Gepest door liefde

Hoofdstuk 4

Ik liep met een vrolijk gevoel de school binnen, maar toch had ik nog steeds dat rare onder buik gevoel. "Heey Kate!" Riep ik terwijl ik naar haar toe liep."Hee Fleur, heb je Maaike gezien ik kan haar niet bereiken." Zei Kate. "Nee ik heb ook niets meer van d'r gehoord sinds we bij jou weg zijn gegaan." Zei ik. "Ze zal zich wel weer verslapen hebben, kom we gaan naar de les." Zei Kate vastberaden. Dat klonk wel als Maaike dus ik liep achter haar aan.

Mevrouw van Dijk wou haar les starten tot er op de deur geklopt werd, onze mentor stond in de deuropening samen met een vrouw. "Mogen we uh..Fleur..,Kate en uh Eline even lenen." Er klonk een angstaanjagende bezorgde toon in zijn stem. Ik keek geschrokken naar Eline en zij naar mij. We liepen achter meneer van de Berg aan. Hij sloot de deur achter zich.

"Dit is Iris ze is psycholoog." Ik keek met een vreemde blik naar Kate die het ook niet begreep. "Ik moet jullie iets verschrikkelijks vertellen...er is iets met Maaike gebeurt." Zei meneer van de Berg.  Mijn ogen werden groot en mijn mond viel een stukje open. "Wat dan en hoe gaat het met haar?" Vroeg ik gespannen. Eline pakte mijn hand. Meneer van de Berg haalde diep adem, hij zag er zenuwachtig uit. Iets waar ik de zenuwen van kreeg. "Maaike .... Is overleden."

Bam, het voelde alsof iemand me met een vlakke hand in mijn gezicht had geslagen. Ik werd duizelig ik wou vragen hoe en wanneer en ik wou schreeuwen, maar het voelde alsof iemand mijn keel had dichtgeknepen. Het leek alsof Kate mijn gedachte kon lezen want ze begon ineens van alles te ratelen. "Wat?! Hoe?! Wanneer?! Dit kan niet!" Er klonk paniek in haar stem.

"Ze heeft een auto ongeluk gehad toen ze op weg naar huis was." Maar... Dat was toen we van Kate vertrokken! Mijn hoofd begon nog meer te tollen. Ik voelde hoe mijn tranen mijn wangen overstroomde. De ogen van Eline prikte in mijn rug. Ik viel op mijn knieën en legde mijn gezicht in mijn handen. Ik voelde een arm om heen en ik hoorde gesnik bij mijn oor, het was Kate.

Ineens ging het klaslokaal open. We draaiden ons allemaal om en keken in het verbaasde gezicht van Zoë. Ze zag onze betraande ogen en vroeg "wat is er?!" "Ze... Ze is dood." Met dat ik dat zei besefte ik dat ik haar nooit meer zou zien, horen of ruiken waardoor ik nog harder begon te huilen. Ik voelde nog een arm om me heen.

Ik keek opzij, het was Zoë, ze keek me bezorgt aan. "Fleur jij hebt vandaag als eerste je sessie." Ik keek meneer van de Berg met betraande en verbaasde ogen aan. Ik zag dat ook hij rode ogen had. "De hele klas heeft vandaag een gesprek met Iris om het verdriet te verwerken, dus wil jij nu al met haar mee?" Ik knikte afwezig