It's complicated ●The Lost Mind Series●

H.25

Michael pov.

Ik weet niet eens wát ik bij Sophies huis deed terwijl ik bij Max, Ellen en Ashton zou moeten zijn. Het leek net alsof iets in me herhaaldelijk zei dat ik daar moest zijn en uiteindelijk gaf ik daar aan toe. Ik denk alleen dat het door het raam-spring-gebeuren iets te overdreven was maar ja, niks maar aan te doen nu! Toen Sophie me vroeg of ik haar vaders bloed kon ruiken, heb ik haar eerlijk antwoord gegeven. Toen ze vroeg wat er met haar vader is gebeurd, ben ik weggerend. Ik wist het zodra ik Zefiros rook. En ik wed dat ik gelijk heb. Sophie is vanaf nu wees. En ik durfde haar dat niet te vertellen. Lafaard... gaat er door mijn hoofd en ik knijp mijn ogen stijf dicht terwijl ik het woord uit mijn hoofd probeer te bannen. Zuchtend schud ik mijn hoofd en open mijn ogen, wetend dat het me uiteindelijk toch niet zal lukken. 'MICHAEL! WAAR WAS JE, IDIOOT?!' Roept Ashton boos als ik me weer bij hen voeg. 'Alsof jou dat ook maar iets aan gaat.' Snauw ik hem boos toe. 'Eh, ja! Ik ben hier even de verantwoordelijke want Ellen en Max zijn verdwenen en ik ben ouder!' 'Dat maakt je nog steeds geen baas over mij.' Boos kijkt Ashton me aan. 'Denk je nou serieus dat Max me vergeeft als jou iets overkomt?' Sist hij boos en een klein plannetje ontstaat in mijn hoofd. 'Waag het niet om naar het dichtsbijzijnde territorium te gaan en jezelf in gevaar te brengen.' Sist hij me haast nog bozer toe. Oké... Nu is het officiëel; hij kent me te goed. 'ZEG, ONDERKNUPPELS! KOM 'S HIER!' roept Ellen hard en verbaasd kijken Ashton en ik haar richting op. Noemde ze ons nu net onderknuppels? Ik ben een vrij mens! Ik bedoel, vampier. Ik ben een vrije vampier! Ik doe wat ik wil! 'HIER. NU!' Never mind! Snel gaan Ashton en ik voor haar staan. Ze is best wel behoorlijk eng wanneer ze boos is... Wow, sinds wanneer laat ik me intimideren door een meisje? Oké, ze is ouder, sneller, sterker waarschijnlijk slimmer, behendiger, machtiger en best eng als ze boos is maar dat is het dan ook wel... Oké, er is alle reden om bang voor haar te zijn, zelfs als ik dat niet zou willen. 'Voortaan diréct luisteren jullie twee, begrepen? Ik word het zo zat als kinderen denken dat ze me maar niet moeten gehoorzamen omdat ik er totaal niet sterk of machtig uit zie.' Mompelt ze er boos achteraan. 'Dit is wat we gaan doen. Jullie twee gaan naar huis en Max en ik gaan eens even lekker praten.' 'Ik denk dat ik met Ashton en Michael mee ga...' zegt Max dralend terwijl hij in onze richting begint te schuifelen. 'Dacht het niet. Wij gaan dat gesprek houden dat we zeshonderd jaar geleden ook al gevoerd zouden horen te hebben. Je komt er niet meer onderuit.' Zéshonderd jaar?! En ik dacht dat Ashton goed was in uitstellen... 'Maar ze zijn nog zo jong...' Pardon? Ik ben honderdvijfentachtig jaar oud hoor! Dat is niet "jong"! Boos kijk ik naar Max, die duidelijk mijn boze gestaar negeert. Nou ja zeg! 'Aww, moet mama-eend voor haar baby-eendjes zorgen?' Zegt Ellen spottend terwijl ze Max met een mengeling van woede en verveling aankijkt. Waar zou die woede vandaan komen? 'WIJ ZIJN GEEN KLEINE KINDEREN DIE BESCHERMD MOETEN WORDEN! WIJ ZIJN OUD GENOEG!' barst Ashton boos uit, als een klein, koppig kind dat het niet eerlijk vind dat zijn oudere broers wel laat op mogen blijven en hij niet. 'Als je zoals je nu bent over straat gaat, moet je dus wél beschermd worden. Jezus man, je bent echt net een kind van drie! Ik wed dat je nog geen driehonderd jaar oud bent.' 'Ik ben tweehonderdvierenzestig.' Zegt Ashton trots en stiekem rol ik met mijn ogen. 'Dan heb ik dus gelijk en win ik de weddenschap.' 'Welke weddenschap?' Vraagt Ashton onnozel. 'Oh mijn god...' mompelt Ellen terwijl ze haast vermoeid en tegelijkertijd geïrriteerd in haar neusbrug knijpt. 'GA!' roept ze uiteindelijk en direct maak ik me uit de voeten en als snel volgt Ashton. We stoppen pas zodra we weer bij onze schuilplaats zijn. Arme deur.... Stomme Benwars ook! 'Denk je dat we hen zouden af moeten luisteren om te horen of ze Max niet vermoord?' Vraagt Ashton me uiteindelijk na een zeer ongemakkelijke stilte. 'Neh. Max overleeft het wel! En hij is ook oud en sterk en machtig en slim! Ik weet zeker dat hij haar zou verslaan.' Zeg ik vol vertrouwen hoewel ik er in mijn hart zelf ook niet zeker van ben of Ellen Max wel heel zou laten terugkeren... 'Laten we maar wachten tot morgenochtend...' mompel ik zacht. 'Dat duurt niet lang meer.... Nog drie uur en dan is het zes uur 's ochtends...'