She means nothing to me {Dutch}

-7-

[Miral]

Ik word wakker met een kloppende pols en meteen denk ik terug aan gister. Nadat Austin tegen me aanliep had ik zo'n last van mijn pols dat ik voor de zekerheid naar het ziekenhuis ben gegaan. Er zat een scheurtje in mijn pols. Ik kon wel janken, daar ging mijn Nederlandse kampioenschap volgende week. Gelukkig huilde ik niet. Ik wil niet zwak overkomen. Ik kwam na een lange middag thuis en de schoonmaakster vertelde dat ze mijn vriendje naar boven gestuurd had. Ik riep naar haar dat ik geen vriendje heb en ook nog nooit een gehad heb. Ze schrok en bood haar excuses aan. Ik kan het haar niet kwalijk nemen ze weet dat soort dingen gewoon niet. Ze doet haar best, maar ze komt nooit in de buurt van m'n moeder. Die tot mijn grote verdriet vorig jaar is overleden. Ik kwam mijn kamer in en daar zat Austin. Zijn haar zat perfect en ik kon zien dat hij niet echt druk bezig was met zijn mobiel, maar deed alsof. Ik schoot tegen hem uit, ik heb werkelijk geen idee waarom ik stuurde hem weg terwijl ik wou dat hij bleef. Hij vroeg wat ik gedaan had met mijn pols en ik kon met moeite mijn tranen inhouden. Hij kwam naar me toe en trok me in een knuffel. Ik had hem nodig op dat moment en ik barstte in tranen uit. Iets wat ik normaal nooit zou doen bij iemand. En al helemaal niet bij iemand zoals Austin. Hij voelde zich schuldig ik kon het merken. Hij heeft wel 100 keer zijn excuses aangeboden. Hij troostte me totdat ik geen tranen meer over had. Mijn vader riep om te gaan eten en dat was het moment dat Austin wegging. Hij kuste mijn voorhoofd en ik kon niks meer tegen hem zeggen. Ik stond als verstijft. Ik keek hem na toen hij vertrok op zijn fiets en ik ging als verdooft aan de eettafel zitten. Mijn vader vertelde en verhaal, maar ik kreeg daar niets van mee. Gelukkig vroeg hij niet naar Austin. OMG ik denk dat ik hem leuk vind. Dat kan echt niet. Zou hij mij leuk vinden. Ik schud mijn hoofd nee dat vindt hij niet. Ik ben de nerd van de school. Denkt iedereen, maar als ze mij nou echt zouden kennen dan zouden ze weten dat ik dat niet ben. Hij valt niet op de nerd van de school. Oké Miral jij gaat hem vanaf vandaag negeren, jij maakt het werkstuk alleen af en zet zijn naam erbij op. klaar met al het gezeur. Je negeert hem gewoon.

Ik stap onder de douche vandaan en kleed me snel om. Nog 10 minuten en dan vertrek ik naar school.

[Austin]

Ik ben in de war. Ik heb gister anderhalf uur met de nerd van de school op mijn schoot gezeten en ik vond het geweldig. De gelegenheid was niet geweldig. Ik heb zoveel spijt, zoveel. Als ik nou niet zo arrogant gedaan had tegen miss barbiehoofd was ik misschien niet tegen Miral aangebotst en was ze niet gevallen en kon ze haar Nederlandse kampioenschap spelen. Toen ik haar huis verliet gaf ik haar een kus op haar voorhoofd, waarom ik heb werkelijk geen idee. Dus nu moet ik net doen alsof ik haar niet ken als ze er naar vraagt. Ik kan mijn reputatie niet laten verpesten door zo'n 'nerd' ik weet dat ze geen nerd is, niet echt. Maar als iedereen dat denkt moet ik mee doen. Het doet me pijn om haar nu zo te behandelen. Maar het moet. 

Ik loop de klas in en daar zit ze, wanneer ze mij ziet vormen haar lippen een glimlach Die zit er zo kort dat ik hem me verbeeld kan hebben, maar ik weet wel beter. Ze kijkt snel van me weg en kijkt stug voor zich uit. 

'Wat is er met jullie twee?' vraagt Liam die naast me zit zoals gewoonlijk. 

'Ze dacht dat ik haar leuk vond en toen heb ik haar even duidelijk gemaakt dat dat niet zo is.' Ik voel me schuldig om dit te zeggen. Echt schuldig. Vooral omdat ik weet dat ze me niet leuk vind of tenminste dat denk ik. 

'Hoe ging het gister met miss lekkere kont?' verander ik van onderwerp. Een glimlach van hier tot Tokio verschijnt op het gezicht van mijn vriend. 

'Het ging hard gister pfoeeeeeeee. En die kont is ge-weldig.' Ik lach bij het gezicht dat hij erbij trekt. 

'Geen werkstuk dus gister?' 

'Dat mijn vriend is voor jou een vraag en voor mij een weet.' ik lach bij zijn opmerking