Outsider (VK)

Κεφάλαιο 42ο

Violeta's pov

"Βιολέτα!" Λέει καθώς καρφώνει το βλέμμα του πάνω μου. Αποφεύγω να τον κοιτάξω...

"Ήρθα να δω αν είσαι καλά... Χτύπησες το κεφάλι σου..." Ψέματα! Ήθελα να τον δω αν και ξέρω ότι δεν πρέπει... " Αλλά βλέπω ότι είσαι μία χαρά οπότε να πηγαίνω..."  Πρέπει να φύγω μακριά του όσο το συντομότερο. Πλέον φοβάμαι πως κάθε φορά που τον πλησιάζω θα κάνει κάτι και θα καταλήξουμε να φιλιόμαστε κι εγώ σαν χαζή να πιστεύω ότι μου λέει...

"Κάτσε! Βιολέτα! Θέλω να σου πω!" Με προφταίνει πιάνοντας μου σφιχτά τον καρπό... Ήμουν σίγουρη ότι θα το έκανε αυτό. Δεν ήρθα για να φύγω τόσο απλά, το ήξερα από την αρχή.

"Η κοπέλα σου σε περιμένει... Μην καθυστερείς" λέω και πάω να φύγω μα δεν με αφήνει... Τι σκατά; Τι θέλει; Αφού βρήκε ήδη καινούργιο παιχνιδάκι! Την έφερε κι εδώ για να μου δείξει πόσο τίποτα ήμουν για αυτόν! Τι ζητάει επιτέλους από μένα; Τι περιμένει; Να αρχίσω να οδύρομαι για χάρη του;

"Δεν είναι η κοπέλα μου..." Λέει σαν να εξηγεί κάτι φυσιολογικό... Μου φέρνει αναγούλα στο στομάχι!

"Μη μου πεις ότι είναι αδερφή σου!" Τον ειρωνεύομαι κι αμέσως σκοτεινιάζει περισσότερο από πριν.

"Όχι!" Φωνάζει αυθόρμητα...

"Α Ναι σωστά! Κοπέλα σου είναι η Κρίστη... Κι αυτή λογικά θα είναι μία ακόμα άτυχη κοπέλα την οποία εκμεταλλεύεσαι για κάποιο λόγο! Ίσως θα έπρεπε να πάω τώρα και να προειδοποιήσω το κοριτσάκι να κόψει πέρα όσο είναι νωρίς" του λέω γεμάτη θυμό. Θέλω απλά να αφήσει το χέρι μου και να μην τον ξαναδώ ποτέ!

Όχι δεν έχω ζηλέψει! Απλά θυμώνω επειδή ενώ παραμένει ίδιος απαιτεί να ακούσω και να πιστέψω τις παπαριές του.

"Ναι" του ξεφεύγει και αμέσως σκύβει το κεφάλι του...

"Τι ναι;" Πραγματικά δεν έχει το θεό του!

"Ναι! Αυτό ακριβώς είναι! Είναι μία συμμαθήτριά μου την οποία χρησιμοποίησα ακριβώς για να σε κάνω να ζηλέψεις..."

Δεν έχω λόγια! Τι να πω για αυτόν τον άνθρωπο... Δεν έχει ίχνος ντροπής επάνω του... Είτε είναι αλήθεια είτε ψέμα αυτό που μόλις είπε.

"Είσαι τραγικός!" Λέω γεμάτη αηδία προς το πρόσωπό του.

"Το ξέρω" παραδέχεται...

"Άσε με να φύγω τώρα..." Σχεδόν τον προστάζω...

"Όχι! Μην πας πάλι μέσα!" Λέει και με παγιδεύει στα χέρια του... Φαίνεται αρκετά ταραγμένος... Ψυχολογικά!