Outsider (VK)

Κεφάλαιο 32ο

Το χέρι μου τρέμει συνεχώς από το άγχος πράγμα που με δυσκολεύει πάρα πολύ στο να πετύχω την γραμμή του eyeliner.

Μετά την δεύτερη αποτυχημένη προσπάθεια καταφέρνω να κάνω αυτή την γραμμή και να τελειώσω το μακιγιάζ μου. Κοιτάζομαι στον καθρεφτη. Είναι αρκετά έντονο ώστε να γίνονται ευδιάκριτα τα χαρακτηριστικά μου πάνω απο την σκηνή. Σκουρο κόκκινο κραγιόν στα χείλη μου, συνδιασμός καφέ με μπεζ-χρυσή σκιά, eyeliner και τερακοτα για να τονίσω τις γωνίες μου.

Τα μαλλιά μου τα ίσιωσα στην εντέλεια με αποτέλεσμα να φτάνουν μέχρι την μέση μου. Για ρούχα διάλεξα ένα στενό ψηλόμεσο τζιν με ξεβάματα και ένα απλό μαύρο τοπάκι. Την διαφορά κάνουν τα ψηλά μποτάκια μου με τον τρακτεροτό πάτο και τα μακριά ασημένια σκουλαρίκια μου... Νομίζω δείχνω αρκετά λαμπερή σήμερα.

Ψεκάζομαι με το άρωμά μου και βγαίνω από το δωμάτιο... Οι γονείς μου είναι εδώ... Για να με δουν σε αυτό το πρώτο μου βήμα! Πραγματικά δεν το πίστευα πως βρίσκονται μπροστά μου όταν τους είδα να στεκονται στην πόρτα... Νόμιζα πως θα μου κρατούσαν για πάντα κακία.. Κι όμως! Είναι εδώ! Κια αυτό μου δίνει δύναμη και αυτοπεποίθηση τοση πολύ ώστε να σαρώσω στον διαγωνισμό... Είναι απλά μια κίνηση το να έρθουν εδώ μα για μένα σημαίνει πως επιτέλους πίστεψαν στις δυνάμεις μου. Και δεν θέλω να τους απογοητεύσω!

"Κούκλα μου... Είμαι περίφανη για σένα!" λέει η μητέρα μου συγκινημένη καθώς με αντικρίζει να βγαίνω απο το δωμάτιο.

"Καλή επιτυχία αγάπη μου... Αν και την έχεις!" ο πατερας μου για πρώτη φορά σπάει το αυστηρό ύφος του και... Ανοίγει τα χέρια για να με προσκαλέσει στην αγκαλιά του!

Χωρίς δεύτερη σκέψη χώνομαι ανάμεσα στα δυο του χέρια... Είμαι τόσο ευτυχισμένη! Νιωθω μια μεγάλη ανακούφιση... Τόσο καιρό μου μαύριζε την καρδιά να είμαι απόμακρη απο την οικογένειά μου. Και τώρα πρώτη φορά μετά από χρόνια νιώθω πως μας ενώνει κάτι ισχυρό...

Τσεκάρω μία ακόμη φορά το κινητό μου πριν οι γονείς μου με συνοδεύσουν ως το θέατρο που θα διεξαχθεί η συναυλία... Περιμένω εδώ και ώρα την απάντηση του Βαγγέλη στο μύνημά μου. Θα έρθει αραγε να με δει; Χρειάζομαι να τον αισθάνομαι κοντα μου όταν θα είμαι εκεί πάνω... Και ολα θα κρίνονται από μερικές στιγμές... Η αγωνία με καταλαμβάνει όταν συνειδητοποιώ πως έχει έρθει η απάντηση.

'Μωρό μου λυπάμαι πάρα πολύ...😢 Ο πατέρας μου μου απαγόρευσε να έρθω! Δεν θα μπορέσω να είμαι εκεί, το σώμα μου! Γιατί το πνεύμα μου δεν θα μείνει λεπτό μακριά σου!'