Outsider (VK)

Κεφάλαιο 11ο

Το κεφάλι μου κοντεύει να σπάσει! Δεν έχω ησυχία καθησμένη σε αυτόν τον παλιοκαναπέ! Τι συνέβη μόλις τώρα; Ο Κώστας με έδιωξε για να μιλήσει με τον σκατοφλώρο; Από που κι ως που; Από που γνωρίζονται; Γιατί κάνει παρέα κάποιος σαν τον Κώστα με αυτόν;

Θέλω να πάω μέσα, να διώξω αυτόν τον ηλίθιο και να κάτσω μαζί με τον Κώστα... Μου αρέσει τόσο πολύ αλλά μου την έσπασε! Και γι'αυτό δεν πρόκειται να κάνω εγώ την υποχώρηση και να πάω να του μιλήσω. Με έγραψε κανονικότατα! Δεν τα κάνουν σε εμένα αυτά! Έχω και μια αξιοπρέπεια! Μόνο αν έρθει αυτός και μου ζητήσει συγγνώμη για την συμπεριφορά του αλλά και πάλι θα το σκεφτώ πολύ αν θα συνεχίσω το φλερτ μαζί του.

Τελικά, δεν ξέρω γιατί καταπατώ την αξιοπρέπειά μου και βρίσκομαι πάλι στον χώρο του στούντιο... Δεν μπορώ να αφήσω έτσι απλά τον Κώστα να φύγει από τα χέρια μου! Αυτό το αγόρι... Με κάνει να αισθάνομαι τόσο περιέργα όταν είμαι κοντά του... Από την μία δεν μου αρέσει που κάθε φορά αγχώνομαι και δεν μπορώ ούτε να του μιλήσω καλά καλά, είναι κόντρα με τον χαρακτήρα μου αυτό! Από την άλλη όμως μου αρέσει που με αυτόν δεν μπορώ να γίνω κακιά...

Αντίθετα ο φίλος του ο Βαγγέλης με φέρνει στο άλλο άκρο. Σε αυτόν βγάζω τον χειρότερό μου εαυτό! Δεν ξέρω πως καταφέρνει και με εξωθεί από τα όριά μου πάντα! Μόνο μία ματιά να του ρίξω και αρκεί για να πανικοβληθώ. Μου ανάβει τόσο πολύ τα λαμπάκια, τον σιχαίνομαι, θέλω να τον δω να τον πατάει μία νταλίκα... Η αλήθεια είναι πως όταν περπατούσαμε πλάι πλάι στο πεζοδρόμιο κάτι μέσα μου μου έλεγε να τον σπρώξω στην άσφαλτο. Υπήρχε τόσο έντονη αυτή η επιθυμία για κάποιο περίεργο λόγο, ήθελα να τον δω να γίνεται χαλκομανία!

Ευτυχώς το φυτό τον έχει αφήσει πλέον μόνο του έτσι βρίσκω ευκαιρία να τον πλησιάσω.

"Συγγνώμη... Απλά..." ξεκινάει να πει αλλά τον διακόπτω. Χαίρομαι που το κατάλαβε ότι με πείραξε. Δεν θέλω να τον αναγκάσω να βρει δικαιολογίες, μου αρκεί αυτό το γλυκό puppy face.

"Εντάξει καταλαβαίνω... Ήθελες να μιλήσεις με τον φίλο σου! Εγώ ήμουν κάπως υπερβολική!" πολύ υπεράνω έχω γίνει τώρα τελευταία! Αν μου το είχε κάνει αυτό ο Αλέξης τώρα θα του έσπαγα ένα ένα τα δάχτυλα των ποδιών ώστε να μην ξαναπαίξει μπάλα ποτέ!

"Όχι! Εγώ συγγνώμη... Είχες δίκιο! Δεν διώχνουν ποτέ ένα κορίτσι σαν κι εσένα..." με κολακεύει τόσο πολύ αυτό που είπε... Ξέρει πως να χειρίζεται τα κορίτσια. Πλέον, μετά από αυτό μου έχει φύγει και το παραμικρό αίσθημα θυμού.