Τι Γίνεται Με Εμάς; (1,5)

Λουκία.

Μπαίνω στο σπίτι της Ζωής και την βλέπω να κρατάει στην αγκαλιά της τον Νικόλα ο οποίος έχει κοιμηθεί. Αυτό σημαίνει ότι κοιμήθηκε αργά χτες το βράδυ. Είναι πολύ πονηρό αλλά ταυτόχρονα τόσο γλυκό. Μου είχε πει

"Μανούλα αν βλέπεις ότι δεν κοιμάμαι, δεν θα κοιμάσαι ούτε εσύ. Εσύ όμως είσαι κουρασμένη γιατί δουλεύεις."

Το καημένο. Ταραχθηκε αρκετά με όλα αυτά που έγιναν μα δεν μίλησε καθόλου. Ότι του λέω, εκείνο κάνει. Τον βάζουμε στο κρεβάτι με την Ζωή και κλείνουμε τη πόρτα του δωματίου. Καθόμαστε στο σαλόνι και πίνουμε δύο ζεστές κούπες τσάι. Έχω μια εβδομάδα εδώ αλλά δεν έχουμε συζητήσει.

"Τι σας συνέβη μωρέ Λουκία μου; Είπα να μην φανώ αδιακριτη αλλά κάτι σας βασανίζει." Μου λέει διστακτικά.

"Θυμάσαι όλα εκείνα που σου είπα στο γράμμα;" ρώτησα

"Φυσικά. Ξεχνιούνται αυτά;" μου απάντησε

"Εγώ η ηλιθια το συγχωρεσα κι εκείνος ξανασυναντησε τον άνθρωπο που πήγε να μας κλείσει το σπίτι. Δεν είχα να ακούσω τίποτα πλέον από αυτόν. Πήρα το παιδί και φύγαμε." Έλεγα φανερά εκνευρισμένη.

Επικράτησε λίγο σιωπή.

Τον έφερα στο μυαλό μου.

Δάκρυσα.

"Δεν ήθελα να διαλυθεί η οικογένειά μας. Την αγαπούσα." Είπα και με έκλεισε στην αγκαλιά της.

Ηρέμησα και τότε έβγαλα μια μικρή φωνή πόνου.

"Τι έπαθες;" ρώτησε ανήσυχη η Ζωή.

"Πόνοι περιόδου. " Εξήγησα.

"Θα έρχεται μάλλον." Υπεθεσαι

"Ελπίζω..... Ζωή...." είπα κοιτάζοντάς το πάτωμα.

"Πες μου ότι δεν είναι αυτό που νομίζω." Είπε με γουρλωμένα μάτια.

"Ζωή έχω καθυστέρηση." Είπα αφήνοντας μια ανάσα.

"Μην κουνηθείς. Δίπλα είναι το φαρμακείο. Πάω να πάρω τεστ κι έρχομαι." Είπε κι έφυγε τρέχοντας. Ειχε παγώσει.

Ακούμπησα την πλάτη μου στον καναπέ.

Δεν το είχα σκεφτεί.

Σήμερα ανακάλυψα ότι έχω καθυστέρηση.

Η Ζωή γύρισε από το φαρμακείο. Βγάζει το τεστ από το κουτί και μου το δίνει.

"Πήγαινε στο μπάνιο." Διατάζει και υπακουω.

Η καρδιά μου τρέμει. Σε δύο λεπτά θα ξέρω.