Kar Taneleri

KT21: "En büyük hediye."

-DÜZENLENDİ.-

Bölüm şarkısı; Can Gox - Unutama beni, medyada var.

Bu bölüm biraz eksik gibi oldu. Benim pek içime sinmedi ama umarım siz beğenirsiniz. İyi okumalar diliyorum.

Medya; Umut ve Berfu.

❄  

"Sana balonları şişir dedim, patlat değil."

Gözlerimi devirip söylenirken Alp omuz silkerek eline başka bir balon aldı. Derin derin soluklandığım sırada bakışlarımı salonda dolandırarak süslemelere yardım eden arkadaşlarıma baktım. Hepsi bir işin ucundan tutup bana yardımcı olmuş, sırtıma binen yükün ağırlığını fazlasıyla azaltmıştı.

"Benim işim bitti," dedi Aslı, kendini kanepeye bırakırken. Kafasını geriye atıp yorgunlukla soluklandığında gülümseyerek ona baktım. Onlar olmasaydı Umut'un doğum günü için yapacağım hazırlıkları yetiştiremez ve onca şeyin altından kalkamazdım.

Cemre, "Benimde." dedikten sonra Aslı'nın yanına oturup elinin tersiyle alnında biriken ter damlalarını sildi. Alp, artık bakışlarına hâkim olarak Cemre'ye bakmıyor, bende arada kalmıyordum.

"Aslı, ben sigara içmeye çıkıyorum." deyip kafasıyla balkonu gösterdikten sonra bizi kız kıza bırakarak salondan çıktı.

"Umut ne zaman gelecek ya? Ben şimdiden heyecanlandım." diyen Cemre'ye katıldığımı belirtircesine kafamı salladım. Ona bir sürpriz hazırlama heyecanı içimde dolanan hislerin kıpır kıpır hareket etmesine neden oluyordu.

"Daha var gelmesine."

Umut ile en son dün birlikteydik. Banyo yaptırdıktan sonra kahvaltı etmiş ve gitmişti. Gidiş o gidişti, bir daha eve uğramamıştı. Arada sırada arıyordu ama aramaları hep kısa süreliydi. Nedenini bilmiyor olsam da bunu, işinin yoğunluğuna veriyordum. İşlerinden dolayı Alp'le görüşemiyorlardı ve bu yüzden onların burada olduklarından bihaberdi.

"Pastayı ne zaman alacaksın?" diye sordu Aslı, dirseğini kanepeye yaslayarak.

"Ben almayacağım, onlar getirecek." deyip duvardaki saate baktıktan sonra devam ettim. "Bir saate falan gelirler."

"Umut'un haberi var mı doğum günü olduğundan?" diye tekrardan bir soru yönelttiğinde omuzlarım düştü ve dudaklarımı sarkıttım. Telefonda az da olsa konuşuyorduk ama bu konudan hiç bahsetmemiş, ağzımdan laf almaya çalışmamıştı. Belli ki unutmuştu doğum günü olduğunu.

"Bilmiyorum ki," dediğimde zilin çalmasıyla bakışlarımı saate kaydırdım. Cemre ve Aslı merakla bana bakarken kuşkuyla onlara döndüm. Umut'un gelme ihtimali yoktu, pasta da bir saat sonra geleceğine göre geriye kim kalıyordu?

Cemre'nin, "Kızım, kapıyı açsana. Komşu falan gelmiştir belki." demesiyle adımlarımı salonun çıkışına yönelttim. Kafamda kurduğum ihtimallerin gerçekleşme olasılığı olmadığı için merakla adımlarımı hızlandırdım. İçimde gitgide büyüyen sıkıntı ciğerlerimi avuçlarının içine alarak ezerken kapı deliğinden dışarı baktım. Görünürde kimse yoktu.

Kaşlarımı çattım ve temkinli hareketlerle kapıyı açtım. Hafif aralık duran kapıdan etrafı kolaçan etsem de kimseyi görememiştim. Burnumdan sert bir soluk alırken kapıyı kapatmaya yeltendiğimde, ayakkabılarımızın yanında süslü bir kutu fark ettim. Tereddütle kutuya uzanırken üstündeki yeşil post-it dikkatimi çekti. Merakla kağıdı elime aldığımda okuduğum cümleler bir bir çakıldı zihnimin duvarına ve benliğim, bilinmezliğin boşluğunda kaybolup gitti.

"Ömrün boyunca pişman olmaman dileğiyle, doğum günün kutlu olsun oğlum."

❄  

Dakikalar birbirini kovalayarak hızla ilerlerken sabahki heyecanımdan eser kalmamıştı. Kapıya gelen kutu ve üzerine yapıştırılmış not içimdeki küçük kıpırtıları kovalayarak moralimi bozmuş, endişe duygusunun sivri tırnaklarını benliğime geçirmesine sebep olmuştu. Kimden geldiğini bilmiyordum, kızlarında bir fikri olduğu söylenemezdi. Ayağımla yerde ritim tutarkan benliğimin kopardığı acı çığlıklar kulağımı çınlattı. Zihnimin kaldırımlarında kapşonunu kafasına geçirip dolaşan  parmakları kan kokan katilim düşüncelerime çarpa çarpa ilerliyor ve hepsinin birbirinin üzerine devrilmesini sağlıyordu.