My guardian devil (voltooid)

Hoofdstuk 34: De marteling

p.o.v. Jessica

Ondertussen zit ik hier al enkele dagen en Oliver komt soms binnen en begint me ruwt te kussen. Ik probeer hem dan weg te duwen maar hij is te sterk. De vorige keer heeft hij mijn shirt opengescheurd en begon me op mijn buik te kussen en me te betasten. Ik liet het maar gebeuren want ik kon niets doen. Hij had me vastgebonden aan het bed. Hij genoot er met volle teugen van dat kon ik zien maar ik, ik voel me gewoon gebruikt, een stuk vod.

Oliver stormt mijn kamer binnen. "Meekomen trut" Wow wat heeft die gegeten? Ik heb toch niks fout gedaan of wel soms? Hij grijpt me bij mijn bovenarm en trekt me de kamer uit. Oliver sleurt me mee de trap af, richting kelder. Daar opent hij hardhandig een houten deur. De deur ziet eruit alsof hij hier al jaren in gebruik is. De deur zwaait piepend open. Aan de dikte van het hout te zien, is het een stevige, zware deur. Oliver gooit me kille kamer binnen en een drukkend gevoel sijpelt mijn lichaam binnen.

"Sta op!!" schreeuwt hij me toe. Zijn ijzige toon doet me rillen. Ik kruip bang naar achteren. Om steun te zoeken bij de muur. Oliver kijkt me dreigend aan maar steeds zit ik op de grond. "Als je niet wilt luisteren moet je maar voelen" schaterlacht hij. Hij loopt met grote passen naar me toe en ik krimp ineen van schrik. Hij trekt mij aan mijn haar omhoog en ik bijt op mijn lip om een schreeuw te onderdrukken.

Hij sleurt me naar de houten stoel in het midden van de kamer. Daar duwt hij me neer op de stoel. "Leg je armen op de leuning en wel nu meteen!" schreeuwt hij recht in mijn gezicht. Ik voel wat nattigheid op mijn gezicht en wrijf het verwoed weg. Om hem wat te treiteren, leg ik mijn handen in mijn schoot in plaats van op de leuning. Hij pakt hardhandig mijn polsen vast en bindt ze elk vast aan de leuning. Dan zijn mijn voeten aan de beurt die hij vastbindt aan de poten. Hier zit ik dan ik kan geen enkele kant uit. De moed zakt me in de schoenen. Ik wil opgeven maar zo zit ik niet in elkaar, ik zet altijd door koste wat het kost.

Zijn krankzinnige ogen doorboren de mijne. Zijn mooie groene ogen staan donker dan normaal. "Antwoord op deze vraag zo niet word je gestraft" zegt hij bazig. "Stel de vraag toch gewoon oelewapper." zeg ik bitchy. "Geen grote mond opzetten slet." Het woord slet spuwt hij uit. Hij slaat me hard in mijn gezicht. Een tintelend gevoel verspreid zich over mijn wang. Ik kijk hem vol haat aan terwijl hij mij geamuseerd aankijkt. Dat is het die blik, die ogen. Hij kijkt me aan met een blik die heerlijk, haat me nog meer dan je nu al doet, haat me zoveel dat er geen plaats meer is voor andere gedachten en alleen ik in je hoofd zit. Ik geef hem een blik die nog meer haat bevat. "Houd je van dries?" Ik kijk hem niet-begrijpend aan. Dries als in mijn Dries? Dat weet toch niemand. "Hou je niet van den domme" schreeuwt hij in mijn gezicht. Nog steeds geef ik geen antwoord.

Hij draait zich om en loopt naar een tafel. Die had ik nog niet eens zien staan. Als ik beter kijk zie ik er messen, hamers, spijkers en nog meer gereedschap op liggen. Als Oliver zich terug omdraait, heeft hij een stok in zijn handen. Hij steekt zijn linkerhand naar voor en slaat er met de stok zachtjes op. Dit doet hij een paar keer terwijl hij mij strak aankijkt. Nog steeds geef ik geen kick. Hij loopt langzaam naar voor terwijl hij nog steeds hetzelfde doet met de stok. Als hij voor me staat slaat hij hard op mijn knieën. Ik schreeuw het uit van de pijn. Zo veel pijn heb ik nog nooit gehad. Ik probeer de tranen die uit mijn ooghoek willen ontsnappen terug te duwen. Het lukt aardig. De pijn blijft maar ik zet pokerface op. Ik zie hem verbaasd kijken maar dan siert een grijns zijn gezicht. oh nee wat is hij nu weer van plan?

Hij baant zijn weg richting de tafel en pakt een scherp mes. En steekt nog enkele messen in zijn zakken. Hij steekt een mes in de lucht en begint als een gek te grijnzen. Ik moet plots weer aan Dylan denken. Zou hij al ontwaakt zijn uit zijn coma? Aan hoe Oliver Dylan heeft toegetakeld. Woede borrelt in me op. De woede voor hem is zo sterk dat ik amper voel hoe hij een mes in mijn been steekt en even later met een ander mes sneetjes maakt in mijn armen. Ik voel hoe het bloed langs mijn armen af druipt. Ik geef geen kick. Daar kan Oliver precies niet goed tegen.

Hij draait zich boos om en loopt weer naar de tafel. Nu komt hij terug met een kan vol met een doorzichtige vloeistof. Hij zet de kan naast mijn stoel. Hij gaat voor me staan en duwt tegen mijn beide schouders. Ik val met een plof naar achter. Een pijnscheut schiet door mijn nek heen. Dan neemt hij me bij de rugleuning vast en trekt me een stukje mee. Dan stopt hij, neemt de kan in zijn handen en helt me een beetje naar achter. "Ik vraag het je nog een keer. Houd je van Dries?" dreigt hij. "Ik weet echt niet wie Dries is sorry." zeg ik zo onschuldig mogelijk. Hij giet gedurende anderhalve minuut het water over mij zodat ik niet kan ademen. Dan stopt hij, zet me recht en ik hoest even heel hard. "Weet je zeker dat je Dries niet kent?" vraagt hij ongelovig maar toch nog steeds dreigend. "Ja" zeg ik. Hij trekt me weer achterover en giet weer het water over mijn gezicht maar nu wat langer. Dan zet hij me weer recht en weer hoest ik. "Dries als in Staf." zegt hij droog. Een oh verlaat mijn mond. "Zeg het bitch!" "Ja zielsveel" en ik krijg tranen in mijn ogen als ik aan hem denk. Ik mis hem. Hij herhaalt zijn handeling en net wanneer ik denk dat ik ga stikken zet hij me weer recht.

"Zo is het genoeg voor vandaag prinses." Voor vandaag, dit gaat nog vaker gebeuren. Wow wat kijk ik er al naar uit. Voel sarcasme. Hij maakt mijn touwen los en zegt: "Ga al maar ik kom zo." Ik sta recht maar zak ineen van pijn. Ik val naar voor recht op mijn gezicht. Dan zegt Oliver al lachend: "Je mooie gezichtje was het enige wat ik nou net niet wilde mollen. Maar daar zorg jij precies zelf voor" Ik kijk hem boos aan wat hem nog meer doet lachen. Hij neemt me op en gooit me over zijn schouder. Loopt met me naar boven en gooit me op bed. Pijn is het enige wat ik op dit moment voel. Ik doe mijn ogen dicht en dit is het enige wat ik kan denken: Wat is er met de lieve, arrogante Oliver gebeurt? Ik herken hem haast niet meer. Hij is compleet gek geworden, niets is nog normaal. Een echt psychopaat. Geobsedeerd door weet ik veel wat.

--------

Oliver heeft haar ontvoerd en martelt haar :(

Heftig hoofdstukje. Ik ga jullie nu al zeggen dat het boek is bijna afgelopen.

xxx Smiling_tomato