Bestfriends Forever ? or not?

Chapter TWENTY

Steph POV

"Hi Baby. How are you? Im so sorry baby kung ngayon lang nakadalaw si Unnie ah. Hindi kasi ni Unnie sinasadya na makalimutan ka" Pinunasan ko ang luhang tumulo sa mga mata ko.

"Baby. Miss na miss na kita. Ang daya daya mo kasi. Ang aga mo iniwan si Unnie. Wala na tuloy kalaro si Unnie sa bahay kapag wala sila Mama" Pagpapatuloy ko. Hinalikan ko ang grave niya kung saan nakasulat ng pangalan niya.

"Baby, are you mad at me? Kasi inaway ko sila Khaira Unnie mo? Are you mad at me kasi nagpadala ako sa galit at sinisi sila sa pagkamatay mo?" Salita lang ako ng salita at umaasa na sana may sumagot sa mga tanong ko kahit na alam kong hindi muling sasagot ang bunso kong kapatid.

Umihip ang malakas na hangin na parang niyayakap ako.

"Matakot ka kapag sumagot yan" Nilingon ko ang nagsalita at nakita ko si Carlo na nakatayo sa likuran ko.

"Why are you here?" Tanong ko.

"Visiting my Mom" Tipid nitong sagot.
Aalis na sana ito ng pinigilan ko. I need a person to talk with.

"Can you stay? A minute? I just need a person to talk with."

"Call your friends. Im busy" Bored nitong sagot at naglakad ng muli.

"Please?" Huminto ito at humarap muli sa akin.

"Just a minute" Pagkasabi ko nun naglakad ito papunta sa pwesto ko at umupo sa tabi ko.

"Ma. Luisa L. Alonzo. January 17,2009-March 30,2016" Basa niya sa nakasulat sa grave ng kapatid ko.

"She's my sister"

"She's too young. What happened to her? If you don't want to answer its okay" sabi nito. Kaya ko nga siya pinagstay para may makausap kaya ikukwento ko sa kanya. Maybe i don't really know this man but i feel that i can trust him. He's my vice president afterall.

Kinuwento ko sa kanya ang nangyari. Simula sa pag papaalam sa akin nila Khai hanggang sa naaaksidente ako. Nakikinig lang naman siya ng tahimik.

"So nagkaroon ka ng amnesia?" Tumango lang ako sa tanong niya.

"And now, naaalala mo na ang lahat?" Tumango ulit ako sa follow up question niya.

"I am now confuse" Sabi ko rito

"Why?"

"Sinisisi ko yung mga kaibigan ko sa pagkamatay ng kapatid ko. Sa tuwing makikita ko sila maaalala ko yung kapatid ko. Yung galit ko sa kanila mabubuhay muli kapag nakikita ko sila. Kahapon nung nasa hospital ako hindi ko sila tiningnan dahil natatakot akong masisisi ulit sila. Natatakot akong magalit ulit sa kanila at natatakot akong muling maalala na namatay ang kapatid ko dahil sa kanila"

"Pinakinggan mo na ba ang part nila?"

"Not yet. I can't" Pinipigilan kong tumulo ang luha ko dahil nakakahiya naman dito sa lalaking kaharap ko.

"But, you need. Para atleast mabawasan yang galit at takot mo. Para narin tuluyan ng matahimik ang soul ng kapatid mo"

Hindi ako sumagot. Hindi ko na alam ang gagawin. Hindi siya yung carlo-ng vice president na kilala ko. Almost 30 mins. na kaming nag uusap at heto siya't pinapakinggan parin ako.

"You may ruin your friendship kapag hindi mo parin tinanggap ang pagkamatay ng kapatid mo. Maybe i don't know kung ano talagang nagyari nung time na yon sa Amusement park but i know hindi yun ginusto ng mga kaibigan mo"

"I know that's not their fault. Pero hindi ko maiwasang maalala na sila ang kasama ng kapatid ko nun at hindi manlang nila naprotektahan"

"Accept! One word pero ayan ang makakatulong sayo. Take this" Sabi niya at inabot ang hawak niyang panyo sa akin. Hindi ko namalayan na umiiyak na pala ako.

Tumayo na siya at nginitian ako.

"Listen to your friends. Wag mong hayaan na masira ang pagkakaibigan niyo. Listen and Accept Steph. Yan ang hindi ko ginawa kaya hindi parin ako makaalis ngayon kung saan ako nakalubog" Sabi nito sabay lakad papaalis. Hindi ko man naintindihan ang huli niyang sinabi pero alam kong may pinagdadaanan rin siya.

"Thank you Carlo! Sa susunod ikaw naman ang mag kwento" Kinawayan niya lang ako habang nakatalikod siya. Humarap naman ako sa grave ng kapatid ko at kinuha sa bag ko ang picture naming tatlo na nakita ko nung isang araw. Nilapag ko ito at pinatungan ng bato para hindi lumipad.

"Ang hirap na tanggapin na wala ka na baby. I need time. Give me time to accept baby" Hinalikan ko ulit ang grave niya at hinayaang tumulo ang luha ko. Alam kong magsisimula na akong tanggapin ang pagkawala niya.

Nag stay muna ako ng ilang oras bago ko naisipang umalis na. Ng makauwi na ko ng bahay sinalubong naman ako Tito ng yakap.

"Pamangks Are you okay" Mukhang alam narin niya na naaalala ko na ang lahag.

"Yes po tita. Mahirap man tanggapin na wala ni Luisa kailangang gawin" Nakangiti kong sabj kay tito.

"Hindi ka na ba galit kila Khaira?"

"I don't know tita. Kailangan ko lang po ng sapat na time. Alam ko po kasing kapag makikita ko sila maaalala ko lang po si Luisa" Sagot ko rito. Dahil sa pagod napahiga ako sa sofa at nanghingi ng tubig kay Nanah Melay.

"Nakapagusap na ba kayo?" Umiling ako sa tanong ni tito.

"Kailan mo balak?" Umupo ako at ininom ko muna ang bigay na tubig ni Nanay Melay bago ko sagutin ang tanong ni tito.

"Hindi pa po ako ready tita. Kinausap ko na po si Mama na sa Korea nalang po tayo mag Christmas. Makakatulong rin po yun sa akin." Sabi ko at humiga ulit.

"Kailan alis natin? Paano si Nanay Melay? Maiiwan dito?"

"Pauuwiin daw ni Mama si Nanay sa probinsiya nila. Baka bukas or the other next day po" Sagot ko rito. Kung ako masusunod gusto ko na bukas.

"Si Donna Unnie daw po ang susundo sa atin"

Tumango lang si Tito at nagpaalam na sasabihin niya na kay nanay melay ang plano ni mama. Ako nama'y umakyat na sa kwarto ko at nag ayos ng nang gamit ko. Napahinto ako sa pag aayos ng tumunog ang phone ko. Akala ko tumatawag si mama pero text lang pala mula kay Khai. Binuksan ko ito at binasa.

*Forvs. I know naalala mo na ang lahat. Sinabi sa amin ni Tita. I know na yung galit mo nandyan pa rin. Iniisip ko nga na tawagan ka pero alam kong hindi mo naman sasagutin kaya instead na tawagan ka ito at tinext nalang kita. Mahirap rin para saamin to Forvs. Im Sorry. Were really really sorry Forvs. I know hindi mababalik ng sorry namin yung buhay ni Luisa. Mag iintay lang kami kung kailan ready ka na,Ready na kausapin kami,Ready na pakinggan kami. I love You Forvs and I miss You 😘😒. I wish kaya kong ibalik ang nakaraan.

Ps. Walang kasalanan si Char natakot lang din siya*

Sumunod na nagtext si Jo at Cath na nag so-sorry rin. Inantay ko na magtext si Char pero wala akong natanggap.

Humiga ako sa kama ko at pinikit ang mga mata.

"Pag Ready na ko. Babalik din tayo sa dati" Gusto ko sana ireply sa kanila pero sabi ko nga hindi pa ko ready.