Τι Γίνεται Με Εμάς; (1,5)

Λουκία.

Φτάσαμε στο σπίτι μας. Ευτυχώς είναι τακτοποιημενο. Ήρθα με τον Νικόλα εδώ. Η Ζωή με τον Michel πήγαν να δουν την κυρία Λίζα και να αφήσουν τα πράγματά τους.

Ανοίγω τα εξώφυλλα για να μπει φως στο σπίτι. Βάζω τα ρούχα μας στις ντουλάπες και γενικά στις θέσεις τους. Βάζω κι ένα πλυντήριο. Ο Νικόλας παίζει στο δωμάτιό του. Το σταθερό χτυπάει. Το σηκώνω.

"Γειά σου Λουκία μου... Που βρίσκεσαι καλή μου;" Άκουσα τη φωνή της Φαίης.

"Φαιη μου.... Σήμερα γύρισα από Λονδίνο." Εξήγησα

"Κάθισες τελικά αρκετό καιρό." Είπε

"Ναι. Έγιναν πολλά. Έλα από το σπίτι να μιλήσουμε, αν προλαβαίνεις κι εσύ τώρα με τις ετοιμασίες." Είπα

"Φυσικά και προλαβαίνω. Να έρθω σε καμιά ώρα;" ρώτησε

"Έλα." Της απάντησα.

Με την Φαίη έχουμε έρθει αρκετά κοντά. Όμως η ίδια έχει χαθεί εντελώς με την Ζωή. Πιστεύω όμως πως θα ήθελαν να τα ξαναβρούν. Μια πολύ καλή ευκαιρία είναι σήμερα κιόλας. Ειδοποιώ και την αδερφή μου ότι ήρθα.

Σε περίπου μισή ώρα θα έρθουν. Ετοιμάζω λοιπόν ένα κέικ. Ξεσκονιζω λιγάκι τα έπιπλα του κήπου. Βάζω τα μαξιλάρια στους καναπέδες του κήπου.

"Μαμά ποιος θα έρθει; " ρώτησε ο Νικόλας.

"Η θεία, η νονά και η Φαίη." Απάντησα.

"Ο μπαμπάς;" ρώτησε

"Ο μπαμπάς δεν θα έρθει." Απάντησα

"Θέλω να τον δω." Είπε

"Θα δούμε." Είπα. Το κουδούνι χτύπησε.

Πήγα να ανοίξω. Ήταν η Ναυσικά με την Δήμητρα, την κόρη της. Ήταν δύο χρόνια μικρότερη από τον Νικόλα.

"Ναυσικά μου, Δημητρουλα μου." Είπα και τις αγκάλιασα.

Βγήκαμε στον κήπο. Σε λίγο ήρθε και η Ζωή.

Η Ναυσικά έπαιξε λίγο με τα παιδιά στον κήπο. Εγώ με την Ζωή πήγαμε να φτιάξουμε καφέδες.

"Σκέφτεσαι να αρχίσεις να το λες;" με ρώτησε ψιθυριστα.

"Θα τους το πω. Θα έρθει και η Φαίη σε λίγο." Είπα.

Το κουδούνι ακούστηκε.

"Χίλια χρόνια θα ζήσει." Είπα

Η Ζωή συνέχισε με τους καφέδες ενώ εγώ πήγα να ανοίξω την πόρτα. Η Φαίη με αγκάλιασε.

"Στις ομορφιές σου." Μου είπε.

Πήγε προς την κουζίνα. Είδε την Ζωή. Πάγωσε. Το ίδιο κι εκείνη. Είχαν καιρό να δουν η μία την άλλη.