Τι Γίνεται Με Εμάς; (1,5)

Ζωή

Η εξεταστική τελείωσε. Έτσι λοιπόν πήγαμε με την Λουκία και τον Νικόλα μία βόλτα. Πήραμε αρκετά πράγματα. Ρούχα, παπούτσια, παιχνίδια, βιβλία και καλλυντικά. Κάναμε ένα διάλειμμα. Καθίσαμε σε ένα εστιατόριο να φάμε.

"Σε λίγο θα έρθει κι ο Michael." Ανακοίνωσα. Ο Νικόλας χαμογέλασε. Τον είχε συμπαθήσει πολύ. Ερχόταν συχνά στο σπίτι κι έπαιζε μαζί του. Γενικά του έκανε όλα τα χατήρια.

"Ο Michael πως ξέρει τόσο καλά ελληνικά;" ρώτησε η Λουκία

"Έχει ρίζες στην Ελλάδα. Ήταν η γιαγιά του νομίζω από εκεί. Από τη Σαντορίνη. Ειχε όμως χρόνια να τα μιλήσει για αυτό είναι λίγο σπαστά. Όταν έμαθε ότι είμαι Ελληνίδα προσπάθησε να τα θυμηθεί. Βοήθησα κι εγώ όσο μπορούσα." Εξήγησα.

"Φαίνεται πολύ καλό παιδί." Είπε η Λουκία.

"Και είναι. Έχει ρε παιδί μου, την ψυχή του Έλληνα. Δεν είναι ψυχρός ή κάτι τέτοιο. Φιλόξενος, ζεστός...."

"Και πολύ όμορφος.." Με διέκοψε η Λουκία χαμογελώντας μου πονηρά.

"Κι αυτό." Γέλασα.

Ένιωσα κάποιον να με τσιμπάει.

"Ωπ για εμένα λέτε;" Άκουσα τη φωνή του Michael.

Γελάσαμε. Με φίλησε στο μάγουλο κι κάθισε δίπλα μου. Φάγαμε εκεί και συζητήσαμε για πολύ ώρα.

"Πότε θα φύγετε;" ρώτησε ο Michael.

"Αλήθεια, πότε θα φύγουμε;" ρώτησα

"Καθίστε μωρέ λίγο ακόμα. Να φύγουμε αρχές Ιουλίου." Είπε η Λουκία.

"Να μείνουμε. Γιατί αν πάμε σπίτι δεν θα παίζω με κανέναν." Παραπονέθηκε ο Νικόλας. Γελάσαμε

"Νικολακη μπορεί να περάσω κι εγώ από την Ελλάδα το καλοκαίρι αυτής της χρονιάς." Είπε ο Michael.

Τι εννοεί;

Θα μου άρεσε να έρθει κι αυτός.

Δεν ήθελα να τον αφήσω μόνο του.

Εδώ.

"Πώς κι έτσι;" ρώτησε η Λουκία

"Σκέφτηκα να επιστρέψω για λίγο στα πάτρια εδάφη." Χαμογέλασε.

Χαρούμενα νέα αυτά. Η ώρα είχε περάσει. Η Λουκία με τον Νικόλα πήγαν σπίτι. Εγώ έμεινα λίγο στον Michael.

"Ώστε έτσι λοιπόν... Θα έρθεις Ελλάδα." Είπα.

"Καιρός ήταν. Είχα πει Χριστούγεννα, δεν ήρθα. Είπα το Πάσχα, δεν ήρθα. Ε καιρός δεν ήταν να έρθω;" ρώτησε

"Καλά θα κάνεις και θα έρθεις. Από πότε έχεις να έρθεις;" ρώτησα

"Αρκετά χρόνια. Πάνε 15 χρόνια από την τελευταία φορά. Δέκα χρόνων πρέπει να ήμουν." Εξήγησε.

Ύστερα σιωπή.

Σαν να μπήκε ένας πάγος ανάμεσά μας.

Έτσι ξαφνικά.

Σκεφτήκαμε και οι δύο το άγριο μπλε χρώμα που παίρνει η θάλασσα στην φουρτούνα.

Ή το πράσινο των δασών που καλύπτουν την περισσότερη έκταση της Ελλάδας.

Γύρισα απότομα και κοίταξα τα μάτια του.

Είχαν το χρώμα των δέντρων όταν σμίγουν με τον ουρανό.

Για κάποια λόγο, κοιτάζοντας αυτά τα μάτια, θυμήθηκα την Ελλάδα κι ο,τι έζησα εκεί.

Βούρκωσα.

Ο Michael κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.

Με βόλεψε στην αγκαλιά του με απαλές κινήσεις.

Το δεξί του χέρι, έδεσε με το αριστερό μου.

"Τους παράτησα. Τους πρόδωσα." Είπα. Δεν του είχα μιλήσει ποτέ για τίποτα όσον αφορά το παρελθόν μου.
"Θυμάσαι που με είχες ρωτήσει τότε γιατί συμπεριφερομαι έτσι; Γιατί "παίζω" με τους ανθρώπους. Γιατί κάνω το κέφι μου και μετά τους αφήνω. Θυμάσαι;" ρώτησα κι εκείνος κούνησε θετικά το κεφάλι.

"Εγώ τότε είχα γελάσει δυνατά. Δεν ξέρω γιατί το έκανα. Βαρέθηκα τη ζωή μου. Ή μάλλον όχι. Δεν ταιριάζει το ρήμα βαρέθηκα. Το κουράστηκα ταιριάζει. Δεν άντεξα να βοηθάω μόνο εγώ και στο τέλος να μην κερδίζω τίποτα. Έριξα λοιπόν μαύρη πέτρα πίσω μου. Έφυγα χωρίς να πω τίποτα πουθενά. Δεν υπολόγισα τίποτα και κανέναν. Κοίταξα μόνο να περάσω καλά. Έχασα όμως τον εαυτό μου. Ίσως τρελάθηκα. Και τώρα αν με ρωτάς μπορεί να μην έχω μετανιώσει πλήρως. "

Ξανά σιωπή.

"Θέλεις να γυρίσεις πίσω;" ρώτησε και αυθόρμητα Κούνησα θετικά το κεφάλι μου.

"Φοβάμαι." Είπα.

"Απλά βρες τον πραγματικό σου εαυτό και πήγαινε." Με συμβούλεψε

"Θέλω να έρθεις μαζί μου." Του ζήτησα κι ένα δάκρυ εσταξε.

Με έσφιξε στην αγκαλιά του. Με φίλησε στον κρόταφο.

"Θα το κάνω. Για εσένα μόνο. Απλά για να δεις πως έχεις μόνη σου τις δυνάμεις να τα καταφέρεις όλα." Είπε χαμογελώντας και μου σκούπισε τα υγρά μάτια.

"Ευχαριστώ." Ψιθύρισα

"Και μετά.... διακοπές στην Σαντορίνη." Γέλασε. Του χαμογέλασα κι εγώ.

"Μήπως αργήσεις να γυρίσεις σπίτι;" ρώτησε

"Ξέχνα το. Δεν έχω κλειδιά και σίγουρα θα κοιμήθηκαν. " Είπα

Με κοίταξε με γουρλωμένα μάτια.

Γατζωθηκα πάνω του.

Με φίλησε στον λαιμό.

"Θα κοιμηθούμε αγκαλίτσα απόψε." Γέλασα. Γέλασε πονηρά.