Outsider (VK)

Κεφάλαιο 18ο

"Τι έγινε τελικά; Επικοινώνησαν με τους γονείς της;" όχι ότι αγωνιώ για την υγεία της κοπελιάς, αλλά έτσι, για να ξέρω τι ώρα θα φύγουμε από εδώ.

"Ναι! Θα έρθουν όσο πιο σύντομα μπορούν." λέει ο Βαγγέλης όχι και τόσο ενθουσιασμένος... Αυτό με φοβίζει. Πόσο σύντομα θα είναι άραγε αυτό το σύντομα; Ελπίζω να μην το ξημερώσουμε στο νοσοκομείο!

"Δηλαδή σε πόση ώρα;" αυτόματα αποφεύγει την ματια μου και αυτό με ανησυχεί...

"Να..." ωχ! Για να φοβάται αυτός να μιλήσει σημαίνει ότι έρχεται το κακό το νέο! "Οι γονείς της μένουν στην Καλαμάτα... Και δεν πρόκειται να είναι εδώ πριν τις τρεις..." λέει και απομακρύνεται μερικά εκατοστά από εμένα. Καλά κάνει και φυλάγεται να μην τον χτυπήσω! Αυτή η ανακοίνωση μου έρχεται σαν κεραμίδα. Θα πρέπει να έχω αλλάξει τουλάχιστον δέκα χρώματα.

"Αν είσαι με τα καλά σου, θα με πάρεις, θα φύγουμε και θα πάμε σπίτια μας! Εγώ δεν κάθομαι εδώ μέχρι τις τρεις! Η γιαγιά μου θα φρικάρει αν επιστρέψω τα ξημερώματα!"

"Δεν μπορούμε να την αφήσουμε μόνη της... Αν θέλεις φύγε! Εγώ πάντως θα κάτσω όσπου να έρθουν οι δικοί της" είμαι πολύ θυμωμένη! Τι να του πω; Να του πω πως είναι υπερβολικός; Να του πω πως τώρα θα μπορούσαμε να διασκεδάζουμε αντί να νταντεύουμε μια ξένη;

"Ωραία! Εγώ φεύγω!" του δηλώνω και γυρίζω την πλάτη μου. Φορώ το μπουφάν μου κι έπειτα την τσάντα... Περπατώ ως το τέλος του διαδρόμου... Δεν ξέρω! Δεν αισθάνομαι και τόσο καλά, κάτι με κάνει να λυπάμαι που τον αφήνω μόνο... Κάτι μου λέει πως το σωστό είναι να μείνω εδώ και να του κάνω παρεα από το να τον αφήσω να βαριέται, να ανησυχεί, να νυστάζει... Κι'αυτό γιατί δεν σκέφτεται μόνο τον εαυτό του... Αλλά νοιάζεται τους άλλους, νοιάζεται την κοπέλα εκεί μέσα όπως νοιάστηκε κι εμένα όταν είχα χάσει τον δρόμο μου, όταν με πλήγωσε ο Κώστας...

Χωρίς να το σκεφτώ πολύ γυρίζω πίσω. Τον βλέπω να με παρκολουθεί με ένα ικανοποιημένο χαμόγελο. Απλά... Δεν ξέρω τι να του πω, συγγνώμη; Δεν καταλαβαίνω αν κολλάει.

"Τελικά δεν μπορείς χωρίς εμένα, έτσι;" αστειεύεατι κι εγώ γνέφω. Ίσως πια όντως να μην μπορώ χωρίς εκείνον...

...

Πήρα τηλέφωνο την γιαγιά μου και την ενημέρωσα ότι θα μείνω έξω το βράδυ. Στην αρχή όταν πρωτοάκουσε νοσοκομείο κοντέψαμε να την χάσουμε... Μετά, όταν με την βοήθεια της φίλης της Κούλας που της έκανε αέρα για κανα πεντάλεπτο συνήρθε, της εξήγησα που ακριβώς είμαι και τι έγινε και έτσι ηρέμησε.