Gepest door liefde

Hoofdstuk 11

                

Als ik ergens niet van hield was het het ziekenhuis wel. Maar ik zat al in de auto met Kate en mevrouw de Vries. Ik keek uit het raam en zag mijn weerspiegeling. Ik zag er niet uit! Mijn oog werd met de seconde blauwer ,mijn neus bloedde, er zat een snee in mijn lip en een schram op mijn  voorhoofd. "wie hebben het gedaan dan." Vroeg Kate boos voor de vijftigste keer. "weet ik niet." Zei ik, ook  voor de vijftigste keer.

De auto stopte en we liepen naar de spoedeisende hulp. Waar mijn moeder al stond te wachten. Het was net alsof ik in een verhoor was terecht gekomen toen we in de wachtkamer kwamen. Gelukkig kwam de dokter ,die zichzelf voorstelde als Dennis, dus kon mijn moeder niet nog meer vragen stellen.

Ik moest foto's maken van mijn arm, en daarna moesten we weer wachten. Maar ik begon snel een gesprek met Kate voordat mijn moeder weer vragen kon stellen.

Dennis kwam na zo'n drie uur terug met de uitslag, gebroken. We liepen naar de gipskamer mevrouw de Vries was inmiddels al vertrokken. Ik moest op een soort bank gaan liggen. Er werd een raar sokje om mijn arm gedaan. Ik keek naar het gips het zag er vies en kleverig uit, wat ook moest anders blijft het natuurlijk niet plakken.

"en had je nog een leuk kleurtje gewild?" vroeg Dennis. "Ja! Doe roze." Riep Kate enthousiast. Ik keek haar aan alsof ze niet goed bij haar hoofd was. "uh doe maar rood alstublieft." Zei ik. "komt voor de bakker." En Dennis pakte een rood kleurtje. Ik schatte Dennis rond de 27. Hij had blond bieber haar, maar het stond hem wel. Het stond hem in ieder geval beter dan de bieber zelf.

Toen we eenmaal klaar waren was het al tijd voor het avondeten, dus ik, Kate en mijn moeder gingen eten bij de Mc Donalds.

Toen ik thuis kwam was mijn vader ook ineens veranderd in een rechercheur. Maar ik zei dat ik moe was en liep snel naar boven. Ik lag net in bed toen ik de deur hoorde opengaan. "Fleur?" hoorde ik mijn zusje zeggen. "Ja saartje?" "mag ik bij jou liggen?" vroeg ze lief.  "tuurlijk kom erbij."ik sloeg mijn arm om haar heen en ze kroop tegen me aan. En zo vielen we samen in slaap. 

De volgende dag bleef ik thuis en Sara overtuigde mijn moeder ervan dat ze ziek was. Mijn moeder vond het wel best dus speelde het spelletje mee. Dat gaf Sara gelijk de overtuiging dat ze later actrice kon worden. Het was fijn om Sara om me heen te hebben. Ze is nog zo klein en lief en schattig.

Die dag daarna zou ik weer naar school gaan en ik had er gen zin in. Ik was bang  voor de reacties. Gelukkig hadden we gehoord dat de jongens die het gedaan hebben opgepakt waren. Ik kende ze niet het waren laatstejaars. Het enige waar ik nog aan kon denken was waarom? Waarom sloegen ze mij in elkaar, ze kende mij niet eens!