It's complicated ●The Lost Mind Series●

H.6

Sophie pov.

'Moet ik jou kennen?' Vraag ik de jongen genaamd Mark verbaasd. 'Ehh, ja!' 'Ja, en nu moet jij een flink eind opdonderen voor ik je een flink eind wegtrap.' Klinkt Maaikes héél erg chagrijnige stem voor ons. 'Ik zat hier eerst. Laat haar maar weggaan.' 'Ook goed! Soof, kom mee.' Zegt Maaike bevelend waardoor ik haar verbaasd aan kijk. 'Waarom moet ik meekomen? Ik wil erg graag weten waarom ik Mark ken. Want hij vindt het duidelijk een schandaal dat ik hem niet ken.' 'Dat ís een fucking schandaal want anders zou jij nu niet naast hem zitten.' Zegt Maaike terwijl ze Mark een moordende blik stuurt. 'Maiks, waar heb je last van?' Duidelijk met moeite rukt Maaike haar blik van Mark los, die haar alleen maar geamuseerd aan blijft kijken. 'Ik wil gewoon niet dat hij je weer pest, okay? Ik heb zo hard geknokt om hem z'n grote bek dicht te laten houden en nu kan hij zich straks vast niet meer inhouden en begint hij opnieuw. Dus kom gewoon alsjeblieft mee.' Zegt Maaike zacht en het laatste een beetje smekend. Zuchtend sta ik op. 'Oké, oké. Ik kom al.' 'En je wilt mij niet leren kennen? Kwetsend.' Ik rol met mijn ogen. 'Misschien moet jij je ego even aanlijnen en een muilkorf om doen zodat hij stopt met midden in mijn gezicht springen. Het is hoogstens irritant, you know?' Zeg ik terwijl ik Mark een laatste blik toewerp voor ik achter Maaike aan loop. 'Dát wil ik vaker mee maken.' Zegt Maaike grijnzend zodra ik naast haar zit. 'Wat wil je vaker mee maken?' Vraag ik haar verbaasd. 'Dat je Mark even op z'n plek zet, natuurlijk! Man, dat heb je nog nooit gedaan in al die jaren en na fucking zeven en een halve maand in coma en drie maanden thuis zitten is het ineen keer van: 'zit, kop dicht, blijf!' tegen Mark! Mag ik dat even geweldig vinden?' 'Van mij mag je dat best geweldig vinden ook al weet ik niet waarom je 't zo geweldig vindt, dat ik hem op z'n plaats zet of hoe je dat ook noemt.' 'Sorry dat ik zo laat ben, dus laten we maar snel beginnen.' Zegt de leraar terwijl hij binnenkomt en de deur met een harde klap achter hem dichtdoet. 'Pak allemaal jullie boeken op bladzijde vijfenvijftig en drieënveertig. Dan gaan we de paragraaf doorlezen.'

'Hoe lang denk je dat die gesprekjes nog gaan duren?' Vraagt Quinten aan me terwijl hij voor me neerploft en een... wat is het eigenlijk? 'Wat is dat?' Vraag ik verbaasd terwijl ik naar het ding in Quintens handen wijs. 'Wat? Oh, dit. Dit is een peer, fruit. Kijk, jij hebt het ook mee.' Zegt hij terwijl hij een peer uit mijn tas plukt. 'Hoe wist jij dat ik een peer in mijn tas had?' Hij lacht. 'Omdat ik je tas hebt ingepakt omdat jij te druk bezig was met de deur open houden voor Calum en naar zijn gestoorde gepraat luisteren. Ik snap echt niet waarom hij dat doet, normaal doet hij nooit zo!' Ik haal mijn schouders op. 'Als ik het via mijn "fantasiewereld-kant" bekijk, denk ik dat hij zo doet omdat ik dingen weet die een normaal mens niet zou mogen weten.' Een paar tellen is Quinten stil. 'Vanuit dat punt is het logisch ja, maar dit is niet jouw'n coma-wereld maar de realiteit dus nu hebben we nog steeds geen antwoord. Maar ik wil antwoord op mijn vraag.' 'Welke vraag?' Vraag ik Quinten verbaasd. 'Hoe lang die gesprekjes na de les nog gaan duren.' 'Oh... Ehh... Geen idee om eerlijk te zijn. Ik denk tot ik weer "normaal" kan "functioneren". Ik functioneer hartstikke normaal! Ik loop, ik adem, mijn hart klopt, ik leef, verdorie!' 'Rustig Sophie, we weten dat je normaal functioneert alleen doet je geheugen daar niet aan mee.' 'Hmpf.' 'Ja, inderdaad ja. Oké, Quinten. Meekomen.' Een grote jongen verschijnt grijnzend achter Quinten en trekt hem zonder pardon van zijn stoel af. Nu pas valt het me op dat Maaike weg is. 'Maaike?' 'Geen zorgen, straks is ze weer bij je terug.' Klinkt Calums stem plots vlakbij mijn en geschrokken draai ik me om. 'Was dat nodig?' Grom ik boos terwijl ik me weer omdraai naar mijn peer. 'En haal Maaike terug, ik moet zo naar les en Maaike weet welk lokaal in op moet.' 'Geen zorgen, ik weet precies waar je naartoe moet. Namelijk-' 'Als je gaat zeggen gekkenhuis, gesticht of iets anders in die richting, loop ik weg.' 'Je gaat je gang maar, je komt toch niet ver. Mijn jongens zullen je tegenhouden.' Nu pas valt het me op dat er een hele groep jongens om ons heen staan. Een nare rilling kruipt over mijn rug en ik breng mijn blik weer terug naar Calum. 'Wat wil je nou? Wat heb ik je ooit misdaan dat je vind dat ik naar een gesticht moet?! Als 't iets is van voor dat ik in coma raakte: ik ben niet meer dezelfde persoon.' Calum zucht geërgerd. 'Je doet veelste luchtig over het grootste geheim dat er bestaat en je verspreidt 't ook nog is gewoon!' Sist hij plots terwijl hij mijn polsen vastgrijpt. Een klein geluidje komt uit mijn keel van de pijn, die ik zoveel mogelijk probeer te negeren. Maar dan dringt het tot me door dat hij eigenlijk net heeft toegegeven dat bovennatuurlijke wezens bestaan. Direct groeit er een vrolijk gevoel in mijn borst en ik weet dat ik nu glinsterende ogen heb. 'Dus het bestaat echt? Ik bedoel, mijn "fantasie-wereldje" is wel echt? Nou ja, dat wist ik al maar nu heb jij ook toegegeven dat het bestaat!' Een paar tellen staart Calum me alleen maar aan en word mijn grijns steeds groter. Plots laat hij mijn polsen duidelijk geërgerd los. 'Nee, het bestaat niet verdomme!' 'Maar je zei-' 'Ik zei helemaal niks, begrepen? Wíj hebben nooit met elkaar gepraat, duidelijk? Doe alsof dit nooit is voorgevallen en ik zal niet meer tegen je praten om je leven tot een hel te maken. Praat je hierover, ga ik weer eens "gezellig" met je praten en word je leven een hel en geloof me, ik doe het echt.'