son adım ve şehre giriyorum
gün batımına ramak kalmış
fakat henüz ışıkları yakmamışlar
sırtımda çantamda getirdiğim kasvet bulutları
ardımda kapısını kilitleyip çıktığım mutsuzluklar
ben küskün sanırdım kendimi
halbuki matemimi tutan bir şehir var
adım sayar gibi sayıyorum nefesimi
her nefesimde penceresinden çıkan anılar
hepsi güvercin gibi özgürlüklerine kavuşuyorlar
kimse bilmez kimse görmezdi
bilen de bilmezden geliyordu
yıllardır soğuğunu içtiğim demir parmaklıklar
bana bu suratlardan daha sıcaktılar
giderken sormadı kimse son arzumu
varırken de görmedi kimse hatırımı
sayılı nefesim kaldı köreldim birden
çalmadım kırmadım yok yere öldüm
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yalnızlık Mesaisi (YENİDEN BASILACAK)
Poesía"sende fırtınalar kopuyorken, onda yaprak kıpırdamıyorsa; aynı iklimi paylaşmıyorsunuz demektir."
