Τι Γίνεται Με Εμάς; (1,5)

Ηλίας και Φαίη.

Μεριά Ηλία.

Έχει περάσει ο καιρός. Ο Ιούνιος σχεδόν τελείωσε. Αν και η μεγάλη μέρα πλησιάζει, δεν έχουμε κάνει καμιά προετοιμασία. Σήμερα όμως θα κάνουμε την αρχή. Θα επιστρέψουμε στην πόλη μας μετά από τόσο καιρό.

Ξυπνάω λοιπόν την Φαίη και καθόμαστε για πρωινό.

"Φαιη μου, τι θα έλεγες να περνούσαμε μια βόλτα κι από τους δικούς σου;" ρώτησα δειλά. Είχε τσακωθεί με τους γονείς της.

"Πλάκα μου κάνεις έτσι; " με κοίταξε με δολοφονικό βλέμμα.

"Βρε μάτια μου, οικογένειά σου είναι. Κι αν έκαναν πέντε πράγματα, συγχώρεσέ τους. Στο γάμο πρέπει να τους καλέσουμε." Προσπάθησα να της πω.

"Να τους στείλουμε ένα προσκλητήριο. " Είπε ψυχρά.

"Τι πράγματα είναι αυτά που λες; Κόρη τους είσαι." Είπα

"Καλά. Ας περάσουμε για λίγο κι από εκεί."

Φύγαμε από το σπίτι. Ειχε κίνηση στο δρόμο. Σε δύο ώρες φτάσαμε στην πόλη μας. Πήγαμε αμέσως σε εκείνο το δασάκι κοντά στο ποτάμι. Εκεί μέσα, δίπλα στο ποτάμι υπήρχε ένα εκκλησάκι. Βρήκαμε τον ιερέα. Κανονίσαμε τον γάμο στις 20 του Ιουλίου κι ώρα 8 μμ.

Κάναμε μια βόλτα στο δασάκι.

"Θυμάσαι τι είχε γίνει εδώ;" είπε η Φαίη κοιτώντας τριγύρω.

"Πώς να το ξεχάσω; Εσύ καθόσουν και λυποσουν γιατί δεν ήσουν δίπλα μου στα γενέθλιά μου κι εγώ είχα πάρει τους δρόμους. Και για δες πως είμαστε τώρα..." Χαμογέλασα.

Μου χαμογέλασε.

Την φίλησα τρυφερά.

Ακούσαμε ένα γάβγισμα.

"Θεέ μου, μεγάλωσες." Ένας σκύλος μεγάλος σε μέγεθος τριφθηκε στα πόδια της Φαίης.

"Δεν το θυμάσαι;" ρώτησε

Προσπάθησα να θυμηθώ και τα κατάφερα. Ειχε μεγαλώσει τόσο πολύ.

"Τι κάνεις φιλαράκο;" τον ρώτησα και τον χάιδεψα.

Εκείνο έπεσε πάνω μου κι άρχισε να με γλείφει.

Πήγαμε να φύγουμε και μας ακολούθησε.

"Ηλία, να το πάρουμε μαζί μας;" ρώτησε η Φαιη.

Το πήραμε μαζί μας. Του δώσαμε νερό και φαγητό.

Πήγαμε στο πατρικό μου. Η οικογένειά μου μας υποδέχτηκε. Ήταν εκεί και ο πατέρας μου και η μάνα μου και η Ελβίρα, η μικρή μου αδερφή. Είχα καιρό να την συναντήσω. Μεγάλωσε κι έγινε αρκετά όμορφη.