Once Again (Wattys2016)

Chapter Four

Not all good intentions bring good results.
    -Chelsea Kiarra Fernandez, 20

--------------------------------------------------

"Hi!" bati niya nang mapansin akong naglalakad sa hallway.

Gaya ng nakasanayan, hindi ko siya pinansin at nagpatuloy lang sa paglalakad.

Hindi ko naman ma-deny na medyo kahanga-hanga ang ugali ng lalaking ito. After what I did yesterday, sino'ng mag-aakalang lalapitan pa pala niya ako? Wow! He's quite impressive.

Patuloy lamang siya sa paglalakad sa aking gilid. Wala atang ibang inaabangan ang lalaking 'to kundi ang pagdating ko.

"Why did you suddenly left yesterday? The food there was actually great." sikreto akong napaismid sa sinabi niya.

Ganyan ba siya ka-slow para hindi ma-gets ang pinaggagawa ko sa kaniya? O nakisama lang siya sa mga trip ko?

"Simple," ani ko at huminto saglit. Umikot ako at hinarap siya. "I don't want to eat with you." dagdag ko pa at nagpatuloy nang maglakad.

     Alam kong nakasunod lamang siya sa akin ngunit nanatili siyang tahimik. 'Di kalauna'y nagsalita rin siya.

"Dapat pala umalis nalang ako para komportable kang nakakain." aniya at napayuko.  Napailing  ako sa sinabi niya at bahagyang natawa.

"That was touching. But I'm not touched at all." sarkastikong tugon ko at inirapan siya.

          If being like this is the only way to get rid of him, then I have to be like this no matter what.

"Pwede bakitang tanungin? Kahit isa lang?" he said. I stopped for a while then faced him.

"What?"

"Is it that hard to trust again?" I was taken aback with what he said.
Nag-iwas ako ng tingin at itinuon ang atensyon sa paligid. Hinayaan ko ang utak kong mag-isip saglit.

"Its not hard. I just don't feel like trusting people again. " sabi ko habang nakatingin sa mata niya.  Huminga siya ng malalim at nginitian ako.

"Thanks for being so honest." aniya at bahagyang umatras. "Don't worry. You can trust them again. I assure you that. " Tinapik niya ang balikat ko. 

Nanliit ang mata ko at hindi ako nakapagsalita. Npatingin nalang ako sa likuran niyang papalayo sa akin.

"What is he talking about? Tch!" ani ko at sinulyapan ang balikat ko.

"That was touching."

         Nakaupo na naman ako sa bench habang nakasalang ang headset sa aking tenga. Naramdaman kong may papalapit ngunit hindi ko iyon pinansin at nagpanggap na hindi siya nakita.

    Tumabi siya sa akin. Kanina ko pang napapansin ang mga titig niya but I cared less at first, pero habang tumatagal ay hindi ko rin kinaya. Kinuha ko ang headset ko at hinarap siya.

"What are you looking at? Are you a pervert?"  sumbat ko pa na nanliliit na ang mata.

    Animo'y wala siyang narinig bagkus ay nginitian pa nga niya ako.

Nasa tamang pag-iisip pa ba talaga ang lalaking ito?

"I never thought I can gather my courage and get close to you like this." aniya  at sinulyapan ang maliit na distansya sa pagitan namin. Natigilan ako sa sinabi niya.

"What are you talking about?"

"Nothing." nagpilit siya ng ngiti.
"By the way, I prepared lunch for you." aniya at nilahad  ang lunch box sa akin.