Yazdığım tüm yazılar, hayallerimle harmanlanmış duygular.
HAYATIMIN YAĞMURUNA...
Karanlık... Karanlık gecelerde yolunu aydınlatan sadece aydır. Yıldızlar bile bazen karanlıkta gizlenir, terk eder.
Yıldızlar bile terk ederken insanlar neden terk etmesin ki? Genç kızın istediği tek şey kendi karanlığında çığlık atarken birilerinin onun çığlıklarını duymasıydı. Bu istediği şey onun için imkansızdı. Kınadığı bazı insanlar yalnız kalmak için çırpınırken o sadece küçük, karanlık odasından çıkmak için aydınlık bir nokta arıyordu.
O dünyada büyük izler bırakmaya çok yaklaşmıştı. Ama artık sadece kaldırım taşlarına küçük izler bırakıyordu. Aynı eskiden büyük hayalleri varken şimdi ise küçük hayalleri olması gibiydi.
Çok yalnızdı.
Ölümden kaçmak için attığı her adım onu ölüme sürüklüyordu. Belkide gerçekten ölmeliydi. Nasıl olsa kaybedecek hiç bir şeyi yoktu.
Hayır...
Ölüm hayatta büyük kayıp değildir. Asıl kayıp yaşarken içimizde ölenlerdir. Genç kızın içinde çok şey ölmüştü. Mesela hisleri... Acı çekmekten acı çekemez olmuştu. Hayatındaki her gerçek onu hüsran ettiği için hayal kuramaz olmuştu. O kısacası hissizdi. Ya da bir psikopat. Zaten ölümü arzulayan bir insana ne denirdi ki? O sıradan bir kızdı işte. Karanlıktan çıkmak için çırpınırken, daha çok karanlığa saplanan sessiz sedasız genç kız.
∞∞∞
Lessieyancy ~
ŞİMDİ OKUDUĞUN
S'onsuz Umutlar ❇
Teen Fiction👉04.09.2016 ~ 19.07.2017👈 Günlerden bir gün kesişti bakışları... Kızın Umut'u vardı, Çocuğun umudu. Bağırdılar, çağırdılar, ağladılar, güldüler. Ama en çok sevdiler, Böyle dolu dolu, kocaman... Bazen dünyaya düşen binlerce yağmur tanesi kadar, Ba...
