Drarry on top! GESTOPT ❌

gevaar

Kennen jullie dat gevoel dat je niets kan eten, maar dat je wel heel veel honger hebt? Dat heb ik dus enorm,dus besluit ik maar een hoofdstuk te schrijven.

"Hallo allemaal! Ik hoop dat jullie ook vandaag weer van jullie ontbijt genoten hebben!" Riep ik zo enthousiast mogelijk door de grote zaal heen. Het liefst wilde ik eigenlijk gewoon de slaap in halen die ik afgelopen nacht niet gehad heb. Gelukkig hebben de leerlingen vandaag les, dus heb ik daar geen last van.

Helaas heb ik wel een aantal dingen te doen als schoolhoofd en aanhanger van Albus, maar dat hoort erbij, de rest van de overige tijd kan ik genoeg slaap inhalen.
Ik grinnikte even kort "een schoolhoofd die haar eigen leerlingen uit wilt schakelen" ik schudde mijn hoofd vanwege dat idee.

Ik stond op van mijn stoel maar werd terug geduwd door Hagrid. "Minerva? Waar zijn Draco en Harry?" Fluisterde hij op zijn manier in mijn oor.
"Ik heb geen idee Rubeus, waarom ga jij niet even zoeken?"
"Dat kan niet Minerva, ik mot zometeen les gev'n, weet je nog?" Hij klonk nogal verward doordat ik niet meer wist dat hij ook een leraar was.
"Oh ja, sorry, Rubeus.. ik zal wel even zoeken." Zei ik terwijl ik terwijl ik vermoeid een hand over mijn gezicht haalde. Wat kon mij het schelen dat ze niet aanwezig waren met het ontbijt?

Ik liep door de gangen en keek bij alle lokalen en kantoren naar binnen. Ik wilde ze niet eens vinden eigenlijk.
Ik deed een deur open en vond Harry en Draco daar binnen.
Harry op Draco's schoot, en Draco proberen Harry te troosten, tenminste.. daar leek het op.

Harry zat ineengedoken met zijn hoofd tegen Draco's borst aan, en Draco Harry's haar strelen om het hem comfortabel te maken.
Ik hoorde Harry zuchten "Het spijt me Draco.. echt waar.."
"Het is okay Harry..." antwoordde Draco zo geruststellend mogelijk.
"Het spijt me om jullie momentje te verstoren, maar jullie hebben geen recht om de lessen te skippen!" Zei ik streng tegen ze. Ze hebben het recht gewoon niet om lessen te skippen, ook al hebben ze alle twee een tragisch verleden.
"P.. professor..." begonnen ze
"Nee, ik wil het niet weten! Wegwezen! Naar de les!"
"Okay professor..." zeiden ze terneergeslagen en daarna liepen ze weg, allebei keken ze naar de grond en durfde niks meer te zeggen.

Dit was het voor nu dan, het spijt me zo erg dat het weer een heel kort stukje was.