Drarry on top! GESTOPT ❌

Wat doe je?

@denisedebresser speciaal voor jou, ik hoop dat je het goed vindt. En bedankt voor alle leuke reacties op mijn vorige hoofdstuk. Love you all! 💋

-ron's p.o.v.-

Ik kwam naar beneden, maar ik zag Hermione nergens.
"'Mione?" Riep ik, maar ik kreeg geen antwoord. Ergens werd ik helemaal gestrest 'Wat als er iets is gebeurt?' Dacht ik paniekerig. Als er iets met haar gebeurt was zou ik het mijzelf nooit vergeven.
"Hermione!" Riep ik, weer kreeg ik geen reactie. Ik begon nu echt in paniek te raken. Waar was ze nou?
Ik besloot rond te lopen door het kasteel om haar te zoeken, dus ging ik op weg.

Na een tijdje rondlopen had ik haar gevonden, ze had mij niet gezien. Opeens moest ik wegduiken doordat ik een schaduw zag, ik wist niet van wie het was maar ik wist wel aan de lengte van de schaduw dat het geen leerling kon zijn. Op de manier hoe ik stond kon ik Hermione nog net zien, waardoor ik zag dat ze begon te lachen toen ze de persoon zag van wie de schaduw was.
"Hi, Severus." Zei ze flirterig, waardoor ik schrok. Zat ze nou met Snape te flirten?
"Hallo, Hermione. Wat doe jij zo laat nog uit bed?" Hoorde ik de stem zeggen, ik schrok nog erger toen ik ontdekte dat het echt de stem van Snape was.
"Ik wilde je graag zien." Zei Hermione, nog steeds met een flirterig stemmetje. Ik voelde mezelf kwaad worden, maar dwong mezelf te blijven staan.
"Is dat alles, miss. Granger?" Hoorde ik Snape zeggen.
"Oh, Severus, natuurlijk niet. Kom hier." Zei ze nog steeds flirtend. Ik zag nog een persoon nu, en inderdaad het was Snape.
Ik knipperde even met mijn ogen, en toen ik ze weer open deed zag ik Snape en Hermione zoenen. Ik kon mijn kwaadheid niet meer beheersen en tranen stroomde over mijn wangen. Ik sprong uit mijn verstop plaats en begon te schreeuwen. "Hermione! Hoe kun je! Ik dacht dat wij iets hadden!" Ik zag Hermione' en Snape hun verschrikte ogen maar het maakte me niet uit.
"R-Ron... Ik, ik kan H-het uitleggen." Stamelde Hermione.
"Nee! Er valt niks uit te leggen! Het is over!" Riep ik waarna ik weg rende, het gesmeek en geschreeuw van Hermione negerend. Ik rende en rende, tot mijn benen me niet meer konden dragen, en ik neerviel en een kreet van woede en verdriet liet luiden. 'Hoe kon ze me dit aan doen? Met dat oude wrak van een Snape nog wel!' Ik liet nog een kreet luiden. Het was zo oneerlijk, hoe lang was dat al gaande?

Toen ik niet meer kon huilen keek ik om me heen om te kijken waar ik eigenlijk was, maar ik herkende het helemaal niet. Er was niemand die het me kon vertellen, nergens was een lichtpuntje te bekennen, zelfs niet in de lucht. Ik probeerde op te staan maar mijn benen weigerde, het leek alsof ze op slot zaten. Ik voelde in mijn zakken of ik mijn toverstok mee had, gelukkig had ik hem mee. Ik pakte hem in mijn hand en fluisterde zo zacht mogelijk "lumos." De top van mijn toverstok lichte een beetje op, net genoeg om te kijken waar ik was. Tot mijn schrik kwam ik er achter dat ik diep in het verboden woud was. Dat verklaarde een hoop nu ik er over nadenk. Ik dwong mijn benen me weg te laten gaan toen ik een wolven huil hoorde en bedacht dat het volle maan was.
Ze snel ik kon rende ik weg de tegenovergestelde richting als dat ik hier kwam, helaas was ik te laat, ik hoorde poten achter me en gehijg. Het kwam steeds dichterbij waardoor ik steeds erger in paniek raakte. Ik lette niet meer op waar ik mijn voeten neerzette, het enige wat ik deed waren zo'n groot mogelijke stappen zetten, niet willend dat ik gegrepen zou worden door het beest achter me.

Opeens struikelde ik over een tak en viel ik op de grond, ik hoorde hoe het beest langzaam tot stilstand kwam.
'Vaarwel wrede wereld!' Dacht ik bij mijzelf tot ik een stem hoorde.
"Ron... Wat doe jij hier?" Ik herkende de stem als die van Sirius.
"D-dat kan ik ook aan jou vragen." Antwoordde ik, waarna ik Sirius hoorde zuchten.
Sirius ging naast me op de grond zitten, waarna hij begon te praten. "Het is een lang verhaal maar ik zal de korte variant vertellen... Snape heeft me gedumpt." Ik hoorde verdriet door zijn stem.
"Nou, dan weet ik waarom." Antwoordde ik. "Dat is de reden waarom ik hier ben namelijk..." Ik keek Sirius aan terwijl ik zuchtend mijn verhaal vervolgde. "Ik zag hem en Hermione, zoenend." Ik voelde alweer tranen over mijn wangen stromen.
Sirius stond weer op en stak zijn hand uit om me omhoog te helpen, die ik aan nam. Toen ik stond trok hij me gelijk in een knuffel, en ik begon weer te huilen.

Na een tijdje stopte ik met huilen en liet Sirius me los. "Zullen we weer naar het kasteel?" Hoorde ik hem vragen. Ik knikte alleen maar, omdat mijn mond en keel te droog waren om iets te zeggen.
We liepen in stilte naar het kasteel toe, het was fijn even stilte om me heen. Ik dacht na over allemaal dingen, maar probeerde niet om aan Hermione te denken.

Toen het kasteel in beeld was begon Sirius weer te praten. "Ik snap het als je Hermione niet tegen wilt komen straks. Dus voor deze ene keer mag je bij mij komen slapen." Zei hij.
Ik knikte dankbaar waarna ik begon te praten. "Dat zou ik eigenlijk wel willen ja." Antwoordde ik eerlijk.

-Sirius' p.o.v.-

Ron had een verre en pijnlijke blik in zijn ogen, ik had een vermoedde dat hij aan Hermione dacht. Ik besloot daarom maar de stilte te verbreken. "Ik snap het als je Hermione niet tegen wilt komen straks. Dus voor deze ene keer mag je bij mij komen slapen."
Ron knikte voor hij antwoordde dat hij dat wel wilde.

Bij mijn kamer aangekomen liep ik naar mijn bank toe (idk. Ron en Sirius moeten toch ergens slapen?) en maakte hem klaar voor een van ons om op te slapen.
"Waar wil je slapen, Ron? Op de bank of in het bed?" Vroeg ik.
"Ik wil denk ik in het bed, als dat mag." Antwoordde Ron afwezig. Ik knikte en wees naar het bed.
"Dan moet je daarheen." Hij keek waar ik naartoe wees en liep ernaartoe.
"Truste, Sirius." Zei Ron slaperig.
"Truste, Ron." Riep ik terug.
Niet veel later was was ik ook in slaap gevallen.

OMG! Wat heb ik gedaan?! Voor het volgende hoofdstuk mogen jullie ook beslissen wat er gaat gebeuren!