Gepest door liefde

Hoofdstuk 10

De week was vreselijk iedereen duwde me aan de kant en riep dan "iew kom niet bij me in de buurt!" Die volgende maandag, kreeg ik een berichtje.

Eline😝: ik fiets niet mee kben ziek. 😔

Fleur🙈: oh jammer, beterschap!x 😕

Eline😝: dankje!x

Het zag er dus naar uit dat ik alleen moest fietsen. Ik heb nog nooit zo langzaam gefietst. Ik keek op mijn horloge, het was 8uur. Ik was al te laat. Ik fietste de hoek om en was bijna op school. Ineens zag ik een schim bewegen. De schim kwam dichterbij, ik werd bang, de schim trok me van mijn fiets. Wild probeerde ik uit zijn greep los te komen. Er kwamen nog twee schimmen aan, ze waren alle drie helemaal zwart en ik kon hun gezichten niet zien.

Twee schimmen pakte mijn armen vast en de derde ging voor me staan. "wat moet je van mij?!" riep. "als ik jou was zou ik niet meer praten." Hoorde ik een zware jongsstem zeggen. Met dat hij dat zei gaf hij mij een stomp in mijn maag. Ik kroop in elkaar. Maar de andere jongens trokken me weer recht. Ik werd op de grond gesmeten en geschopt en geslagen. "Sta op!" zei de stem weer toen ik voor de zoveelste keer op de grond was gevallen. Met moeite stond ik op. De pijn schoot door mijn hele lichaam. Ik keek naar de jongen die voor me stond maar nog steeds was zijn gezicht onzichtbaar. Ik zag zijn vuist op mij afkomen en toen werd alles zwart.

Langzaam opende ik mijn ogen. Het duurde even voor dat ik me realiseerde waar ik was. Ik wou opstaan maar er schoot een pijn steek door mijn arm, en ik viel met een smak op de grond. De tweede poging had meer succes. Ik probeerde me te herinneren waar ik les had. Scheikunde van meneer van de Berg, dus ik liep...nouja strompelde naar lokaal 105. Ik deed de deur open en ik zag alle hoofden naar mij draaien.

Ik zag dat Kate's mond een stukje openviel. "Fleur!" riep Zoë. Ik voelde dat mijn benen wankel werden, en ik dook snel op een stoel. Meneer van de Berg, Kate en Zoë kwamen naar mij toe. "heb je pijn?" vroeg meneer van de Berg. "Ja dat lijkt me wel kijk naar haar oog!" zei Kate fel. Als het op vriendinnen aan kwam was Kate supertrouw, en als ze het voor je moest opnemen was ze zeker niet op haar mondje gevallen maar dat bracht haar ook weleens in de problemen. Er ging een pijn scheut door mijn hoofd en oog.

"mijn arm." Perste ik eruit. Kate en Zoë hielpen me om mijn jas uit te doen. Toen ik mijn arm zag schrok ik ook. Het was twee keer zo groot als normaal en het was ook helemaal blauw. Oke ik haal mevrouw de Vries jullie gaan naar het ziekenhuis. Mijn adem stokte, het ziekenhuis?! Kate keek me geschrokken aan.