Sarılınca dahi geçmeyecek acılar var. Kirpiklerine kadar hissettiğin. Kirpiklerinden süzülen yaşla, birer birer vazgeçtiğin. Aslında her "vazgeçtiğim" dediğinde vazgeçemediğin..
Belki de vazgeçmek dahi istemediğin..
Aslında acılar değil o kopamadığın. Bütün anılar. Ama asla farkedemediğin.
Bir acın olmak isterdim. Tüm mutluluklardan sonra o sana yakışmayan gönlüne bir çığ gibi düşmek için. Her şey yolunda giderken bütün büyüyü bozan o acının, aslında hayatının tamamı olduğunu farkettirmek için.
Seni biraz "sen" yapmak için.
Çünkü bilirim. "Sil baştan be, her şey güzel olacak" dediğimde de sadece acı bırakan izleri silemedim. Belki vazgeçemediğim beni ben yapan acılar, seni unutmama sebep oldular. Bilemezsin..
Kim bilir, belki o acılara sebep açan bir tutam sen lazımdı yüreğime.
Vazgeçmek demişken, aslında kimse vazgeçemedi o yüreğine dokunan güzel günlerden. Elbet olur, bi şarkı çalar tam vazgeçtim derken, tam gözlerin dolu dolu o tatlı ama bir o kadar da acı günlerin geçmesini beklerken, gideceğim buralardan diye ağladığın bir gecede yine bir Yıldız Tilbe eşliğinde vazgeçmesin istersin. Senin bile gitmek istediğin o gecelerde yine gitmesin diye ağlarsın. Gitme diyemezsin ama gel desin diye beklersin.. Iste o an o acının bedelini ağır ödersin. Ama unutma kalk bak kendine. Bırak gitsin. Tüm gideceklerin yolu açık olsun. Silersin elbet, yaşanır o mutlu günler yenileriyle. Başka bardaktan içilen suyun tadına bakarsın bir de. Şimdi yak bir sigara. Yaşananlara ve yaşanmış o bütün güzel acılara.. 😇
