It's complicated ●The Lost Mind Series●

H.3

Maaike pov.

Ik verstijf. 'Wat?' Sophie leunt iets naar achteren zodat ze me aan kan kijken. 'Calum is mijn mate.' Herhaalt ze. Ik lach wat ongemakkelijk. Ik had kunnen weten dat ze die Calum bedoelde toen ze het had over 'Calum, haar mate en zoon van een Alpha'. 'Is dat wat hij je heeft verteld? Mates bestaan helemaal niet!' 'Nee, dat heeft hij me niet verteld. Ik herkende hem vanuit de tijd die ik in coma lag.' Ik wist het wel. 'Je weet dat hij een player is hè? Alle meisjes weten het en toch kussen ze allemaal zijn voeten als hij dat zou vragen.' 'Jij ook?' Vraagt ze me met een lichte angstige blik, die ik ergens ook wel begrijp. 'Nee. Ik mag hem niet zo.' Geef ik eerlijk toe. 'Hè? Waarom?' 'Om... verschillende zaken..' zeg ik knarsentandend. Sophie knikt begrijpend en houdt wijzelijk haar mond. 'Heeft hij ook een keer met jou geflirt?' Vraagt Sophie na een wat ongemakkelijke stilte. 'Ja.' Zeg ik uiteindelijk.

Sophie pov.

'Ja.' Zegt Maaike na een tijdje en het voelt alsof mijn hart een stomp krijgt. Net zoals toen Maaike vertelde dat hij een player is. Dat meisjes zijn voeten vrijwillig zouden kussen. 'Waarom is alles hier zo anders?' Mompel ik terwijl ik Maaike loslaat. 'Geen idee. Maar gelukkig bestaan hier geen fribtins.' Verrast kijk ik Maaike aan. 'Geef je dan toe dat weerwolven, vampiers en draken wel bestaan?' 'Wat? Nee! Die bestaan ook niet, natuurlijk maar fribtins lijken me gewoon super irritant als ze echt zouden bestaan.' Zegt ze vlug. Wantrouwig kijk ik haar aan, opzoek naar een teken dat haar verraad alleen is dat niet te vinden. 'Maar Sophie, ik zou echt uit kijken met Calum hoor. Hij is een expert in het bedriegen van meisjes en het breken van hun harten.' Zegt ze terwijl ze me serieus aankijkt. 'Dat wil ik niet geloven. Calum kan niet echt zo zijn, echt niet.' zeg ik wanhopig. Calum is té lief en aardig om te zijn zoals Maaike zegt dat hij hier is. Dat kan gewoon niet. 'Weet je wat, laten we dit onderwerp maar even aan de kant leggen en de stad in gaan om weet ik veel, cupcakes te kopen ofzo.' 'Om cup-wattes te kopen?' 'Cup-cakes. Cakejes. Lekkere, eetbare dingen.' Helpt Maaike me. 'Cup.... cakes....' ik spreek het woord uit alsof het helemaal nieuw is en Maaike grinnikt. 'Ja, cupcakes.' 'Nou, waarom ook niet? Laten we gaan!'

'Durf ik dit aan?' Vraag ik aan Maaike terwijl ik het vreemde ding in mijn handen bestudeer. Het ziet erg wat apart maar wel lekker (is het überhaupt wel eetbaar? IK WEET NIET EENS WAT HET IS!) uit. 'Soph, het is een cupcake, niet gevaarlijk. Het gaat je echt niet aanvallen ofzo. Neem gewoon een hap en geniet.' Zegt Maaike voor ze zelf een grote hap neemt en er duidelijk van lijkt te genieten. Ik pel het papiertje eraf en neem voorzichtig een hap. 'Dit is lekker!' Zeg ik met volle mond terwijl ik doorblijf kauwen. 'Weet ik!' Zegt Maaike lachend voor ze zelf nog een hap neemt. Plots glijdt er een koude druppel in de kraag van mijn jas en even ril ik. 'Wat heb jij nou?' 'Een koude regendruppel gleed mijn jas binnen.' Maaike lacht. 'Dat heb je soms, ja.' Ik rol met mijn ogen. Plots valt mijn blik op een bleke jongen met bruine krullen en een bandana. Een brede grijns verschijnt op mijn gezicht. 'Maiks! Maiks!' Schreeuw/fluister ik. 'Ik zit naast je hoor.' Zegt ze lachend. 'Ja, ja. Maar zie je die jongen daar?' Zeg ik terwijl ik Ashton aanwijs. 'Ehh, ja. Wat is er met hem?' 'Das Ashton, die vampier en jouw'n mate!' 'Mijn wát?' Vraagt Maaike geschokt. 'Je mate!' 'No, no way dat da- ik bedoel, híj mijn mate is. Ze bestáán niet eens dus hij kan al helemaal mijn mate niet zijn.' 'En toch is hij je mate.' Zeg ik koppig terwijl ik weer een blik op Ashton wil werpen alleen is hij verdwenen. Nou ja, waarschijnlijk kom ik hem wel weer ergens tegen. 'Soof, je moet echt stoppen met random mensen aanwijzen en beweren dat zij vampiers of weerwolven zijn. Nu kan het nog, omdat je nog maar drie maanden geleden ontwaakt bent maar over een paar jaar kan dat echt niet meer. Je zult geen baan krijgen of je zult hem verliezen door dit gedraag over bovennatuurlijke wezens die niet eens bestaan! Zet het uit je hoofd, Soof. Ik-' Iemand schraapt zijn keel achter mij en ik zie Maaikes ogen even een klein stukje groter worden. Ik draai me om en zie, tot mijn grote vreugde, Ashton staan. 'Hoi Ashton!' Zeg ik enthousiast met een brede glimlach. Ashton kijkt me kort vreemd aan maar richt zich dan tot Maaike. 'Ik leen haar even, oké?' 'Wat? Nee!' Maar ze is al te laat. Ashton heeft me al vastgegrepen en sleurt me mee. Vrolijk zwaai ik naar Maaike die achter ons aan begint te rennen. Plots slaat Ashton een donker steegje in en tilt hij me op en het volgende moment ben ik in een donkere kamer, vastgebonden op een stoel en drie jongens dreigend tegenover mij.