Sophie pov.
'Sophie....'
'Soof...'
'Sophie!'
'SOPHIE!'
Geschrokken schiet ik overeind en kijk bewilderd om me heen.
'Wat?'
'Tijd om te trainen.'
'Trainen?' mompel ik terwijl ik de slaap uit mijn ogen wrijf.
'Ja. Nou ja, soort van. Jij gaat niet trainen qua vechten maar we gaan jou wel leren hoe je kunt ontdekken dat iemand tegen je liegt, sloten kraken, messen werpen en een pistool leren vasthouden en afvuren.'
'En Maaike? Mag ik trouwens mijn aspirines?'
'Maaike gaat wel trainen met vechtsporten. En je mag geen aspirines meer. Je moet afkicken'
'Afkicken? Het zijn maar gewoon aspirines!'
'Met daarin in een drug die alleen fribtins kennen en die helpen met het verdoven van pijn bij geestenwandelaars. Daarom werd die vriendin van jou, Maaike, gek en kreeg ze een spasme-aanval.'
Drug...?
Paisley... heeft drugs in mijn aspirines gestopt?!
'Waar is die motherfucker?! Jezus, ik wou helemaal geen drugs!' schreeuw ik boos terwijl ik voel dat ik begin te trillen.
Plots staat Maaike naast mijn bed en begint geruststellend tegen me te praten maar ik hoor haar woorden niet.
Alles word steeds lichter tot alles zo wit is dat ik mijn ogen dicht moet doen tegen het licht.
Ik open mijn ogen en het valt me op dat het felle licht weer weg is.
Maaike en Miguel kijken me aan alsof ik zojuist overleden ben terwijl Maaike langzaam achteruit loopt.
Wat heb ik nu weer gedaan?
Waar is Paisley eigenlijk?
Ik heb nog een appeltje met hem te schillen vanwege de drugs die die idioot in mijn asprines heeft gestopt. Hoewel... hij deed het misschien wel gewoon zodat de pijn zou stoppen want de pijn was echt ondragelijk.
Waarom voel ik nu trouwens helemaal geen pijn?
Wacht...
Oh god...
Niet opnieuw!
Echt geweldig!
Ik heb dit hele "uit-mijn-lichaam-ding" echt niet onder controle..
Waar is Seff als je hem nodig hebt?!
"Sophie, rustig. Alles is oké."
Wie zei dat?!
"Ik ben het, Dylan. Kijk, zie je? Hier sta ik." Zegt dus blijkbaar Dylan terwijl er plots een fel wit licht voor me verschijnt.
'Kan je dat licht ook dimmen? Het doet pijn aan mijn ogen.' Zeg ik terwijl ik mijn hand voor mijn ogen hou.
"Even geduld. Dit kost veel energie oké?"
Niet veel later verschijnt er een jongen voor me met een ondeugende grijns op zijn gezicht.
'Die grijns van je bevalt me niks..' zeg ik terwijl ik hem wantrouwend opneem.
Hij heeft blond haar en licht blauwe ogen die ondeugend twinkelen.
"Wacht, je ziet me al?"
JE LEEST
It's complicated ●The Lost Mind Series●
Про оборотней'Maiks, even eerlijk wezen, oké?' 'Eh, oké.' 'Ben je een weerwolf?' Even blijft Maaike stil. Dan begint ze als een idioot te grijnzen en veelste wild nee te schudden met haar hoofd. 'Natuurlijk niet! Hoe kom je daar nou weer bij?' zegt ze breed grij...
