Once Again (Wattys2016)

Chapter Three

   Love is a thing that changes people. It may be good to bad or vice versa. Nevertheless, it still affects how we used to be.
      -Chelsea Kiarra Fernandez, 20

------------------------------------------------------

    Pain changes people to something they weren't before. It destructs their whole being and now having a hard time getting their self again.

     As I walk through the hallway, I can't help myself from overthinking those. Dad said I'm a mere victim of trials, but why? Bakit hindi nalang 'yung iba na hindi hamak na mas malakas pa keysa sa akin.

"Don't you know that good energy brings good vibes?" sambit niya at sinabayan akong naglakad. Nakakatakot ang biglang pagsulpot ng taong 'to.

"Please shut up. I'm having a deep thought and you're distracting me." bulyaw ko at mas naunang naglakad sa kaniya. Ngunit binilisan niya rin ang paglakad at naabutan niya ako.

"You should smile a bit. Para naman mas gumanda ka."
Natigilan ako sa sinabi niya at hinarap siya.

"I don't have to. Because even if I'm not doing anything, I'm always gorgeous." ani ko at nagpatuloy nang maglakad.

Hinawakan niya ang braso ko na mabilis ko namang itinabig. Hinarap ko siya at diretsang tumingin sa kaniyang mga mata.

"By the way, don't talk to me like that. We're not even friends."
Imbes na umalis ay hinawakan niyang muli ang kamay ko.

"Ano ba?!"

"We're friends now." nakangiti niyang tugon habang nakatingin sa kamay naming nag-hand shake 'kunwari.'

Napasulyap naman ako sa kamay namin at mabilis din iyong hinablot.

"Tss. Friendship can't benefit me." I blabber as I walk towards our room.

      Ako nalang ang natira sa classroom dahil umalis na ang mga kaklase ko. Pagkatapos kong ayusin ang mga gamit ay lumabas na rin.

"What the hell are you doing here?" bulyaw ko pa pagkakita sa kaniya sa labas ng pintuan.

"Maybe you haven't had a friend, do you?" napa-ayos ako ng tayo pagkarinig no'n.

"Of course I have. I have many." pahina nang pahina ang boses ko at agad ding nag-iwas ng tingin.

What is wrong with having no friends? Isn't it advantage for yourself dahil mas marami kang oras para sa sarili mo?

"Okay so let's say you have one."

"I said I have many!" I insisted.
Bahagya siyang natawa sa reaksiyon ko.

"Okay, okay. Let's just have lunch." aniya at hinawakan ang braso ko.

"Why would I eat lunch with you? We are not--"

"Because we are friends. Friends supposed to do that." aniya na para bang pinapamukha sa akin na hindi ko pa talaga nasubukan ang bagay na ito.
The nerves of this guy!

"I can eat by my own." angal ko pa pero nagpatangay rin sa hila niya.

"What do you want to eat?"

"I said I don't want to eat with you!" medyo napalakas ang boses ko kaya pinagtitinginan na kami ng mga tao dito.
Pake ko sa kanila? Sisigaw ako hangga't gusto ko dahil buhay ko 'to.

"You want steak? Or salad? And your beverage?" nasapo ko nalang ang noo ko sa kakulitan ng lalaking ito.

Marami pa siyang tinanong pero ni isa wala akong sinagot. Pilit niya akong dinala rito kaya problema niya kung anong ipapakain niya sa akin.
Nakapatong ang dalawa niyang kamay sa mesa habang nakatingin siya sa akin na para bang hinihintay ang aking kasagutan. Nakipagtitigan lang din ako sa kaniya pero mas intense dahil nakataas ang kilay ko.

Huminga siya ng malalim saka ako nginitian.

"Okay." aniya at nagtungo na ng counter.

Wait, did I unconsciously say anything?

       Napaayos ako ng upo nang makita siyang paparating. May dala siyang isang tray, and to my surpsise. May apat pang waiter ang nakasunod sa kaniya at may dala ring tig-isang tray. What is he thinking?

Pinwesto na nila ang mga pagkain at buti na lang ay nagkasya 'yon lahat sa mesa namin. Nilipat lipat ko ang tingin sa kaniya at sa mga pagkain sa mesa.

"What's gotten on you?"

Ngumiti lang siya ng maliit at napakamot sa ulo.

"You never said what you wanted to eat, so I just ordered anything possible. " aniya at nilagyan ng chicken curry ang plato ko.

Matapos kong tikman ang pagkaing iyon ay may kung anong plano ang pumasok sa utak ko.

Tumingin ako sa wrist watch ko at tumayo.

"Oh, I forgot. May pasok pa pala ako. Sorry!" sigaw ko at mabilis na tumakbo palabas sa restaurant.

Muli, hindi mawala ang ngiti sa aking mga labi. Ngiti ng tagumpay. Tingnan natin kung mauubos ba niya 'yong lahat.
He wants to be friends with me? Let's see if he can stand me being like this.

I love challenges, by the way.

       Muli akong napangiti. Ang saya talaga ng buhay.

      Kinabukasan,  napakaganda ng aking gising dahil kampante akong hindi na muling lalapit sa akin ang lalaking iyon.

"You're smiling a lot, Chelsea.  Something happened?" puna ni  Daddy habang nasa hapag kainan kami.

Tiningnan ko siya at nginitian.

"Nothing much. I just did a great revenge yesterday. " sabi ko at muling sumubo ng pagkain.

"Are you that happy?" natigilan ako sa sinabi niya.

Napakaseryoso ng boses ni daddy at para bang pinapahiwatig nito na kailangan kong pag-isipang mabuti ang isasagot ko.
    Am I really happy? I mean, what's the point of being happy when its going to vanish someday? Since the day he left me, I've never felt the exact happiness. Not ever.

"It doesnt matter if I'm happy or not, dad. I just have to live this life and wait 'til I die." ani ko at napayuko.

Napailing si daddy at halatang dismayado sa naging kasagutan ko.

"That's not how you should live your life, dear." sabi ni Daddy na may pagkadismaya ang boses.

"You should live life to its extent and give your most." pilit ko siyang nginitian.

"Give your most? Yet in the end, you'll still suffer in great pain?" may panunumbat sa tono ng aking pananalita ngunit nananatili itong mahina.

"Its your choice." aniya at hinawakan ang kamay ko na nakapatong sa mesa.

"Being in pain is not a choice, dad."

"Yes, but the fact that you remain in pain is what you choose."

    I didn't utter a word. Dad is partially right. But for me, is it really our choice? Isn't it appropriate to say that it is our heart's choice?