Bazen öyle bir şey oluyor ki dayanamasam keşke diye yalvarasın geliyor. Biliyorum oluyor o anlar. Ne kimselere söyleyebiliyorsun, ne dayanabiliyorsun. Birine söylesen bu yaşta ne yaşadın diyecek çünkü. Kimseler anlamak istemeyecek o canını yakan acının sende büyük yaralar bıraktığını. Bu yüzden dayanacaksın. Her dakika üzerine üzerine gelen o anları dayanamam diye isyan ettiğin o acıları kendin atlatabilirsin. "Umudum yok artık" deme. Umutsuz yaşayamaz insan. Yaşamak buysa umutsuz kalalım diye düşünüyorsun. Biliyorum. Ama unutma umudunun bittiği yerde hayatla inatlaşman başlar. Hayat sana tekme attıkça hayatta kalmak zevk verir.
Biliyorum. Geçmişte yaşadığın acıların tekrarlanması en büyük korkun şuan. Daha sağlam atmak istiyorsun adımlarını. Belki en sağlam yerlerden kırılıyor tekrar.. Belki akıllanmıyorsun aynı hatayı tekrar yapıyorsun, tekrar ve tekrar.. Hata olduğundan emin olana kadar. Bütün bu hata diye adlandırdıklarımız kırgınlıklarımızdan gelir. Geçmişte kırılan bir kalp en güzelinden sever aslında. Çünkü açtır kalbi sevilmelere. Ben de açtım sevilmeye. İstediğim tek şey biraz huzur, biraz aşk dolu duygu.. O kadar zaman olduki doğru kişiyle bir şeyler düşünemeyeli.. Bir şeyler hissedemeyeli. Mutluluğu kalbimde gerçekten hissettiğim adam, beni tekme tokat etti gitti tek kelimesiyle. Onun bitti dediği yerde benim yeni hikayem başladı. İnadım tüm çekip gidenlere. Güvenmemeye karşı isyanım tüm sevmesini bilmeyenlere. Ben onunla bağlarımı koparalı küstü bana tüm baharlar. Iste o zaman eskidi gitti tüm acılar. Ben onun en kötü anında ellerinden tuttum, o ihtiyacım olduğu tek anda yanımda olamadı. Olmamak için tüm bahaneleri üretti. Sonra? O benim varlığımla iyileşti. Ben onun yokluğuyla kendime geldim. İmkansız olduk. Belki o zaman anladık imkansızın adının aşk olduğunu. Tüm pişmanlıkları çaresizlikler içinde yaşadım. O acı ne zaman eskimeye başladı biliyor musunuz? Onun yokluğuna alışıp hissizleşmeye başladığımda. Tamamen alıştığımda.
Başımız Sağolsun.
Bir aşkı burda kaybettik.
