Outsider (VK)

Κεφάλαιο 15ο

"Αχ! Τι γλυκάκια που είστε!" ακούω την Κρίστη να φωνάζει και απομακρύνω τα χείλη μου από τα δικά του. Εκείνη μας αντικρίζει με ένα δήθεν συγκινημένο χαμόγελο. "Καλέ μην ντρέπεστε, συνεχίστε! Ταιριάζετε τόσο πολύ!" τι ακριβώς να συνεχίσουμε; Το μεγαλύτερο λάθος που έχω κάνει τον τελευταίο χρόνο;

Στρέφομαι προς τον Βαγγέλη σχεδόν πανικόβλητη... Πως τόλμησε να το κάνει αυτό; Τι ρωτάω; Εγώ του ζήτησα να γίνει το αγόρι μου! Πως τα έχω μπλέξει έτσι; Από εδώ και πέρα θα είμαι αναγκασμένη να τον φιλώ συνέχεια; Ίου! Τι ίου σιχαμερή ψεύτρα! Αφού σου άρεσε! Γιατί μου άρεσε όμως;

"Πρέπει να μιλήσουμε!" του ανακοινώνω, σηκώνομαι και τον τραβώ αμέσως από το χέρι για να με ακολουθήσει. Έρχεται πίσω μου σβαρνώντας.

"Σιγά!" παραπονιέται. Τον αγνοώ φυσικά. Αφού έχουμε φτάσει αρκετά έξω από το κατάστημα, τότε σταματώ και τον κολλάω σε ένα τοίχο.

"Πρέπει να σου εξηγήσω!" θα του πω την αλήθεια! Δεν ξέρω αλλά μετά από αυτό το φιλί ένιωσα τόση ντροπή... Είναι άδικο αυτό που του κάνω! Δεν μου αρέσει και έτσι όπως δρω τον γεμίζω με την ψευδαίσθηση ότι νιώθω κάτι γι'αυτόν. Δεν θέλω να του φουσκώνω τα μυαλά, φαντάζομαι πόσο θα απογοητεύονταν όταν μετά από καιρό θα μάθαινε την αλήθεια. Γιατί δεν είναι δυνατό να κρατήσει για πάντα αυτή η κατάσταση! Και ο μοναδικός τρόπος να ξεμπλεχτώ από αυτό το κουβάρι, όσο κι αν πονάει είναι να παραδεχτώ την αλήθεια και να αναλάνω τις ευθύνες μου!

Ωωωω έλα! Άσ'τα αυτά τώρα Βιολέτα! Που θα μας πεις ότι τον λυπήθηκες κιόλας! Ξέρεις καλά τον λόγο που πήρες την απόφαση να ξεκαθαρίσεις μαζί του μετά το φιλί! Να σου τον πω; Φοβάσαι πως έχει αρχίσει να σου αρέσει και γι'αυτό προσπαθείς να απομακρυνθείς!

Τι; Ούτε καν!

"Βιολέτα!" μου φωνάζει αυτή την φορά. Την τρίτη φορά που λέει το όνομά μου ώστε να επανέρθω. "Τι να μου εξηγήσεις;"

"Ναι... Ότι δεν μου αρέσεις, μου αρέσει ο Κώστας και όλα αυτά, το φιλί, το ότι σου τα ζήτησα και το δεύτερο φιλί ήταν για αυτό τον λόγο..." σκύβω το κεφάλι μου ντροπιασμένη... Δεν ντράπηκα ποτέ μπροστά του, ούτε όταν τον χτύπησα, ούτε όταν τον έβρισα γιατί πάντα τον θεωρούσα κατώτερο. Τώρα όμως αυτή που έχει πέσει χαμηλά είμαι εγώ!

"Το ήξερα!" λέει εντελώς φυσικά. Δεν δείχνει στεναχωρημένος όπως περίμενα, αντίθετα στο πρόσωπό του υπάρχει ένα αμυδρό χαμόγελο!