Outsider (VK)

Κεφάλαιο 40ο

Mousitsa's pov

Αφού βρήκα επιτέλους να παρκάρω κατέβηκα από το αυτοκίνητο. Η Βιολέτα έχει δίκιο, δεν θα έπρεπε να εξακολουθώ να κυκλοφορώ με αυτοκίνητο, χωρίς δίπλωμα, δεν θέλω να με τρέχουν κι άλλη φορά... Απλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς γιατί με βολεύει αφάνταστα στο να φεύγω από την δουλειά το βράδυ που δεν υπάρχουν συγκοινωνίες.

Πάλι άργησα γαμώτο! Τι να κάνω που είχε κίνηση! Κι αυτός ο μαλάκας το αφεντικό μου θα φωνάζει πάλι και θα μου πρήξει τα αρχίδια! Όχι ότι φοβάμαι μην με διώξει, αφού μαγαζί χωρίς εμένα θα είναι άδειο μαγαζί. Απλά θα μου τα πρήξει και θα μου χαλάσει την διάθεση.

Μπαίνω στο μπαρ, αφήνω τα πράγματα μου στο δωματιάκι για το προσωπικό και πλησιάζω προς την μπάρα. Η μουσική είναι ψιλοχαλια και τα πράγματα ψόφια αφού δεν έχω αναλάβει ακόμα εγώ.

Πριν πάω όμως στο πόστο μου πρέπει να πάω στο τραπέζι του μαλάκα που με έχει σταμπάρει από την ώρα που μπήκα στο μαγαζί... Κάθεται μαζί με κάτι κοπελιές, πάλι προσπαθεί να πιάσει γκόμενα!

Αφού δεν το έχει τι το παιδεύει; Ο τύπος είναι φευγάτος... Εξάλλου όλα τα γκομενάκια για μένα έρχονται στο μαγαζί.

Θα ορκιζόμουν πως τα γκομενάκια μου είναι γνωστές φυσιογνωμίες...

Πολύ γνωστές!

Βιολέτα!

Μένω παγωμένος να την κοιτώ και να με κοιτά επίσης στα μάτια... Βιολέτα... Δεν μπορεί! Με κυνηγάει παντού;

Ο μισός μου εαυτός αναστατώνεσαι χαρούμενα μόλις αντικρίζει τα καταπράσινα μάτια της... Μου έχει λείψει το παραδέχομαι, μέσα μου επιθυμούσα σαν τρελός να την δω!

Από την άλλη όμως δεν μου αρέσει καθόλου μα καθόλου το γεγονός ότι βρίσκονται μαζί με αυτόν και τον αφήνουν να τους την πέφτει... Σίγουρα έχει βάλει την Βιολέτα μου στο μάτι γιατί είναι πανέμορφη. Τώρα τον μισώ ακόμα πιο πολύ! Δεν μπορεί να την έχασα εγώ και να την κερδίσει αυτός!

Δεν έχω ακούσει λέξη από όσα είπε το αφεντικό μου. Πιθανότατα θα με απείλησε άλλη μία φορά ότι θα με απολύσει αν αργοπορήσω ξανά. Όλες μου τις αισθήσεις τις έχει μαγνητίσει το βλέμμα της...

Τι να κάνω; Τι να της πω; Τίποτα!

Καταλήγω να φεύγω πανικόβλητος από μπροστά της χωρίς να της πω κουβέντα! Ούτε ενα γεια... Μπράβο ηλίθιε!

Πιάνω τον εαυτό μου να περνά σχεδόν τρέχοντας μέσα από τον κόσμο και ούτε να καταλαβαίνω που πηγαίνω... Φοβήθηκα, κόλλωσα... Δεν αντέχω άλλο! Την θέλω δική μου όπως πριν, θέλω ο χρόνος να γυρίσει πίσω, να μην κάνω τη μαλακία που έκανα ώστε να έχω ξανά το θάρρος να της μιλάω. Να μην με σιχαίνεται...