Outsider (VK)

Κεφάλαιο 17ο

"Ευχαριστώ" κάνω και του αρπάζω το μπουκάλι με το νερό. Κάτι έπαθα και με έχουν πιάσει οι ευγένειές μου τώρα τελευταία...

Ο Βαγγέλης κάθεται ακριβώς δίπλα μου. Με παρακολουθεί χωρίς να παίρνει λεπτό το βλέμμα του από τα μάτια μου. Έχω κάτι παράξενο;

"Τι θα γίνει, θα με αφήσεις να ξεδιψάσω ή θα με κοιτάς για πολλή ώρα λες και είμαι κανένα αξιοθέατο;" δεν λέει τίποτα, μόνο κουνάει πέρα δώθε το κεφάλι του και γυρίζει από την άλλη μεριά.

Μόλις ετοιμάζομαι να καταπιώ την γουλιά νερό που έχω στο στομα μου... Ακούω μία τσιρίδα και αντανακλαστικά την φτύνω! Δεν θα πιω νερό σήμερα...

"Τι ήταν αυτό;" ρωτάω τον Βαγγέλη. Εκείνος κοιτάζει προς τα αριστερά. Θα ορκιζόμουν πως έχει γίνει άσπρος σαν το πανί!

"Αυτή η κοπέλα... Λυποθύμησε!" τότε βλέπω μερικά άτομα μαζεμένα στην άλλη άκρη της αίθουσας να κρατούν στα χέρια... Την κοπέλα που ήπιε το νερό μου! "Πρέπει να την βοηθήσουμε!" πετάγεται επάνω και με σκουντάει για να σηκωθώ κι εγώ. Έχει τρομάξει πάρα πολύ! Δεν ήξερα ότι είναι τόσο συμπονετικός!

"Χέστηκα!" του απαντώ εντελως αδιάφορη. Δεν με συγκινούν εμένα κάτι τέτοιες καταστάσεις! Σιχαίνομαι την ελεημοσύνη!

"Μα... Βολέτα! Χρειάζεται καποιος να την βοηθήσει, μπορεί να πεθάνει!" ακούγεται τόσο ταραγμένος που η φωνή του γίνεται χοντρή... Μοιάζει εντελώς διαφορετική από εκείνον το γελοίο παιδικό τρόπο που μιλά συνήθως.

"Ρε Βαγγέλη! Έχει τόσους γύρω γύρω να την βοηθήσουν! Γιατί να τρέχουμε εμείς;" ελπίζω να σκεφτεί λογικά αυτή την φορά και να μην είναι πάλι τόσο υπερευαίσθητος! Είμαι αναίσθητη και πρέπει να συμβιβαστεί!

"Εγώ πηγαίνω!" δηλωνει και φεύγει τρέχοντας προς το μέρος της κοπέλας. Πως κανει έτσι; Λες και του είναι τίποτα ή λες και φταίει αυτός που η άλλη λιποθύμησε στα καλά καθούμενα!

Δεν ξέρω για ποιο λόγο πιάνω τα πόδια μου να με οδηγούν προς τα εκεί.

"Έλα, γρηγορα! Θα την πάμε με το αυτοκίνητο του Κώστα και θα επιστρέψουμε!" λέει και μου πετάει τα κλειδιά. Τα πιάνω οπως όπως στον αέρα και τα βάζω στην τσέπη μου. Εκείνος την κρατάει από τους ώμους και την ανασηκώνει. "Άντε, πιάσε τα πόδια της!" φωνάζει ανυπόμονος. Ααα σαν πολύ θάρρος δεν πήρε; Μας δίνει και διαταγές; Με μια απότομη κίνηση, για να δείξω και πόσο εκνευρισμένη είμαι, την πιάνω από τους αστραγάλους και την σηκώνουμε στον αέρα.