"RENE"

Κεφαλαιο 20

Μπαίνοντας στο δρόμακι για την οικία του Τόμας  στην αρχή της φάνηκε σαν να έμπαινε στο δάσος και νόμιζε ότι ο οδηγός είχε πάρει λάθος μονοπάτι,από μακριά φανηκε ένας πύργος.

"Μα που μας εφερες άνθρωπε μου? Στου Σερ Τόμας  Χάμιλτον  τα διαμερίσματα θέλω να με πας".

"Εδώ είναι κυρία. Αυτό είναι του σπίτι του άρχοντα".

Μα το Θεό δεν πίστευε στα μάτια της. Κόντεψε βέβαια να βάλει τα γέλια ακούγοντας τον άντρα να τον αποκαλεί άρχοντα αλλα μάλλον σκέφτηκε έτσι θα λένε τον κύριο εδώ.

Έφτασαν έξω από την είσοδο του πύργου. Η  μεγάλη ξύλινη σκαλιστή πόρτα με το σιδερένιο χερούλι ήταν μόνο η  αρχή από όλα όσα είχε ακόμα να αντικρύσει η Ρενέ .
Κατέβηκε και με αγέρωχο ύφος χτύπησε την πόρτα.
Άνοιξε ένας νεαρός Παναγιά  μου δυο μέτρα ηταν, γεροδεμένος με μακρυά ξανθά σγουρά μαλλιά  και μάτια μελιά.
Την κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω και μετά σουφρωσε τα φρύδια.

"Ποιά  του λόγου σου είσαι εσύ και τι θες"?

Δεν έμοιαζε μόνο με αγριάνθρωπο ήταν κιόλας.

"Ρενέ  Τέρλιγκτον η γυναίκα του κυρίου σου, φαντάζομαι".

Εκείνος την κοίταξε με αλλιωτικο ύφος, ξυνοντας το κεφάλι του αυτή τη φορά.

"Η  γυναίκα ποιανού ειπες?"

Μα στ' αλήθεια πρέπει να ταν πολύ βόδι αυτός ο άνθρωπος.

"Του Σερ Τόμας  Χάμιλτον ,αυτος δεν είναι ο κύριος σου"?

Τώρα ο γίγαντας την κοίταξε σαν να άκουσε τη μεγαλύτερη βλακεία της ζώης του και προς έκπληξη της ξεκαρδίστηκε  στα γέλια.
Η  Ρενέ  ήταν τοσο κουρασμένη που άρχισε να εκνευρίζεται. Έδωσε μία σπρωξια στον άντρα και μπήκε μες στο σπίτι με φόρα. Το εσωτερικό την άφησε άφωνη.
Βαριά έπιπλα , μεγάλα παράθυρα με βελούδινες κουρτίνες κι ένα τζάκι απ τη μία μεριά του τοίχου ως την άλλη.

"Λοιπόν μπορείς να του πεις ότι έχω έρθει σε παρακαλώ".

"Κι αφού όπως λες είσαι γυναίκα του δεν ξέρεις ότι τέτοια εποχή φεύγει στο βουνό για κυνήγι?"

Τον κοίταξε κι εκείνη με συνοφριωμενο ύφος.
Το ότι αμφισβητούσε ότι είναι γυναίκα του της έδινε στα νεύρα.

"Πρώτον δεν το λέω έτσι. Είμαι γυναίκα του. Και αν δεν σας το είπε αυτό ξέρεις δεν αλλάζει τα γεγονότα.
Και δεύτερον στο Λονδίνο που έμενε μέχρι πρότινος δεν ασχολιόταν με άγρια σπορ."

Κατάφερε να κάνει τον γίγαντα να γελάσει πάλι.

"Ωραία λοιπόν θα τον περιμένω,να γυρίσει. Πες να μου ετοιμάσουν ένα δωμάτιο η    ακόμα καλύτερα ,θα κοιμηθώ στο δικό του."

Ο άντρας φώναξε μία γυναίκα και της είπε κάτι που η  Ρενέ  δεν κατάλαβε λέξη. Η  άλλη όμως την κοίταξε περίεργα,κουνησε το κεφάλι στον άντρα και ανέβηκε στον επάνω όροφο.
Μετά από λίγο κατέβηκε και ζήτησε απ τη Ρενέ  να την ακολουθήσει.
Το δωμάτιο ήταν όπως και το υπόλοιπο σπίτι εκθαμβωτικό. Το κρεβάτι τεράστιο με βαρύ σκαλιστό ξύλο και οροφή με διαφανές κεντητές κουρτίνες να το περικυκλώνουν.

Με μία γρήγορη ματιά κατάλαβε ότι δεν ήταν το δωμάτιο του Τόμας .
Προσπάθησε να κρατήσει τον εκνευρισμό της και να μην ξεσπάσει πάνω στη γυναίκα. Διαταγές εκτελούσε άλλωστε.

"Αυτό όμως δεν είναι το δωμάτιο του κυρίου σου,σωστά ?
Πες μου τώρα καλή μου,γιατι δεν με έβαλες στο δικό του δωμάτιο?"

Η  γυναίκα την κοιτούσε περίεργα,σαν να μην μπορούσε να πιστέψει ότι ήταν όντως η  γυναίκα του κυρίου της. Μα τι στο καλό έφταιγε γι αυτό?

"Ο κύριος δεν θέλει να κοιμάται με κανέναν κυρία. Δεν θα ήθελα να θυμώσει μαζί μου".

"Μέχρι πρότινος μπορεί να μην του άρεσε αυτό αλλά εγώ είμαι η γυναίκα του και όπως καταλαβαίνεις μαζί μου  κοιμάται".

Και τι σήμαινε ότι δεν κοιμάται με κανέναν. Μμμμ!!!άρα τις ερωμένες του δεν τις έφερνε στο σπίτι του.
Θα ήταν η  πρώτη γυναίκα λοιπόν που θα ξάπλωνε στο κρεβάτι του.

"Ναι κυρία,αλλα εγώ παίρνω διαταγές μόνο απ τον αφέντη". Είπε πεισματικά η  γυναίκα και έφυγε απ το δωμάτιο αφήνοντας την Ρενέ  να βράζει στο ζουμί της για άλλη μία φορά.

Αποφάσισε να μην κάνει άλλη φασαρία και φρόντισε να βολευτεί στο δωμάτιο που της είχαν δώσει. Άλλωστε ήταν ένα μεγαλοπρεπές δωμάτιο  δεν υπήρχε αμφιβολία για αυτό.

Τέσσερις μέρες είχαν περάσει και ο Τόμας  δεν είχε επιστρέψει ακόμη.
Αν και δεν της έλειπε τίποτα και της συμπεριφέρονταν άψογα,δεν την είχαν δεχτεί ως γυναίκα του αφέντη τους και κυρά τους.

"Πόσες μέρες κρατάει αυτό το κυνήγι"?

Ο άντρας που έβαζε ένα τεράστιο κορμό στο αναμμένο τζάκι την κοίταξε με δυσπιστία, όπως έκανε πάντα άλλωστε.

"Εξαρτάται ,ποσο γρήγορα θα καταφέρουν το θήραμα να βγει απ την κρυψώνα του. Έχει πάρει και μήνα".

Μήνα? Αυτό το μέρος είχε μία αγριάδα που τα τελευταία δύο βράδια έπαιρνε τη Μαρι στο δωμάτιο να κοιμηθεί μαζί της. Η  συνεχόμενη βροχή κι ο αέρας που λυσομανούσε και έκανε τα ξύλινα παράθυρα να τρίζουν την τρόμαζε.
Τι να μην είναι έτσι αγριανθρωπος ο Τόμας ,εδω που μεγάλωσε. Ήταν κι αυτός ο γίγαντας με τα χέρια σαν τσουγκρανες που κατά βάθος τον έτρεμε.
Αυτός άραγε τι ρόλο έπαιζε εδώ και πόσα δικαιώματα του ειχε δώσει ο Τόμας ώστε να πέρνει πρωτοβουλίες για τα πάντα? Δεν έμενε παρά  να κάνει λίγη υπομονή ώσπου εκείνος να γύριζε πίσω από αυτό το...κυνήγι που ειχε πάει.