Once Again (Wattys2016)

Chapter Eighteen

When you try to bury things, but you can't even let go of it.
       -Chelsea Kiarra Fernandez, 20

----------------------------------------------------

"Kiarra," aniya at hinablot ang kamay ko. "wait."

Tila bolta-boltaheng kuryente ang pumasok sa katawan ko nang dumampi ang palad niya sa akin.

Napapikit ako nang madiin at inis na tinabig ang kamay niya.
"Don't you dare touch me! Nandidiri ako sa'yo." giit ko pa nang hindi man lang siya nilingon.

Nagsimula na akong maglakad nang hinablot na naman niya ang kamay ko. Inis ko siyang nilingon at hinarap na tila ba'y namumula na ang mukha sa galit.

"Stop making a scene, Enriquez. You're no good to be an actor!"
Unti-unting lumuwag ang hawak niya sa kamay ko at napatango.

I turned around and took a step forward. Nakailang hakbang pa lamang ako ay nagsalita na naman siya.

"I made a mistake that day." mahina niyang sambit, na para lang bumubulong.

I stopped. No, those words made me stop. I faced him and took the moment to talk.

"Huh!" I said and smiled bitterly. "You realized too late. I'm happy now,  even happier when I was with you." Hindi na siya nakapagsalita kaya kinuha ko ang opurtunidad na iyon upang tuluyan nang umalis.

Nagmamadali akong pumunta sa parking lot, just to realize na hindi ko pala dala ang sasakyan ko.

"Urghhhh!" ani ko at hinampas-hampas ang itim na ford sa harapan ko.
" Kainis ka, Enriquez!" ani ko at sinipa ang gulong ng sasakyan.

Patuloy ko iyong pinagsisipa hanggang namalayan kong unti-unting bumababa ang window shield.
Napaatras ako nang bahagya nang sumilip mula roon ang isang binatang naka t-shirt na black at naka bonnet na kulay maroon. Nakataas ang kilay niya at ibinaba ang telepono mula sa kaniyang tenga.

"You think this is your car?" Taas kilay niyang tanong.

Napataas din ang kilay ko pagkarinig no'n. 'Wag niya akong ginaganyan.

"Don't you know what you've done? We just got into a fight with my girlfriend and I'm supposed to fixed it today. But here you are," aniya at tiningnan ako mula ulo hanggang paa.
"Urgh! You ruined us! Shit!" aniya at bigla nalang sinara ang window ng sasakyan. Pinaharurot niya ito nang ubod ng lakas at nilisan ang parking lot.

Sinundan ko lamang iyon ng tingin at tinitigan ang pwestong pinagparadahan niya kanina.

"Wow, hindi man lang ako pinasagot."ani ko at napailing nalang.

Pinili kong umalis nalang ng parking lot at lumabas ng university.

        Pumara ako ng taxi at sinabi sa kanya ang destinasyon ko. Napasulyap ako sa wrist watch, 1:25 na.
Kinuha ko ang cellphone mula sa bag at pinatay iyon. I wan't to think. And I don't want distractions.

Nang makarating na sa lugar ay nagbayad na ako't bumaba.
Pinasadahan ko ng tingin ang naturang lugar.
Huminga ako ng malalim at pinikit ang aking mata. Nagpaikot-ikot ako kahit nasa gilid pa ako ng daan. Wala naman akong dapat ikabahala dahil konti lang ang nagdadaanang sasakyan sa lugar na ito.

Naglakad pa ako ng konti bago ko tuluyang nakita ang aking ninanais. This relaxing feeling, nakakamiss.

Hinubad ko ang flat sandals at inihagis ang sling bag sa kung saan. Nagtatakbo-takbo ako sa mapuputing buhangin at sa ilalim ng mainit na sinag ng araw.

I cared less. Mas mabuti nga ito kaysa sa lugar na kinabibilangan ko.

Nang napagod na ako katatakbo ay naupo ako sa lilib ng punong kahoy at isinandal ang katawan doon.
Pumikit ako at pinapakinggan ang hampas ng alon sa dalampasigan. Ilang ulit akong bumuntong-hininga bago ko binuksan ang aking mata.

Napatingin ako sa lugar na kinalalagyan ko ngayon.
Why am I even here? Is it really to relax? Or it's because of something? Something I beg to bury.

"Waah! What are you doing?" Ani ko at mabilis na tumakbo kasi kinikiliti niya ako.
Hinabol niya ako sa tinutusok-tusok ang tagiliran ko.
"Xav, itigil mo yan. Waaah! Mamamatay ako!" Sigaw ko ngunit patuloy sa pagtakbo.

Binilisan niya ang takbo hanggang tuluyan na niya akong naabot. Hinablot niya ang kamay ko dahilan para mapalingon ako sa kaniya.

Nang magkaharap na kami ay agad niyang inilapit ang labi niya sa akin.
Hinapit niya ang bewang ko dahilan para mas magkalapit kami. I closed with my eyes with the feeling.
He then parted our lips and look straight into my eyes.
"You'll die because of my love." He said then gave me a smack.

I just smiled and held his hands. We came back to the rest house built by him. Para lang daw sa amin 'to.
At ang lugar na 'to ay pag-aari na raw namin mula ngayon.

Nakaupo lamang kami sa ilalim ng punong kahoy. Ang ulo ko ay nakahilig sa balikat niya at ang kamay nami'y magkahawak. Pinaglaruan niya ang mga palad namin at ako nama'y nakatingin lang sa kaniya.

"Xav," I paused.
"Hmm?" aniya na hindi man lang ako nilingon.

"Will you still visit here if we broke up?" napansin kong natigilan siya at nilingon ako.

"We're not breaking up." aniya at muling hinawakan ang kamay ko. Ngunit hindi na niya ito pinaglaruan. Nakahawak lamang siya rito nang mahigpit. Ewan ko ba. Pero napapansin kong nanlamig ang kamay niya.

"What if we will?" I insist, ngunit umiling lamang siya.

Hindi na lamang ako nagsalita dahil baka mag-away pa kami.

"Kiarra," he said then took a glance towards me.
"Kiarra is my princess. She is my love. My life, and my future wife."

He uttered those words without even breaking our gaze. Napayuko tuloy ako ng wala sa oras dahil napansin kong nakatingin na sa akin ang ibang panauhin.

February 1, 2014. Its his 9th birthday.  The hall was decorated with light blue vintage motiff. Spotlights and even some of tge medias were here. It was a big party for the future heir of their company.

Xav looked at me with a smile.

"And no one can ever replace her in my heart." I almost shed tears, but I still managed to smile.

I hear the crowds
cheered and clapped.

He took steps towards me. Then offered his hand to go up the the stage. I never hesitated because Xav is there.

He clung his hands to my waist then look at his visitors. Some of it were their investors, family friends and politicians. But he ignored those and continued doing but he wanted.

"I just want all of you to know, that the girl standing beside me, Chelsea Kiarra Fernandez, is the girl I love so much and the only one I want to see wearing a bridal gown and walking down the aisle towards me."
The loud cheering of the crowd filled th hall.

What he did next was beyond my expectations.
Hinapit niya ang bewang ko palapit sa kaniya. He looked at me then slowly closed his eyes while his face is getting nearer.

I also closed my eyes and we just kissed in front of the crowd.
A thing I never expect he'd do and I never expect I can.