heeft plaats gemaakt voor een donkergrijze wereld. Het lijkt haast wel of de wereld met ons meeleeft. Dan wordt mama binnengerold in het bed. Ze glimlacht en zegt: "Dag schattebollekes van me." "Dag mams, alles is toch oké met je he?" Haar glimlach verdwijnt als sneeuw voor de zon. "Kom eens hier zitten" zegt ze terwijl ze met haar hand op het bed klopt.

Ik ga rechts zitten en Dylan links. Dan zegt Emily met zwakke stem: "Het spijt me, maar eigenlijk zijn we hierheen verhuist omdat ik kanker heb. Alleen hier konden ze hem genezen. Maar de kanker is te agressief en neemt mijn hele lichaam over. Ik wilde niet dat jullie met een zieke moeder moesten leven dus hebben we het verzwegen. Ik wil dat jullie mij alleen nog maar herinneren als de springlevende mamma die goed voor haar kinderen zorgt. Het spijt me." Dan geeft ze ons beide nog een kus op ons voorhoofd en zegt:"Vergeet nooit, ik hou van jul..." Dan wordt de kamer gevuld door een lange piep.

Plots stormen er verschillende dokters de kamer binnen en word ik bij mama weggetrokken. Ik krijg tranen in mijn ogen en roep: "Nee mama, alsjeblieft nee, zeg niet dat je dood gaat. Je moet bij ons blijven." Ik zie nog hoe ze mama een hartmassage geven om haar terug tot leven te wekken en hoe ze daarna de defibrillator nemen. Laden hem en zeggen "Los". Ik zie hoe mama haar lichaam naar boven wordt getrokken maar ook dit helpt niet. Ze proberen het nog enkele keren maar zonder succes.

Dan komt er een dokter buiten en zegt vol medeleven: "Het spijt me" Ik roep heel hard neeeeee en barst in tranen uit. Ik word in een knuffel getrokken en klop mijn mijn vuist op zijn borstkas. Mijn woede neemt af en ik huil verder in mijn broers shirt. Ik voel Dylans tranen op mijn haren vallen. Even later komt ook papa erbij en ook zijn tranen stromen zonder stoppen over zijn wangen.

Na even gehuild te hebben vraag ik: "Mag ik nog even iets tegen haar gaan zeggen." "Natuurlijk schat." zegt papa. Ik loop de kamer binnen en zie mama levenloos liggen. Alweer overspoelt verdriet mij, maar ik moet me even vermannen. Ik moet het haar nog zeggen. Ik pak haar hand vast en zeg snikkend:"Dag mama, ik weet niet of je mij kan horen maar toch zeg ik het. Je bent de beste mama ooit. Het doet heel veel pijn dat je er nu niet meer bent. Maar ik zal je altijd in mijn hart blijven dragen." Dan geef ik haar een kus op haar voorhoofd en loop al wenend de kamer uit. Ik wil het liefst bij haar blijven maar ik weet dat het niet mag.

Ik pak mijn iPhone en bel Staf op. "Hallo met Staf" "K..kan je ons k..komen h..halen i..in het ziekenhuis?" zeg ik al snikkend. Dan leg ik af. Als ik nu nog iets zeg, dan breek ik. Ik ben al gebroken maar dan breek ik helemaal en ik weet niet of ik er dan nog uit kom. We wandelen naar de uitgang en wachten op Staf. Als hij aankomt omhelst hij me meteen. "Is ze?" vraagt hij voorzichtig. Ik knik. Hij omhelst me en ik begraaf mijn gezicht in zijn shirt.

"Ik zal jullie wel naar huis brengen." zegt Staf. "Dank je jongen." zegt mijn vader. Zo rijden we in stilte naar huis. Er valt ook helemaal niets te zeggen dus zwijgen we.

-------------

OMG IK SCHAAM ME ZO HARD DAT IK GISTEREN NIET HET GEÜPDATET SORRY!!!!!!!!!!!!!!! Sorry  sorry sorry... 

Ik ga jullie nu al waarschuwen vanaf nu gaat vrijdag niet meer mijn vaste update-dag zijn. Ik ga gewoon updaten als ik zin heb. :/ Hopelijk blijven jullie nog lezen 

xxx Smiling_tomato