TEPELERİN KIZI

BÖLÜM 15: "KURTARMA"

On beş dakikayı geride bıraktıklarında içeri girmek için derin bir nefes aldılar. Bu ekip olarak yapacakları ilk şeydi.

Selim bilgisayarı kucağına aldığında Rima soluna, Cerem sağına oturdu. Bu sefer bilgisayarın sesini kısıkta olsa açmışlardı. Diğerlerinin içeride yardıma ihtiyacı olduğunda Kerem içeri koşacaktı, Rima'ysa jandarmaya haber verecekti.

Yasemin, Ayberk, Cihan ve Barlas girişe doğru yürüyeceklerken Cerem ikizinin omzunu sıvazlayarak "İçeride birilerini dövmeyi unutma. Dövüş kursuna yatırdığımız paraların boşa gitmesini istemeyiz değil mi?" dedi. Barlas içinden "İşte benim diğer yarım." derken gülümsüyordu.

***

"Kadını bu sefer yerinden kaldırmamak için bu kartı yürüttüm. Kadının dikkatini çekmeden Afra'yı alabiliriz bence." dedi Ayberk giriş kapısının önünde durduklarında.

"Zaten cam kısmın anahtarı da duvardaydı." dedi Barlas omuz silkerek.

"Hadi girelim artık." dedi Cihan. Sabırsızlanıyordu. Bir an önce Hazan'a verdiği sözü yerine getirmek istiyordu.

Yasemin onay verince yavaş ve temkinli adımlarla hastaneye girdiler. O an Yasemin'in aklına anne ve babasının ameliyatını beklerken ki hali düşüverdi. Hemen unutmaya çalıştı bunu. Biraz sonra Afra'yı kurtaracaklardı. Konsantre olması lazımdı.

Gençler soldaki merdivenlerden aşağı inerlerken Cihan onlara gözcülük yaptı. Danışmadaki kadınların onları fark etmediğini anlayınca o da merdivenlerden aşağı indi.

Malum kapının önüne geldiklerinde Ayberk nefesini sıkıntılı bir şekilde dışarı verdi ve kartı kapıya okuttu. Kapı küçük bir ses çıkardığında Barlas yumruğunu ısırdı. Yasemin daha fazla beklemeye dayanamayıp kapıyı açtı. Bilgisayarın ekranından güneşten dolayı oda fazla seçilemiyordu; ancak şimdi fazlasıyla göze çarpıyordu. Oda korkutucu derecede parlak ve beyazdı.

Afra sedyede hiç kımıldamadan yatıyordu. Yasemin birkaç kez cama tıklattı; ama Afra yine tepki vermedi. Yasemin'i bir heyecan alırken odayı Ayberk'in endişeli ses tonu doldurdu.

"Çocuklar..."

Herkes Ayberk'e döndüğünde çocuk artık boş olan anahtarın yerini gösteriyordu.

"Sanırım bir sorunumuz var. Anahtar... Anahtar yok."

O an Ayberk içinden "Keşke anahtarı da alsaydım." diye geçirdi.

Dördünün de aklında aynı soru geziniyordu. O da anahtarın nerede olduğuydu. Hiç kimse buradan eli boş çıkmak istemiyordu. O anahtarı bulup cam bölmenin kapısını açmak zorundaydılar.

Odanın kapısı açıldığında hiç kimsenin daha önce görmediği muhtemelen kırk beş yaşında, kır saçlı bir adam göründü. Ayberk'in hata yapıp almadığı anahtarı adam elinde tutup sallıyordu, pis pis sırıtıyordu. Adam "Bunu mu arıyordunuz?" diye sorduğunda Cihan ona doğru bir hamle yaptı; ama anahtarı alamadı. Adam pis sırıtışını yüzüne iyice yayarken anahtarı diline koyup yuttu. Sonra da Yasemin'e iğrenç gelen sesiyle "Yeni projemi size asla vermem!" diye haykırdı.

Barlas artık içindeki duyguları bastıramayıp adamın suratına yumruk attı. Adamın buna hiç aldırmamış gibi gülmesi Barlas'ın daha da sinirini bozmuştu. Kafasını yakasından tuttuğu adamın burnuna gömerken acı dolu bir inleme kulakları doldurdu.

***

Kameranın görüş alanına giren adamla Kerem bir şeylerin ters gittiğini anlamıştı. Biraz daha bekledi. Barlas'ın adama yumruk attığını görünce daha fazla dayanamadı.