She means nothing to me {Dutch}

-1-

{Austin}

'Austin kom naar beneden we moeten met je praten!' Ik zucht bij het horen van mijn moeders stem.

'Whatsup?' roep ik de kamer in terwijl ik de deur open. Ik zie de afkeurende blik van mijn moeder en ik probeer het te negeren.

'Je vader en ik hebben besloten om op een tweede huwelijksreis te gaan.' Ik knik

'Dus?' Ik probeer zo min mogelijk geïnteresseerd te kijken. Stiekem ben ik best wel benieuwd waarom en waar naartoe.

'Dus.. Wij hebben besloten om er een wereldreis van te maken die minstens een jaar duurt. Jij en je zus blijven hier alleen, want wij hebben vertrouwen dat dat wel gaat lukken.' Ik zucht bij het aanblik om een jaar lang met mijn tweeling zus in een huis te zitten. We lijken niets op elkaar, gelukkig. Maar ze is gewoon zo'n nerd en zo'n betweter. Ik daarentegen ben de bad boy van de school en zij maakt het soms verdomd moeilijk, omdat ik als broer zijnde voor haar op hoor te komen. Maar als ik dat te vaak doe haal ik mijn reputatie naar beneden. Lastig!

'Prima leuk, veel plezier.' Ik draai me om en loop de woonkamer uit. Dat worden een heleboel feestjes.

Ik start mijn laptop op en klik een playlist op Spotify aan. Ik luister naar de muziek en speel een schietspel op playstation als mijn zus binnen komt.

'Austin, vind jij het zomaar goed dat pa en ma weggaan?' Ik knik en hou mijn aandacht bij het spel.

'Dus jij vindt het helemaal niet erg?' dit keer negeer ik haar, ik heb mijn concentratie nodig om niet overhoop geschoten te worden.

'Hallo ik praat tegen je!' boos komt ze voor mijn scherm staan en ik hoor achter haar het geluid dat ik neergeschoten ben.

'Verdomme Emm nu ben ik dood. Ga aan de kant. Moet je niet studeren of zo?' Als ik zie dat ze geen aanstalten maakt om weg te gaan, gooi ik een kussen naar haar hoofd.

'Auw Austin dat was nergens voor nodig!'

'Jawel om jou hier weg te werken, maar het is mislukt.' Boos draait ze zich om en gooit de deur met een klap dicht. Eindelijk. Ik start het spel opnieuw op en wanneer ik na een uurtje spelen geen zin meer heb sluit ik de game af en pak mijn jas van mijn bed en loop de trap af.

'Austin je gaat wel aardig doen tegen je zus als wij weg zijn he? Anders bel ik een nanny.' Ik lach

'Een nanny? Serieus we zijn 17! ik zal goed op haar letten en haar niet zo pesten.' mijn moeder kijkt me tevreden aan en maakt de weg voor me vrij.

'Eet je mee straks?' Als antwoord op haar vraag gooi ik de voordeur achter me dicht. Oké misschien moet ik niet zo hard zijn voor mijn ouders zeker niet voor mijn moeder, maar het hoort bij mijn reputatie. Je bent pas echt iets als je het overal bent niet alleen voor je vrienden. Dus zet ik het gedrag thuis voort.

Ik loop met mijn handen in de zakken en kijk naar de grond. Ik ben onderweg naar de hangplek van mij en m'n vrienden. Normaal zou ik de brommer pakken, maar daar had ik vandaag geen zin in.

Ik word uit mijn evenwicht gebracht als er iets van achter tegen mij aanbotst.

'Omg sorry ik keek niet uit en euhm ja sorry.' Het meisje rent verder en ik kijk haar net zolang na tot ik haar niet meer zie. Ze had lang blond haar dat over haar schouders viel en zo snel ik kon zien weinig tot geen make-up op en een simpele kleding stijl. Niet mijn typ. Maar wel gek dat ze niet bloosde of mij aan bleef staren. Ik bedoel ik ben wel Austin. Iedereen kent mij hier.

'Bro daar ben je dan eindelijk. Ik dacht even dat je niet meer zou komen.' Een stevige handdruk krijg ik van mijn vriend.

'Liam, hadden wij afgesproken?' Liam kijkt me verbaast aan en barst dan in lachen uit.

'Had ik je mooi even! Nee hadden we niet ik verwachte je gewoon. je weet wel bro instinct.' Nu lach ik ook. Liam is mijn beste vriend al zolang ik me kan herinneren. We zijn samen opgegroeid en ik ben blij dat hij bij mijn groepje hoort.

'En nog een chick gefixt dit weekend?' Ik schud mijn hoofd en Liam kijkt me aan net alsof ik vertel dat ik zojuist een puppy vermoord heb. En dan valt er een grijs rond zijn lippen en ik weet maar al te goed wat dat betekent.

'Wie was het?' De grijs op Liams gezicht wordt alleen maar breder.

'Kom aan Liam vertel het me. Papa is hier voor je. Je weet dat je papa als kunt vertellen.' Liam slaat me tegen me schouder aan en lacht dan.

'Goed, goed Het was de aanvoerster van het meisjes voetbalteam.' Mijn mond valt open van verbazing. Dat is echt een meisje dat nooit naar ons om kijkt en ons geen aandacht schenkt.

'Hoe heb je dat geflikt?!' Ik ben blij voor hem dat het hem wel gelukt is, maar ik baal dat het mij niet gelukt is. Maar goed de volgende is voor mij.

'Ik zag haar zaterdagmiddag lopen en ze moest huilen. Ik haar troosten en van die dingen en toen boem bam bats.' Ik lach en schudt hem de hand.

'Goed gedaan man! maar ik ga nu weer verder, ik zie je morgen!' Ik steek mijn hand op loop verder. Dit keer geen eindbestemming.