Outsider (VK)

Κεφάλαιο 9ο

Vangeli's pov

Δεν μίλησα παρά μόνο αναστέναξα. Η αλήθεια είναι πως έχει κάποιο δίκιο όσον αφορά το schoolwave όμως αποφασίζω να μην πω περισσότερα. Μακάρι να ήξερε τι έχω στο μυαλό μου να κάνω, τότε σίγουρα δεν θα με υποτιμούσε τόσο πολύ...

Επιπλέον είναι τόσο ξεροκέφαλη! Γενικά ο χαρακτήρας της είναι άστα να πάνε! Όταν την είδα πάνω στην σκηνή λέω οκ, εδώ είμαστε! Πανέμορφη, γλυκιά, ευαίσθητη! Έχει μια τόσο μελωδική φωνή και ο τρόπος που ερμηνεύει αυτό το τραγούδι την κάνει να δείχνει σαν το πιο γλυκό κορίτσι του κόσμου, μάτια κλειστά και τα χέρια να σφίγγουν και τα δύο μονίμως το μικρόφωνο. Μία καλή αντίπαλος παρόλα αυτά.

Την βλέπω και λέω εντάξει, ένα χαριτωμένο κοριτσάκι, την έχω! Πάω να την πλησιάσω... Και τι μου βγαίνει; Αυτό που σε καμία περίπτωση δεν περίμενα να αντικρίσω! Είναι το μεγαλύτερο στραβόξυλο που έχω γνωρίσει ποτέ μου! Έχω γνωρίσει κοπέλες που είναι σνομπ, ντίβες και κακιές με τους άλλους αλλά κατά βάθος είναι κι αυτές κοριτσάκια. Αυτό το πράγμα είναι πρωτόγνωρο... Έχει μακράν την πιο απαίσια συμπεριφορά που έχω συναντήσει σε άνθρωπο! Με τι θράσος απλώνει χέρι πάνω μου! Αυτό το στόμα της, ξέφραγο αμπέλι! Το χειρότερο όμως είναι το εξεταστικό της βλέμμα, ξέρεις πως εκείνη την στιγμή σκανάρει μέχρι και το εσώρουχό σου και από μέσα της κάνει τα πιο πικρόχολα σχόλια που θα μπορούσες ποτέ να ακούσεις.

Είμαι πολύ απογοητευμένος και πραγματικά όσο όμορφη κι αν είναι η μούρη της μου προκαλεί αναγούλα! Μου την σπάει τόσο πολύ, ακόμα και τώρα που την βλέπω να περπατάει δίπλα μου μου έρχεται να την σπρώξω κάτω από το πεζοδρόμιο την ώρα που θα περνάει μία νταλίκα και να την δω να γίνεται χαλκομανία... Πολύ δελεαστική σκέψη... Εκείνη την ώρα που με κλώτσισε στο καλάμι χωρίς λόγο δεν ξέρω πως κρατήθηκα και δεν το έκανα!

"Είναι μακριά ακόμα η στάση μωρή Βαγγελίτσα!" καθώς το ακούω αυτό νιώθω το αίμα στο κεφάλι μου να ανεβαίνει... Σφίγγω τα δόντια μου για να μην αφήσω το στόμα μου ανεξέλεγκτο και καταπιέζω κάθε δολοφονικό σχέδιο που μου περνάει από το μυαλό. Άμα σε βάλω κάτω θα σου πω ποιος είναι η Βαγγελίτσα! Σκέφτομαι και χαμογελώ σατανικά καθώς βρίσκομαι πίσω της και δεν μπορεί να δει την έκφρασή μου. Συνέχισε να με προκαλείς! Κάποια μέρα θα γίνεις αρνάκι. Θα με παιδέψεις αλλά θα τα καταφέρω! Αυτός άλλωστε είναι ο λόγος που σε πλησίασα...

"Όχι! Είναι ακόμα δυο βήματα!" παίρνω τον πιο ευγενικό τόνο στην φωνή μου που θα μπορούσα να έχω. Απλα γνέφει χωρίς να πει κάτι άλλο. Συνεχίζουμε να περπατάμε, την αφήνω να προχωρήσει μπροστά από εμένα. Κρατάει μία απόσταση μεταξύ μας, ξέρω ότι το κάνει για να μην φαίνεται ότι την συνοδευω για αυτό και δεν προσπαθώ να πάω δίπλα της.