Once Again (Wattys2016)

Chapter Twenty

Is it possible for the same thing to break and fix what's broken?
-Chelsea Kiarra Fernandez

---------------------------------------

Nang mapansin ni dad na hindi ako sumagot ay napatango lamang siya. Tanda na naintindihan niya ang paglilihim ko.

"I understand," aniya at naupo sa sofa sa gilid ko.

"But when you go out next time, sabihin mo sa akin, okay? Mamatay ako nang maaga sa pag-aalala eh."
Napayuko nalang ako. Para tuloy akong na-guilty sa pagka-selfish ko. Nais kong makalimot sandali, ngunit hindi ko man lang naisip ang mga tao nag nagmamahal sa akin. Pansamantala ko pa silang kinalimutan at talagang in-una ang sarili ko. Nakakainis na.

"I'm sorry, Dad." Ani ko habang nakayuko pa rin. Hindi ko man lang naisip ang maaaring mangyari kay daddy sa labis na pag-aalala sa akin. Maaari siyang mawala sa tabi ko anumang oras.

Tumango siya at hinaplos nang bahagya ang buhok ko.
"It's fine. Just don't do it next time." Aniya at ngumiti.
I weakly smiled. Ang bait talaga ni daddy.

     Tahimik lamang kami habang nakaupo nang magkatabi sa dining area. Tanging tunog nang kubyertos ang maririnig sa lugar.

Nang hindi ko na kinayanan ay ibinaba ko ang kutsara at tumigil muna sa pagkain.

"He showed in our school, dad." Nakayuko kong tugon.
Napansin kong nabigla si daddy dahil hindi niya nagalaw ang mga kamay niya.

Unti-unti niyang inangat ang mukha niya at tiningnan ako.

"When? Ano'ng ginawa niya sa'yo? Siya ba ang dahilan kung bakit hindi ka namin ma-kontak? Sinaktan ka ba niya?" Napangiti ako sa sunod-sunod na tanong ni daddy.

Umiling ako at ngumiti.
"He didn't do anything, dad. He just recognized he was wrong that night." Ani ko at sinalubong ang mata niya.

Bumuntong-hininga siya.
"So," aniya at nilalaliman ang tingin sa akin.
"You've been to that place?"

Hindi ako nakapagsalita.  Napakagat ako sa labi at napayuko. Dad forbid me to go that place. For a reason I don't even know.

"Again, Chelsea?!" Aniya na bahagya nang tumaas ang boses.

"How many times have I told you to stop going to that place? Its not a help! Palalain lang no'n ang nararamdaman mo." ani Dad at napasapo sa noo niya at umiling.

"I'm sorry, dad." Sabi ko na nakayuko pa rin. I don't have the guts to look at dad's eyes. Natatakot ako sa maari kong makita.

"I thought you understood me, Chelsea? You even promised." Ani dad na halatang pinilit kumalma. Alam kong ayaw niyang nagagalit sa akin, pero ako lang din ang gumawa ng rason para magalit siya. Ang sama ko talaga.

"But that place is a remedy for me, dad." Ani ko sa mababang tono ng pananalita. When dad's angry, I have to lower my pride then.

"That's not true." Aniya at tiningnan ako. "You have your heart there broke. And that place can't fix it."

I sighed heavily. Yes, that place holds sad and beautiful memories. But there, I can also sense peace and security. That's what makes me go back to that place even if I was forbid to go.

"You can talk to me, princess. Tell me your anguish and fears. Just please, never go back to that place." Dad said, begging.

Can't I raise my freedom now? Can't I be persistent?

"Dad, that, I cannot promise." Disappointment filled his face. I already expected that reaction from him.

"Ok,then. Just let me know if you go there." Aniya at binaling na ang tingin sa pagkain.