- 7 -
Şaşkınlık içinde olanları seyrediyor ve beynimin çalışması için çabalıyordum. Ama olmuyordu sadece izliyordum. Ne duyabiliyordum nede konuşabiliyordum.
Gözler kalbin aynası derler bence gözler korkuların ve muhtaçlıkların aynası.
İşte onda gördüğüm buydu korkuyordu ama bir o kadar cesaretliydi, muhtaçtı ama bir o kadar gururluydu.
Empati kurunki karşınızdakinin duygularını anlayın onu hissedin ama olmuyordu.
Empati kuramıyordum. Kim derdi ki insanlar görüyorum ve onlar bana zarar veriyor?
Tam bir alay konusu! Başkaları da bunu düşünmez mi?
"Deli!"
Yada başka bir deyişle,
"Ruh hastası!"
Karşımda kapanmamak için çırpınan gözleri ona itaat etmeyerek uykuya boyun eğerken tek yapabildiğim izlemek olmuştu.
Dudağımın kenarını dişlerim arasına alarak çekiştirdim.
İğneyi teninde hissetmek böyle olabilirdi ama ya sonrası?
Ya karanlık?
Ya korkuların?
Derin bir nefes almak için gözlerimi üzerinde dört çizgiye şahitlik eden yüzünden çekip kapadım.
Gözlerim hala kapalıyken konuşmaya başladım.
"Kendine zarar mı verdi?"
"Kimse yoktu değil mi?" Ciddi ve bir o kadarda uykudan dolayı kısık çıkan sesiyle konuştu Bayan Tickles.
Banyoda olanlardan sonra Justin'i odasında bırakıp Bayan Tickles'ın yanına koşmuştum.
Çünkü ne yapacağımı bilmiyordum kendine zarar vermişti ve bir daha yapmaması için hiç bir neden yoktu.
"Hayır dediğiniz gibi kapılarda kitliydi. Kat sonu bölümleride."
Eliyle sol kolunu ovalayarak kaşlarını çattı.
"Morgan en son..." Hatırlamaya çalışırken adının Morgan olduğunu öğrendiğim kıza doğru parmaklarını salladı.
"1 ay önce oldu."
Morgan esmer ve bir o kadarda güzel bir kızdı. Saçları özenle taranmış ve kokulanmıştı.
O lavanta kokuyordu.
Üst katın koridoru ve lavanta kokusu.
Göğüsleri iriydi ve onda ayrı bir hoşluk katıyordu. Fiziği düzgündü ama ele gelir bir şekilde kalçaları vardı. Gözleri yeşil ve huzur veren cinstendi.
"Ne?" Anlamayan gözlerle onlara baktım.
Bayan Tickles bana dönerek Justin'in yüzünü işaret etti.
"1 ay öncede mi kendini tırnakladı yani?" Morgan başını sallayarak zümrüt yeşili gözlerini benden kaçırdı.
Bense sadece beynime uyarı sinyalleri yolluyor ve kendimi ayakta tutmaya çalışıyordum.
"Sen git ve dinlen saat 2:30 olmuş bu gece ben burdayım."
Gözlerimi kapayarak derin bir nefes aldım.
"Teşekkürler." Mırıldanırken gözlerimi açtım.
"Sorun değil."
"Bayan Tickles ben-"
