Przez Internet

EPILOG

Matt

*Rok później*

Od jej śmierci minął rok. To był bardzo ciężki rok. Do teraz do końca nie pogodziłem się z jej odejściem, które w końcu było moją winą, bo to właśnie ja ją zraniłem. Nie chciałem jej tego zrobić. Kochałem ją, kocham i będę zawsze kochać. Nigdy jej nie zapomnę. Po jej śmierci nie umiałem się pozbierać. Nadal nie zrobiłem tego do końca. To wszystko ciągle jest dla mnie czymś świeżym. Jakby dopiero do się wydarzyło. A minęło już dwanaście cholernych miesięcy. Ledwo udało mi się skończyć liceum przez to wszystko. Jednak, gdy tylko je skończyłem, spakowałem wszystkie swoje rzeczy i wyprowadziłem się do Nowego Jorku. Staram się zacząć tutaj nowe życie, na college, jednak jest to bardzo trudne, ponieważ przed oczami cały czas pojawiają mi się obrazy jej twarzy. Gdy się uśmiecha, gdy jest smutna i płacze, kiedy w jej oczach błyszczą te iskierki szczęścia i radość, a na końcu zawsze widzę obraz, gdy trzymam ją w swoich ramionach, a ona oddaje swój ostatni oddech i umiera właśnie w moich ramionach. Owszem, chciałem żeby w nich umarła, ale nie, żeby nastąpiło to tak szybko. Mieliśmy żyć długo i szczęśliwie, a teraz jestem tu sam i zmierzam się bez niej z tym popieprzonym światem i ludźmi...

******************

Epilog może nie najlepszy, ale cóż....

I tym miłym akcentem chciałam się z Wami pożegnać. I oczywiście z tym opowiadaniem także :(

Chciałam podziękować za wsparcie i ogólnie za wszystko dwóm osobą: Skitusi161 i SaraSarciaSarka. Gdyby nie wy, to pewnie nie napisałabym za dużo rozdziałów tego opowadanie i w ogóle. Gdyby nie ty Sara to w ogóle bym nigdy nie zaczęła pisać i publikować tego.

Dziękuję Wam za wszystko <3 Jesteście najlepsze :*

Trudno uwierzyć mi w to, że skończyłam pisać to opowiadanie. To jest coś... po prostu WOOW. Nie umiem określić słowami tego co teraz czuję.

Więc, teraz żegnam się z wszystkim.

Może za jakiś czas zacznę pisać coś nowego. To się jeszcze okaże.

Pozdrawiam :)

An ;*