Once Again (Wattys2016)

Chapter Eleven

       You can't control emotions, and sometimes with actions. 
     -Chelsea Kiarra Fernandez, 20

--------------------------------------------------

Paglabas ko ng classroom ay agad na bumungad sa akin si Zach na nasa harap ng pintuan.

Mabilis akong naglakad at nakisiksikan sa kumpulan ng estudyante upang makatakas sa kaniya. Nabundol ako ng isang estudyante  sa labis na pagmamadali. Napansin kong may nahulog na bagay ngunit hindi ako nagdalawang isip na iwan nalang iyon. Nais ko lang siyang matakasan ngayong araw. Kahit ngayon lang ayaw ko muna siyang kausapin.

"Chelsea!" tawag niya pa. Hindi ko siya nilingon bagkus ay mas lalo pang binilisan ang paglakad.

Lakad-takbo ang ginawa ko upang hindi niya ako maabutan. Nakita ko ang comfort room kaya agad akong pumasok doon. Hinahabol ko ang hininga nang tuluyang makapasok.
Nilagay ko ang mga gamit sa harap ng salamin at inayos ang aking mukha. Para akong sumali sa karera sa katayuan ko ngayon. Kinuha ko ang suklay sa bag at naglagay ng kaunting foundation at lipstick.

Humugot ako ng malalim na hininga at pinikit ko ang dalawang mata. Siguro nama'y hindi niya ako nakitang pumasok 'di ba?

Innayos ko na lamang ang gamit at sinilip ang may pintuan. Nang mapagtantong wala siya sa labas ay lumabas na rin ako. Prente akong naglalakad nang may bigla nalang humila sa akin papunta sa kung saan. Ayoko namang sumigaw dahil may mga klase pang nagaganap. Ayoko ring mapagalitan ng mga professors dito.

     Lumabas kami ng building at dinala niya ako sa bench. Sa usual naming upuan tuwing magla-lunch kami.

"Ano ba?" ani ko at inis na itinabig ang braso niya. Pinisil ko  ang kamay ko at pinaikot-ikot ito dahil namumula talaga siya.

"Chelsea, why are you avoiding me?" hindi ako sumagot at nanatiling nakayuko.

"Chelsea, please. Talk to me." hinawakan niya ako sa magkabilang balikat. His eyes were pleading.

Humugot ako ng malalim na hininga upang itakwil ang mga kamay niya.
"Not now, Zach. I don't want to betray myself right now." ani ko at tinalikuran na siya.

Nakailang hakbang pa lamang ako nang mabilis niyang hinablot ang kamay ko. Pinaharap niya ako sa kaniya at hinawakan ang magkabila kong balikat.

"Chelsea, look at me." utos niya.

Nanatili akong nakayuko.
Naramdaman ko nalang na hinawakan niya ang panga ko at unti-unti itong inangat para magka-level kami.

"Look me in the eyes, Chelsea." his words can already send chills to my spine. Idagdag pa ang mga kamay niya.

"Please, Zach. It's not yet time to break the walls I made. I was strong enough to face it on my own. And I don't want anybody to break it." hindi ko mapigilan ang pag-agos ng luha sa aking mga mata.

Hinawakan niya ang magkabila kong pisngi at pinunasan ang luhang dumadaloy rito.

"There's nothing more childish than keeping this feeling I felt for you as secret, Chelsea. I may broke the walls you built, but that is for your sake. I want to open your eyes, and also your heart to this kind of feeling. I want you to completely forget the pain you had, and let those remain as part of your memories. Let's call it life." mas lalong bumuhos ang luha ko pagkarinig no'n. Nakakainis na ang pagiging optimistic niya. Nakakainggit na!

"Trust me this time, Chelsea. I'll never make you cry. If I do, I won't show myself again in front of you." his voice is full of sincerity.

Napansin ko ang ilang butil ng luha na tumatagaktak sa pisngi niya. His eyes were pleading.
Hindi ko na alam ang gagawin ko. I need some guidance. Sa tingin ko'y hindi ko kayang mag-desisyon para sa sarili ko ngayon. Just please, I need someone right now.

"Zach..." ani ko at hinaplos ang kamay niya sa pisngi ko. Tumango naman siya.

"I've been in pain. I suffered those craps. I was down. I was half-dead." humingos ako at tumingin sa mga mata niya.

"Yet, I'm still here. I'm breathing fine." napangiti ako ng mapait.
"I thought living a long life will
let you learn many things. I realized just now, that living a long life and living a good life is quite different. " naroon ang pagtataka sa mukha niya.

"Zach," nginitian niya ako.
"You know I had hard time trusting people right?" tumango naman siya.

Nginitian ko siya ngunit hindi napawi ang lungkot sa boses ko.

"You can wait for me, right?"

Bumagsak ang balikat niya at napapikit. Kasabay no'n ang sunod-sunod na pagdaloy ng luha sa kaniyang pisngi. Hinayaan niya akong makita siyang umiiyak.

Patuloy sa pag-agos ang luha niya ngunit hindi napawi ang ngiti sa kaniyang mga labi.
Pinunasan ko ang luha niya sa pisngi nang bigla nalang niya akong hinatak palapit sa kaniya. Niyakap niya ako ng sobrang higpit at doon umiyak sa balikat ko.

It was so shallow of me to say those words. But what can I do? I wasn't able to control my mouth. I wasn't able to control my emotions.

"I didn't expect it, Chelsea. Thank you so much. Thank you for trusting me." mas lalo pang humigpit ang yakap niya. Inangat ko ang mga braso ko at hinaplos ng bahagya ang likuran niya.

"I know you will stand your word, Zach. I trust you. You're a man of your words." ani ko at ngumiti.

Napansin ko ang bahagya niyang pagtango at kasabay no'n ang malawak niyang pagngiti.

I hope it won't be a failure this time.